Wanneer je de vraag ‘hoe gaat het?’ beantwoordt met ‘het gaat niet goed’, merk je misschien dat de ander onrustig wordt, het mooi wil versieren met woorden, het antwoord negeert of je wilt troosten. Allemaal goed bedoeld voor zichzelf of voor jou, en wanneer dit ongemakkelijke moment is geweest, dan komen er gesprekken of gezelligheid. Maar is het ook mogelijk om die eerste stap over te slaan en gewoon meteen een fijne verbinding te leggen met de ander, ondanks hoe je je op dat moment voelt?
Ofwel: bestaat er een openingszin om elkaar te begroeten waar je mag zijn wie je bent en je mag voelen hoe je je voelt zonder ongemak aan beide kanten? Waar begint het, bij jezelf of de ander? Welke woorden kun je beter gebruiken in een begroeting? Of hoe beantwoord je deze standaardvraag?
Keuzes
Als je iets anders wilt heb je twee keuzes: je kunt verwachten, hopen, of afdwingen dat een ander of je omgeving verandert, of je kunt jezelf veranderen. En eigenlijk hangt daar nog een grijze, derde optie tussen waar we ons het meest op beroepen; zelf wel willen veranderen, maar alleen als de ander dat ook doet. Die drie strategieën zijn van verschillende materialen vervaardigd; zelf veranderen is onverwoestbaar kristal, de mengvorm is roestig ijzer en wachten tot de wereld verandert is onvruchtbaar beton.
Ondanks dat dit één van de weinige dingen is die ik zeker weet, bouw ik zelf ook nog lustig mijn wereld op met roest en beton. Ik vind het bijvoorbeeld stom dat in een tijd van ingrijpende klimaatverandering juist de aandacht en budgetten hiervoor slinken. Ik vind het wezenloos hoe zoveel mensen op grote schaal dieren blijven eten terwijl de CO2 uitstoot en het leed wat daarachter schuilt publiekelijk bekend is. Ik kan door blijven gaan.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Omvangrijk
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat we waarschijnlijk allemaal zulke frustraties hebben naar onze omgeving. Misschien irriteer jij je over hoe mensen elkaar begroeten, ik over de vleesindustrie, en iemand anders hekelt zich weer over wat anders. Het probleem met deze frustraties is dat ze omvangrijk zijn. Dat brengt ons ook weer terug naar de drie soorten materialen. Als jij verlangt dat mensen elkaar op een betekenisvolle manier gaan begroeten, en ik dat alle populistische leiders met elkaar in een shuttle richting Mars worden gelanceerd, dan moeten we beton gaan gieten over min of meer de rest van de mensheid. En ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik acht dat onrealistisch.
De kristal-optie
Dus hebben we de keuze; we kunnen blijven zitten met ons ongenoegen en gefrustreerde verlangen naar verandering, óf we kunnen de verandering worden. De kristal-optie. Ik betracht dat zelf in twee stappen. Allereerst door zelf te doen wat ik wil dat anderen doen. In mijn geval eet ik bijvoorbeeld geen dieren en streef ik ernaar zo weinig mogelijk onnodige rommel te kopen. Voor jou zou dat misschien kunnen betekenen dat jij mensen gaat begroeten op een manier die authentiek en liefdevol is voor jou – zonder in te vullen wat hun reactie daarop is. Onderschat de kracht niet van iemand die begint te belichamen waarnaar ze verlangt in de wereld.
Kletspraatjes
De tweede stap is je verdiepen in dat wat je frustreert. Waarom doen mensen wat ze doen? Begrip is de sleutel. Onderzoek wat er met jou gebeurt als je de vraag ‘hoe gaat het?’ krijgt. Ik ben erachter gekomen dat veel wat mensen doen, een soort code is. Ik ben er zelfs van overtuigd dat er geen kletspraatjes bestaan. Laatst nog vroeg de caissière in mijn supermarkt of het droog was buiten. Waarop we clichés uitwisselden als ‘het is niet om over naar huis te schrijven’ en ‘we hebben het niet voor het zeggen’.
Het zou niet in me opkomen om te denken dat dit een nietszeggend gesprek was. Ik ervaar zo’n interactie – en de honderden andere die ik ooit had bij bushaltes of verjaardagspartijen – als een vermomd verlangen naar contact. Ik kan soms de ondertiteling zien lopen wanneer ik zeg ‘hoe is het’ of ‘het schijnt morgen beter te worden’, en lees ‘hallo ander mens, ik zie je’ en ‘ik weet fundamenteel ook niet waar mijn leven over gaat maar ik weet wel dat zolang wij blijven praten ik me minder eenzaam voel, heb jij dat ook?’. Op andere momenten is het minder diepgaand, maar alleen al een ongemakkelijke leegte opvullen heeft iets hartverscheurend moois, vind ik. Ik heb, mede door de ondertiteling, niet vaak de neiging het gesprek ‘dieper’ te laten gaan. Ik geniet van de rituele dans van ogenschijnlijke verbale niemandalletjes.
Nobel pad
Het belang van onderzoek, samen met verantwoordelijkheid nemen van doen wat je anders wilt, is het nobele pad waartoe ik je aanmoedig. Dat pad is onverwoestbaar en op een vreemde manier veel meer haalbaar dan je wereld overgieten met beton. Kijk of je nieuwsgierig en open kunt zijn de volgende keer dat iemand ‘hoe gaat het?’ tegen je zegt. Reageer op een manier die authentiek is voor jou, en wie weet ontdek je dat een simpel ‘goed, en met jou?’ de meest bevredigende reactie is.
Meer Happinez?
- 5 klassieke communicatiefouten die we in relaties maken
- Mis je verbinding in je relatie? Zo werkt het volgens een expert
- Zo help je iemand om zich voor je open te stellen
