Marjolein van de Weijgert (1984) zag zichzelf altijd als een meisjesmoeder. Nu heeft ze met haar man Leroy twee zoontjes: Lucas en Milan. Ze verloor haar dochtertje Roos tijdens de zwangerschap.
“Samen haren vlechten, paardrijden en later meeleven met haar zwangerschap: diep vanbinnen wist ik dat ik ooit een meisje zou krijgen. Ik was blij met mijn oudste zoon en dat meisje zou volgen. Tijdens de tweede zwangerschap voelde ik: dit is een meisje. Ik was wel onrustig omdat de zwangerschapstest nauwelijks kleurde en de eerste echo niet overtuigend goed was, maar we hoefden ons geen zorgen te maken, zeiden ze. Een latere echo en vlokkentest wezen uit dat er weliswaar een hartafwijking was, maar geen chromosoomafwijking, én dat het een meisje was. Ik was heel blij, opgelucht en emotioneel. Aan die hartafwijking kon misschien wel wat gedaan worden en dan kregen we ons meisje.
Emotionele achtbaan
Toch bleek een paar weken later dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Voor mijn gevoel zakte de wereld onder ons vandaan, het was een emotionele achtbaan. Bij de geboorte van Roos, een paar dagen later, vonden we haar prachtig, maar het verdriet was groot. Niet dat ik het overlijden minder erg had gevonden als de baby een jongetje was geweest, maar dat ik juist mijn meisje zou verliezen versterkte het verdriet wel, want ik dacht en voelde ook: de volgende wordt een jongen, ik zal geen meisje meer krijgen. Ik durfde dit meisjesverdriet alleen met Leroy en een paar mensen die heel dichtbij ons staan te bespreken. Mijn gevoelens hóren niet, dacht ik, ik moet blij zijn dat ik al een gezond kind heb. Het voelde als een taboe. Mensen zeiden ook vaak: het doet er niet toe wat het is, als het maar gezond is. Dat zei ik ook tegen mezelf, maar diep vanbinnen voelde ik toch dat verlangen dat er niet mocht zijn. Soms zocht ik de confrontatie op, dan liep ik langs de meisjesafdeling in de Hema en stond ik daar te brullen. Ik denk dat ik er onbewust zo mee wilde leren omgaan.
Opnieuw zwanger
Na een halfjaar werd ik opnieuw zwanger. Ik wilde vooraf het geslacht weten, zodat ik me erop kon voorbereiden en kon wennen als het een jongen zou zijn. Toen dat inderdaad zo bleek te zijn, was ik verdrietig en snel geïrriteerd. De hele zwangerschap was ik emotioneel en gespannen. Ik was ergens ook bang dat ik minder van Milan zou kunnen houden. Ik had gelukkig veel steun aan een lotgenotengroep, daar lag geen taboe op mijn gevoelens.
Wonderbaby
Tijdens de bevalling heb ik veel gehuild, ik kreeg de pijn niet onder controle omdat puffen niet lukte. Misschien dat ik onbewust de geboorte tegen wilde houden. Ik dacht telkens: kan ik wel voor dit jongetje zorgen? Toen hij gezond bleek, was ik blij, maar op de foto’s van na de bevalling zie ik er emotieloos uit. Ik bleef de eerste maanden somber. Pas na vier, vijf maanden kon ik onvoorwaardelijk van Milan houden. Tot die tijd hield ik naar anderen een masker op omdat ik vond dat ik blij moest zijn met twee gezonde jongens. Ondertussen voelde ik me schuldig, ook naar Milan toe. Hij was een wonderbaby, sliep na drie weken al door, huilde niet en lachte alleen maar. Alsof hij voelde dat ik een blije baby nodig had. Achteraf vind ik dat wel moeilijk: hij moest perfect en blij zijn. Maar misschien heeft Roos hem wel sturing gegeven. Ik heb het idee dat zij er altijd is. Daar haal ik nu ook kracht en troost uit. Als ik over de huid boven mijn hart wrijf, voel ik Roos. Daar heb ik een kamertje voor haar, en die liefde zal nooit stoppen.
Extra genieten
Een vierde zwangerschap kan ik niet aan. Als ik zeker zou weten dat het een meisje zou worden wel, maar de onzekerheid en alle emoties die dan opgerakeld zouden worden, wil ik niet meer.
Wanneer ik een meisjesbaby zie, vind ik dat moeilijk, dan gaat de wond weer een beetje open, maar als het kindje groeit kan ik er rust mee hebben. Wanneer mijn nichtje hier logeert geniet ik van haar, dat troost ook. En ik denk steeds vaker: ik heb twee jongens en een dochter. Ze is er alleen niet. Misschien wilde ze niet op aarde zijn, maar wilde ze mij wel een dochter schenken. Daarom prijs ik mezelf nu gelukkig dat ik haar heb gekregen naast mijn zonen, ook al is ze niet hier.
Het mooie van onze diepe rouw is dat ik nu extra kan genieten van onze gezonde jongens. En mijn relatie met Leroy is versterkt. We hebben samen het mooiste en het moeilijkste meegemaakt en hij begrijpt mij helemaal.”
Tekst: Bianca Bartels
Meer lezen?
Herken de lichtwezens aan je zijde.
