Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Een gebroken meisje :
Lieve Dot,
Vier jaar geleden heb ik ontdekt dat zowel mijn moeder als mijn vader een minnaar en minnares hebben. Ondanks het feit dat ze beiden iemand anders hebben, zijn ze toch nog steeds bij elkaar. Mijn ouders gaan, net zoals ik, kapot aan deze situatie, en toch verandert er niets. Met z’n drieën hebben we al uren gepraat, maar het vinden van een oplossing lukt ons niet alleen. Ik denk dat mijn moeder de enige persoon is die een einde kan maken aan deze situatie. Maar dat is juist het probleem: mijn moeder ligt in de knoop met zichzelf en kan hierdoor geen definitieve beslissing nemen (momenteel zoekt ze hulp en raad bij een psychologe).
De situatie lijkt uitzichtloos vermits mijn moeder hoopt op een toekomst met haar minnaar. Hij heeft haar altijd gezegd: “de dag dat je kinderen afgestudeerd zijn, verlaat ik mijn vrouw en kunnen we samen iets beginnen.”
Deze belovende woorden gaven mijn moeder hoop. In oktober 2015 ben ik afgestudeerd, en zou mijn moeder bij hem intrekken. Maar niets was minder waar, volgens hem was de tijd nog niet rijp om zijn vrouw te verlaten. In plaats van toen te breken met mijn moeder, maakte hij haar nieuwe beloftes. Opnieuw geloofde ze hem en gaf ze hem nog een kans omdat ze hem zo graag ziet.
Mijn moeder ziet niet in dat haar minnaar haar aan het lijntje houdt. Zoals men zegt: liefde maakt blind. Ik kan het begrijpen dat hij mijn moeder graag bij zich heeft, dat hij houdt van haar gezelschap, maar of hij houdt van haar? Nee! Hij houdt niet van haar zoals mijn vader van haar houdt. Mijn vader wil enkel het beste voor haar. Zijn idee van ‘het beste voor haar’ is ‘genoeg luxe voor haar’. Mijn vader heeft heel zijn leven – en nu nog steeds – heel hard gewerkt om haar alle luxe te kunnen schenken. Maar mijn moeder had niet genoeg aan luxe alleen: ze wilde ook liefde en genegenheid krijgen. En omdat ze dat niet bij hem kreeg, heeft ze dat gezocht bij iemand anders.
Mijn vader wist dat ze iemand anders had en hij besefte dat mijn moeder gelukkig was bij die andere man. Hij ging ermee akkoord dat ze een minnaar had, want hij wilde haar dat geluk niet ontnemen. Uiteindelijk heeft mijn vader ook iemand leren kennen. Hij ziet haar één keer per week, terwijl mijn moeder soms vijf dagen bij haar minnaar is. Voor mijn vader komt mijn moeder nog steeds op de eerste plaats, maar dat is andersom niet meer het geval.
Mijn moeder wil een leven met haar minnaar. Ze heeft dit nooit toegegeven aan mijn vader: ze liet hem geloven dat hij nog steeds op de eerste plaats stond. Totdat ze onlangs (tijdens een hevige ruzie) heeft toegegeven dat ze al die tijd bij mijn vader is gebleven omdat ze wachtte op het moment waarop haar minnaar groen licht gaf om samen met haar een toekomst te beginnen. Mijn vader is razend nu hij dit weet. Hij had het al die tijd goed gevonden dat zij een minnaar had, maar nu hij weet dat mama eigenlijk wachtte op het goede moment om hem te verlaten, wil hij scheiden. Althans, hij zegt dat hij wil scheiden, maar eigenlijk ziet hij mama nog steeds graag en wil hij haar niet langer delen met die andere man.
Ondertussen begint mijn moeder te beseffen dat haar minnaar zijn vrouw nooit zal verlaten voor haar, ook al hoopt ze dat diep van binnen nog steeds. Deze hoop zorgt ervoor dat ze in de knoop ligt met zichzelf. Ze weet niet wat ze moet doen: ze wil niet scheiden van mijn vader, maar ze wil ook bij haar minnaar zijn. Misschien wil ze om financiële redenen niet scheiden: als ze uit elkaar gaan, zal ze weer fulltime moeten gaan werken en heeft ze niet veel tijd meer over om bij haar minnaar te kunnen zijn. Ze kan ook niet bij haar minnaar intrekken, want die woont nog steeds bij zijn vrouw. Dus blijft ze maar bij mijn vader.
Mijn vader wil niet langer tweede keuze zijn, hij wil dat mijn moeder voor hem kiest, maar mijn moeder kiest nog steeds voor haar minnaar, die op zijn beurt voor zijn vrouw kiest.
Hoe kan deze vicieuze cirkel verbroken worden?
Liefs,
Een gebroken meisje
_____
Lief gebroken meisje,
Ik heb je brief nu een aantal keer gelezen. Telkens liet ik er wat tijd tussen – een nacht, een Google zoektocht naar een brocante markt in mijn buurt, een uitgebreide blik in mijn tuin waar een roodborst haar verendek bij zat te houden. In die tussentijd hoopte ik dat er zich een meer veelzijdige reactie op jouw dilemma zou aandienen. Tevergeefs. Er bekruipt me namelijk maar één gevoel dat alle ideeën die volgen overstemt. En dat is deze:
Dit is niet jouw probleem, lief gebroken meisje.
De ellendige sandwich waar je ouders zich in hebben vastgewurmd is niet jouw verantwoordelijkheid. Hoe ze die ook jarenlang belegd hebben met nog een blaadje disfunctionele sla, een hartverscheurende scheut ketchup, een goedbedoelde plak kaas en een dot bijtende mosterd; deze hap hoort niet op jouw bordje thuis.
Misschien is dit niet de reactie die je had verwacht of gehoopt, lief gebroken meisje. Maar het is het meest oprechte en directe advies dat ik je kan geven.
Je bent een volwassen vrouw. Een van de meest uitdagende opgaven die daarbij horen is het besef dat je niemand kan redden, ook je ouders niet. Vooral je ouders niet, zou ik haast zeggen. Voor kinderen en ouders is de illusie verantwoordelijk te zijn voor elkaars geluk namelijk één van de lastigste draden om te ontweven. De rollen verschuiven een aantal keer in de loop van de jaren, maar eerder of later moeten alle partijen eraan: je kind/moeder/vader is een mens, die eigen keuzes maakt en een eigen lot heeft. En ondanks dat je stuwmeren met liefde over elkaar heen kunt gieten, is de ander fundamenteel niet jouw verantwoordelijkheid. Niet omdat dit een spiritueel of verheven idee is, maar eenvoudiger, omdat het niet lukt. Nu niet en nooit niet.
Alhoewel dit misschien wat verdrietig klinkt, grenst dit besef, zodra aanvaard, aan een ander, meer rooskleurige ontdekking. Je kunt de problemen van je ouders misschien niet oplossen; maar zij kunnen dat wel. Iedereen lijkt, wonderlijk genoeg, volkomen uitgerust voor zijn eigen lot. Hoe moeilijk en onwenselijk het lot van je ouders er ook uitziet; het moet wel kloppen, want zij leven het uit. Het maakt ze wie ze zijn. Het is het resultaat van hún keuzes. Het is hún manier waarop ze het beste van hun leven hebben geprobeerd te maken. Het is van hen, en aan hen.
Niet aan jou.
Ik wil natuurlijk niets beloven, maar op het moment dat je mensen gaat behandelen alsof ze volledig in staat zijn hun eigen leven te leiden, is dat ze dat vaak ook gaan doen. Plat gezegd vermoed ik dat jij al veel te lang een bemiddelende rol speelt tussen je ouders, lief Gebroken Meisje. Dat je als ducktape bent die de boel bij elkaar houdt, zoals we wel vaker ducktape gebruiken voor dingen waar je dat eigenlijk niet voor zou moeten doen. Haal jezelf uit de houtje-touwtje constellatie van je ouders, in het vertrouwen dat de boel misschien in elkaar stort, maar niet breekt.
Mijn vader wil niet langer tweede keuze zijn, hij wil dat mijn moeder voor hem kiest, maar mijn moeder kiest nog steeds voor haar minnaar, die op zijn beurt voor zijn vrouw kiest.
Je vraagt hoe deze vicieuze cirkel verbroken kan worden. Mijn advies aan jou is door er een zin aan toe te voegen:
En terwijl zij hun eigen leven leiden, kies ik voor mezelf.
Hoe voelt dat, lief gebroken meisje?
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
