Wist je dat je met je gedachten kunt inzoomen en uitzoomen? Als je even stopt met je zorgen maken om het grote geheel, kun je opeens genieten van de kleine dingen die je overkomen – op dezelfde manier als een kind. En als je het toelaat, dan kunnen die je meer leren over het leven dan je van tevoren vermoedde.
Met mijn oudste dochter ging ik twee dagen naar Parijs. Volgens mij was ik zelf ongeveer negen toen ik voor het eerst in Parijs was, en ik ben het nooit vergeten. We zouden twee dagen samen zijn, wat ze sowieso heel leuk vond, misschien wel het leukste van alles. Als je opgroeit met veel broertjes en zusjes is exclusieve ouderaandacht schaars. En we zouden naar het topje van de Eiffeltoren gaan.
Ik vroeg me wel af in hoeverre ze werkelijk geïnteresseerd was in Parijs. Zou ze alleen op de Eiffeltoren willen om te kunnen vertellen aan haar vriendinnetjes dat ze daar was geweest, of ook willen weten wanneer die is gebouwd? Zou ze met me wandelen door de brede lanen of zou ze pijn krijgen in haar voeten? Zou ze net als ik verwonderd omkijken naar de dames op hoge hakken met handtassen die duurder zijn dan onze auto? Zou ze de geschiedenis willen leren van de mode en de kunst terwijl ze dat op school nog niet eens heeft gehad? Of zou ze eigenlijk veel te jong zijn voor dit alles?
‘Kijk, mama, wat een grappige salamandertjes!’ riep ze blij, wijzend naar twee héél kleine plastic salamandertjes in een niet boeiende winkelruit die puur ter decoratie diende. En zo ging het twee dagen door, en nu weet ik dus het antwoord. Ze vond het geweldig. En ze lette voornamelijk op details. De kleur van de Eiffeltoren, ‘Mama waarom is die eigenlijk bruin?’ (Vroeger was hij rood, trouwens). De knoopjes op de trui van de mevrouw voor ons in de wachtrij voor de lift. Het apparaatje bij de wc’s van Lafayette waar je met een blije of boze smilie kon aangeven hoe je de wc vond. Ze gaf een glimlach, ik een neutrale smilie. ‘Vond je het niet fijn op het toilet?’ vroeg ze verwonderd. ‘Ik vond het zo warm,’ zei ik, naar waarheid. We hebben het heerlijk gehad en ik heb nooit zoveel details gezien op een hoogte van ongeveer 1.40 meter boven de grond. Kijk de armbandjes in die winkelruit zijn verkleurd door de zon, kijk dat poppetje mama!
Of: ‘Als mensen lopen, waarom bungelen hun armen dan heen en weer?’ Ik wist het antwoord niet, maar toen we erop gingen letten, zagen we inderdaad alleen nog maar bungelende armen om ons heen. Onze eigen armen bungelden ook gretig mee met elke stap. Alleen als je een zware tas vasthoudt of iemands hand, bungelt het niet. Maar als je goed kijkt naar bungelende armen is een wandelende mensenmassa ineens een heel grappige verzameling bungelende armen. Mannen, vrouwen, nette heren, kleine kinderen, iedereen heeft dan bungelende armen (let maar eens op).
We keken naar hondjes, natuurlijk, het was mij nooit eerder opgevallen hoeveel hondjes er eigenlijk in binnenstad van Parijs wonen. We kochten extra veel metrokaartjes omdat ze het leuk vond om op de knopjes te drukken van de kaartenmachine en we keken naar straatmuzikanten en witte duiven met grijze stippen.
Ik hoefde me geen zorgen te maken over wat ze zich later zou herinneren, wat ze wilde leren, of wat ze al wist. We hebben de details gezien.
