Veel grote mensen zijn bang. Pauline Bijster is dat ook. Dat haar kinderen iets overkomt, voor slecht nieuws op de tv, en soms ook voor vreemde mensen. Maar wat doe je om die angst te sussen?
Voor een artikel verdiep ik me in het thema angst. Een populair thema: de kranten staan er immers vol mee. Veel grote mensen zijn bang. Ik ook, vaak.
Ik heb nooit helemaal precies begrepen wat je er aan kunt doen. Ik vind het leven gewoon nogal eng. Ik ben bang dat mijn kinderen iets overkomt, ten eerste. En vervolgens ben ik bang voor zo’n beetje alle ellende die op het nieuws komt. Ik ben bang voor klimaatverandering en voor grote hoogtes en drukke menigten en soms ook gewoon voor vreemde mensen.
De theorie is dat je je angst kunt omarmen, accepteren, wegstoppen, in de ogen kijken, negeren, wegmediteren, of een stoel geven – maar in de praktijk is die er dan nog steeds. Niet altijd, soms.
Vlakbij ons huis in Amsterdam is dit jaar de Adam Toren geopend, een van de hoogste gebouwen van de stad, je kunt met een lift helemaal naar de bovenste verdieping. Op het dakterras staat een schommel waarmee je over de rand van het gebouw kunt schommelen, op honderd meter hoogte. ‘Over the edge’ is de hoogste schommel van Europa.
Mijn dochter heeft hoogtevrees. Mijn zoon wilde graag in de schommel. Ik durfde niet met hem mee, maar hij mocht wel, ‘als ik maar niet meehoef!’ riep ik nog. Uit beleefdheid vroeg ik mijn dochter of ze wilde – maar ik wist dat zij ook hoogtevrees had, soms op een hoog klimrek al, dus ik ging er niet vanuit dat ze ja zou zeggen. ‘Nee’, zei ze.
En toen, een minuut later: ‘Mam! Ik heb me bedacht! Ik wil wél!’
Ik vroeg waarom ze zich bedacht. ‘Ik vind het zielig als Jaya alleen moet,’ zei ze. En daarna: ‘Ik vind het eng, dus daarom wil ik het!’
Zo is mijn dochter van acht jaar vol goede moed en met hoogtevrees in een schommel gestapt die op 100 meter hoogte over de rand van een flatgebouw heen schommelt. Ze hield haar ogen stijf dicht. Op het laatste moment deed ze ze even open, om te kijken of ze nog steeds leefde. Toen ze er uit kwam, was ze trots.
‘Vond je het eng?’ vroeg ik.
‘Ja, heel eng!’ kraaide ze vrolijk, en misschien opgelucht dat het voorbij was.
Sindsdien weet ik wat me te doen staat. Ik moet ook in die schommel.
Ik wacht op de dag dat ik het durf.
