Hoe kun je werkelijk álles aan iemand geweldig vinden, als je eigenlijk alleen nog maar haar naam weet, en daarnaast hooguit een beroep, een favoriete artiest of een opvallende glimlach? Ik doe dat. Iedereen doet dat. Wat we niet weten, verzinnen we er moeiteloos bij.
Mijn dochter van bijna 16 gonst na van haar eerste vakantiecrush. Ze heeft geen woord met hem gewisseld (Italiano, no English), weet niet hoe hij heet, en heeft eigenlijk niet eens echt contact met hem gemaakt. Maar who cares! Ze kan zijn ogen niet vergeten. ‘En zijn kledingstijl, pap, zó tof’. Ze zucht. En ze zucht nog een keer. Haar voorhoofd kreukelt.
De hele avond kijkt ze dromerig en gepijnigd uit het raam. We zijn een paar dagen verder, terug in Nederland, en het kleine Griekse eiland waar ze elkaar een paar keer op afstand zagen heeft alweer talloze nieuwe bleke vakantiegangers opgeslokt. De herinnering aan zijn stoere blik begint af te brokkelen. Geen Facebook of Snapchat uitgewisseld (durfde ze niet), geen foto of filmpje van hem gemaakt (durfde ze ook niet, zelfs niet heimelijk), dus het zwijmelen moet ouderwets op geheugen. Een geheugen met weinig keihard feitenmateriaal, dat evengoed moeiteloos wordt aangevuld met talloze romantische ‘Wat nou als’- en ‘Stel nou dat’-visioenen. En zo werd hij steeds knapper en unieker, en het schrijnende idee dat ze hem kwijt is voor ze ‘m überhaupt hád, was geboren.
Ze weet niets van deze Italiaan, maar hij vult haar gedachten continu en moeiteloos. Het is het verhaal over hem en haar dat natuurlijk helemaal niet bestaat, het sprookje dat tot leven komt via haar fantasie en heerlijk naïeve meisjesprojectie. Een spannende jongen in een Griekse strandclub werd binnen een paar dagen moeiteloos de man van haar dromen. Voor hetzelfde geld is hij een leeghoofd, fanatiek lid van een club hooligans, streng gelovig, of alleen maar een seksueel roofdier. Maar dat telt niet. Niet nu. Nu is alles perfect.
En ze zucht nog maar een keer, en duikt onder haar pet.
Terwijl ik vertederd naar haar kijk, realiseer ik me heel goed dat wij, veel oudere en door de liefdeswol geverfde volwassenen, het eigenlijk helemaal niet zo heel anders doen. Laat staan béter, of slimmer. Want hoe kun je werkelijk álles aan iemand geweldig vinden, als je eigenlijk alleen nog maar haar naam weet, en daarnaast hooguit een beroep, een favoriete artiest of een opvallende glimlach? Ik doe dat. Iedereen doet dat. Wat we niet weten, verzinnen we er moeiteloos bij. Op basis van drie eigenschappen loopt ons hart alvast over. Meestal zijn we niet al te zuinig in onze wakkere liefdesdromen.
Ik kijk hoe ze met koptelefoon op zit te Netflixen, terwijl ze op behendige wijze via haar smartphone een conversatie met vijf of zes vriendinnen gaande houdt. Ze is van slag, maar niet heel erg. Ze denkt aan hem, maar niet meer zoveel. Terwijl ze zich klaarmaakt voor haar volgende vakantie, zie ik zijn beeltenis vervagen in haar terugkerende vrolijke gedrag. Waar het prille liefdesvuur eerst nog onstuimig oplaaide, smeulen nu alleen nog wat kleine laatste kooltjes. Nog even en ik kan waarschijnlijk grapjes over hem maken. Of over hun, samen. Maar ik denk dat ik het maar niet doe.
Van die eerste crush moet je gewoon afblijven.
