Zolang jij een wereld ziet die gruwelijk en onvriendelijk is, zal het lastig zijn om tot creatieve en duurzame ideeën te komen. Die zijn namelijk altijd inclusief.
Lieve Dot,
Het is weer winter en dat is goed te zien. De bontkragen schitteren op straat en dat is ieder jaar weer een inbreuk op mijn blije bestaan. Mijn hart bonst in mijn keel en mijn maag keert om wanneer een dergelijk kraag met persoon voor me verschijnt. Ik voel woede opkomen, en een behoefte om de persoon eens duidelijk te vertellen wat er aan leed voorafgaat.
Ik zie het leed. Ik weet de feiten, ik heb de beelden gezien. Weerloze, prachtige wezens worden mishandelend, onder barbaarse omstandigheden gehouden en uiteindelijk op gruwelijk wijze gedood voor… een kraag. Maar niet alleen de bontkraag is gruwelijk. Onlangs weer kwamen er undercover beelden uit over moord en doodslag op krokodillen voor de tassenindustrie. Op gruwelijke wijze kwamen deze gevangen dieren aan hun einde, voor… een tas. En zo nog duizendtal voorbeelden.
Ik kan het niet begrijpen. Ik vind het zo ontzettend moeilijk om mensen die kiezen voor dit soort gruwelijkheid, wetend of onwetend, en dat zijn er heel veel, nog vriendelijk te behandelen, nog serieus te nemen. Ik moet beleefd blijven, ik moet me schikken in de bizarre, grove, gruwelijke keuzes die we collectief als maatschappij maken, ook al voel ik iets anders, weet ik dat het anders kan.
Lieve Dot, geef me graag advies over hoe hier het beste mee om te gaan. Hoe ga je om met de wereld buiten je die soms zo gruwelijk lijkt, zo onvriendelijk en waarin de waarde van leven tot onder het vriespunt is gedaald? Ik wens als blij mens met compassie voor al dat leeft op deze aarde rond te hobbelen, maar vind dat steeds een grotere uitdaging.
Liefs,
Tegen Bont
Lieve Tegen Bont,
Als je een beetje op mij lijkt dan herken je dit misschien. Wanneer ik handel vanuit het idee dat de ander krankzinnig is en ik gelijk heb, zijn mijn daden bevroren, kortdurend en niet heel aantrekkelijk voor de tegenpartij. Het schokeffect heeft zijn plaats in het spectrum van verandering. De tirade ook. Maar ze hebben een andere impact dan een doorleefd, doordacht, persoonlijk standpunt. De kracht van een Innerlijke Beslissing – of dat nu het niet eten of dragen van dieren is, een voornemen om geen goedkope shit meer te kopen of tegen de televisie te schreeuwen wanneer er bepaalde politici in beeld komen – heeft een rimpeleffect dat dieper is dan welke boze blik dan ook.
Je hoeft niet ‘beleefd te blijven’ of je te ‘schikken in de bizarre, grove, gruwelijke keuzes die we collectief als maatschappij maken’. Alsjeblieft niet. In plaats van de schikken en te slikken raad ik je iets veel beters – en waarschijnlijk ook onwennig – aan. Namelijk om op te warmen voor de wereld die je om je heen ziet. Om je innerlijke bontkraag om te doen en je ideeën over de domme, onwetende massamens niet te laten bevriezen. Zoals je zelf al zegt heb je moeite om de inderdaad talrijke be-bontkraagde medemensen nog ‘vriendelijk te behandelen of serieus te nemen’. En dat is pijnlijk. Het berooft jou van je innerlijke rust én het helpt het opdoeken van de bontindustrie niet.
Als ik mijn geloof in mijn gelijk een seconde kan uitstellen en kan vervangen met interesse gebeurt er iets heel anders. Allereerst – en niet onbelangrijk – voel ik me oneindig veel beter. Woede en machteloosheid voelen verschrikkelijk. Op het moment dat ik mezelf genoeg ontdooi om alleen al de gedachte toe te laten dat ik misschien noch de waarheid, noch alle informatie in pacht heb, voel ik me al beter. En ik vermoed dat dit beter te maken heeft met meer in lijn zijn met de realiteit. Waarschijnlijk héb ik niet de waarheid in pacht. Die notie komt vaak van héél ver, en héél schoorvoetend, maar voelt altijd meer waar dan wat ik daar vlak voor dacht.
Vanuit die opening – die innerlijk is en niets te maken heeft met goedkeuren dat medeschepsels gemarteld worden – kan ik mezelf laten informeren. Ik kan me verdiepen in de industrie en misschien zelfs wel een gesprek aangaan met iemand die een bontkraag draagt – zonder ze het daglicht niet te gunnen of de kraag door hun strot te duwen. En dat is vooruitgang, lieve Tegen Bont. Boosheid laten grenzen aan – of zelfs laten vervagen in – nieuwsgierigheid is wat alles verandert. Het zorgt voor vrede in jouw wereld en het zorgt voor openheid en creativiteit in je geest. De uitdrukking ‘blind van woede zijn’ vind ik wat dat betreft heel herkenbaar. Zolang jij een wereld ziet die gruwelijk en onvriendelijk is, zal het lastig zijn om tot creatieve en duurzame ideeën te komen. Die zijn namelijk altijd inclusief. Goede ideeën zijn win-win. Ze verbinden. En het is moeilijk om tot dat soort ideeën te komen wanneer je gelooft dat de ene helft van de mensen op straat dom en destructief is, en de andere helft, met jou als aanvoerder, niet.
En begrijp me niet verkeerd lieve Tegen Bont, dit is keihard innerlijk werk. Hoe makkelijk ik de vorige alinea’s ook schrijf; tussen dit weten en dit doen, later vandaag op straat en in de daden van mijn leven, zit een kloof die gevuld moet worden met genadeloze bereidwilligheid om je leven lief te hebben. Zoals het is. Want dat is de enige manier hoe het zich ooit zal gedragen.
Ik denk te vaak dat ik boos moet blijven om tot zinvolle daden te komen. Dat warmte en begrip me in slaap sussen. Ik begin te vermoeden dat het tegenovergestelde waar is. Dat het dit vermogen om te omarmen en verwarmen zélf is, wat daadkracht geeft. Misschien is de beste manier om de ontelbare dieren die leven om hun bont te geven, te eren door zelf niet te bevriezen. Door een innerlijke global warming. Dan hebben zowel jij en ik – en de kopers ervan – er misschien geen dierenbont meer voor nodig.
