Waarom is het toch zo pijnlijk als iemand niet op je feestje wil komen, en hoe ga je om met deze teleurstelling? Dot geeft advies aan een verdrietige bijna-vijftigjarige.
Lieve Dot,
Binnenkort word ik 50, best een mijlpaal, vind ik zelf. Ik kijk ernaar uit, dit gaat goed gevierd worden met lieve mensen van wie ik hou! Nu zit ik met het volgende: een stel uit de familie heeft zich afgemeld, met een reden waarvan ik weet dat die niet klopt. Bot gezegd: er wordt gelogen om niet op mijn verjaardag te hoeven komen.
Nu is het niet mijn bedoeling om ze hierop aan te spreken en ze zover te krijgen dat ze tóch komen. Eigenlijk wil ik ze al niet meer op mijn feestje hebben. Waar ik vooral mee zit: waarom raakt het me toch zo dat ze dit doen? Ik vind ze niet aardig, ik ga ze zeker niet missen, maar waarom doet het pijn dat ze zo doen? Het is hun probleem en niet het mijne, zij missen een leuk feest en lieve mensen. Maar waarom ben ik toch van slag?
Ik heb nog liever dat ze recht in mijn gezicht zeggen dat ze geen zin hebben om te komen, dan dit aantoonbare gedraai en gelieg. Sterker nog: als ze het rechtstreeks zouden zeggen hoefde ik mij voortaan ook niet meer verplicht te voelen om op hun feestjes te komen. Dan weten we dat van elkaar, hoefden we daar niet meer moeilijk over te doen.
Help Dot, hoe ga ik hiermee om? Hoe laat ik dit pijnlijke gevoel los? Denk ik dan toch diep van binnen dat ze me niet de moeite waard vinden? Zo wil ik me helemaal niet voelen. Ik wil er boven staan en vriendelijk maar kordaat reageren op hun afmelding. Nu ben ik alleen maar verdrietig en boos, en heb ik zin om een gepeperd bericht te sturen.
Groet van een Verdrietige Bijna-50-Jarige
Lieve Verdrietige Bijna-50 Jarige,
Kloven doen pijn. Elke vorm van scheiding doet pijn. Natuurlijk hoef je deze dagen enkel het nieuws aan te zetten om het verdriet van de verdeeldheid te voelen. Maar dat mechanisme, het verschijnsel van de kloof begint altijd bedrieglijk klein. De scheur moet ergens beginnen. En ik vermoed dat dit begint met de kloof tussen wie je wilt zijn en wie je daadwerkelijk bent. Of eigenlijk beter gezegd; tussen wie je wilt zijn en wat je daadwerkelijk doet. Want ik geloof persoonlijk dat het onze daden zijn, en nietniet onze meningen of overtuigingen, die tellen.
Jij ervaart momenteel die basispijn van die basiskloof tussen wie je wilt zijn (‘erboven staan, vriendelijk en kordaat’) en wat je daadwerkelijk doet (verdrietig en boos bijna een giftig bericht sturen wat je feest zeker niet vreugdevoller zou maken). En dat, lieve Verdrietige Bijna-50 Jarige, is pijnlijk. Dat je dit voelt is het beste nieuws aan deze situatie. Het had je ook aan die zelfreflectie kunnen ontbreken, waardoor je misschien als een stier op een rode lap op dit stel zou afstormen. Dat je ziet dat het niet hun afwezigheid op je feest is die je dwarszit, maar jouw onvermogen om hier volwassen mee om te gaan, is een teken van volwassenheid. Een verdienste van bijna vijftig jaar levenservaring.
Ik ben zelf zeer bekend met de pijn van de kloof tussen wie ik wil zijn, en wat ik daadwerkelijk doe. Een expert, haast. Mijn vroege herinneringen worden erdoor gekenmerkt – hoe ik van mezelf baalde wanneer ik de verleiding van een Big Mac niet kon weerstaan als negenjarige overtuigde ‘vlegetariër’ – en tot op de dag van vandaag kan ik boos op mezelf worden over hoe boos ik ben op alle boze mensen in de wereld die extremistische leiders in het zadel tillen. Maar boos zijn op de kloof is doorgaans niet wat deze heelt. Wat heelt is begrip. Letterlijk, meer begrijpen van wat jou en anderen drijft. Het is een mechanisme wat me nog nooit in de steek heeft gelaten; verdiep je in iemand (jezelf niet uitgezonderd) en het wordt steeds lastiger geen begrip voor hem of haar op te kunnen brengen.
Eén begripverhogende vraag die je jezelf kunt stellen, lieve Verdrietige Bijna-50 Jarige, is of jij zelf doet wat je een ander verwijt. Heb jij ooit met een witte leugen geprobeerd onder een sociale verplichting uit te komen? Misschien wel bij ditzelfde stel? Heb jij ooit niet de moed gehad om de echte reden ‘recht in hun gezicht’ te zeggen, en een smoes gebruikt? Een ‘ja’ op één van deze vragen is je toegangspoort naar begrip voor dit stel dat – om wat voor reden dan ook – niet naar je verjaardag komt. Herinner je je drijfveren voor je leugen? Herinner je je hoe het voelde om niet eerlijk te zijn? Herinner je je de opluchting om niet te hoeven gaan?
De kloof tussen wie je wilt zijn en wat je doet, de kloof tussen jou en dit stel in je familie, heelt niet door deze tijdelijk op te vullen met woede of zelfgenoegzaamheid. Die kloof heelt alleen maar van binnenuit. Met nieuwe celdeling, afkomstig uit de organische groei van jouw begrip. En begrijpen doe je anderen doorgaans doordat je zelf weet hoe het is om het gedrag dat je afkeurt te vertonen. Als ik boos ben op de Trump- en Wilders-stemmers, weet ik in één klap hoe ze zich voelen. De kloof heelt. Wat niet betekent dat ik instem, of dat jij met het stel de polonaise zou moeten lopen op jouw verjaardag. Wat het betekent is dat jij en ik wat meer heelheid in de wereld brengen wanneer we toegewijd zijn aan het genezen van de kloof. En dat is pas echt een feestje waard. In zekere zin heeft dit stel je een onbetaalbaar geschenk aangeboden, lieve Verdrietige Bijna-50 Jarige. En nu is het aan jou of je het uitpakt.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Wil je alle vorige Dots teruglezen? Dat kan hier.
Ben je benieuwd wie er achter Lieve Dot schuilgaat? Bekijk dan deze video:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
