Ach, de liefde. Schrijver Marnix Pauwels weet er alles over, maar snapt er niets van. Iedere week gaat hij met de liefde in gevecht. Zijn strijdwapens? Wijze inzichten en rauwe levenslessen.
‘Ik ben niet goed in uitmaken’, zei een van mijn exen ooit, terwijl ze zenuwachtig langs mij heen in de verte keek. In plaats van dat ik meteen begreep dat het een beroerde poging was ermee te stoppen, zag ik het als minimale maar serieuze laatste mogelijkheid om de relatie te redden. Ik las het compleet verkeerd, en wel op een manier die mij, als immer dolende ziel met verlatingsangst, nog een tijdje verder kon laten hopen. En aankloten, vooral. En lijden. Verdomme.
Zo werkt dat, als je de werkelijkheid slechts met half dichtgeknepen ogen durft aan te kijken.
Welkom in mijn liefdeswereld.
Dat hopen duurde uiteindelijk een kleine twee jaar. In de tussentijd zag ik haar niet meer, omdat onze relatie nu eenmaal voorbij was. Na haar historische laatste woorden, na de avond die eindigde op de Nieuwezijds Voorburgwal en die ik eindeloos vaak opnieuw heb afgespeeld – in de hoop, wellicht, dat ik alsnog een vergeten maar essentieel detail zou vinden dat ik als karma-troefkaart kon gebruiken – trad er een oorverdovende radiostilte in. Het was voor de hele wereld duidelijk dat het echt heel erg over was tussen ons, behalve voor mij. Ik bleef namelijk hardnekkig geloven in een miraculeuze doorstart.
En terwijl zij haar leven zonder mij al snel voortvarend oppakte en gewoon verder ging met andere mannen, bleef ik hangen in een desastreus ‘je weet maar nooit!’-idee. Hardnekkig is my middle name. Soms ben ik zelfs een beetje naïef. Sue me.
In de maanden die volgden dacht ik eindeloos vaak aan haar. Niet alleen omdat gedachten (welke dan ook) nu eenmaal gewoon komen als ze daar zin in hebben, maar vooral omdat ik ze enorm cultiveerde. In mijn bodemloze verdriet om deze uiteengevallen droom, vond ik heel veel motivatie om het niet zomaar op te geven.
Dus ik visualiseerde ons elke avond weer samen, heel kleurrijk en gedetailleerd, inclusief violen tijdens een knetterende verzoeningsscène in de sneeuw. Ik kon haar bijna ruiken terwijl ik mijn neus virtueel in haar blonde lokken stak, en een siddering van diepe opluchting was meestal het resultaat van die inbeelding.
En ook het énige resultaat.
Ik weet niet of je het herkent, maar het compromisloos accepteren van een liefdesbreuk vind ik extreem ingewikkeld. Sterker nog: het lukt me pas sinds kort. Voor mij voelde het altijd als verraad aan de liefde om het voorgoed op te geven, om mijn wonden te likken en op de trein naar een volgende relatie te springen. Alsof het volledig omarmen van het einde in feite automatisch betekende dat ik niets meer voor haar voelde. En dat niet alleen: ergens had ik het idee dat ik definitief alle poorten zou dichtgooien door haar los te laten.
Door mijn toedoen zou de kosmos iets hebben van ‘nou, oké, als hij het óók niet meer wil, dan laten we het hier maar bij, in godsnaam!’ Het volledig accepteren van wat niet meer was, kon ik gewoon niet verdragen.
Als ik eerlijk ben, heb ik me de afgelopen jaren behoorlijk aangesteld. Niet heel bewust, maar uit een soort liefde-op-steroïden-gevoel. Ik ben een waanzinnige romanticus, en dat is op zich oké en mooi en lief, maar ik heb nooit goed geleerd te doseren. Maar daarover een volgende keer meer.
Oh ja, toen ik de bewuste ex na ruim twee jaar weer zag, voelde ik die vlammende, alles verterende hartstocht niet meer. Uiteraard. Mijn nogal overdreven gevoel voor deze Godin was door de tijd uit mijn systeem gebrand.
Terwijl we koffie dronken, zag ik buiten een lekker wijf langslopen.
Het was officieel klaar.
