Kinderen verrijken je leven, maar zorgen tegelijkertijd voor enorme puinhopen in huis en hoofd. Ervaringsdeskundige Pauline Bijster (vier kinderen in de leeftijd van 10, 8, 3 en 1) vertelt hoe zij het aanpakt.
Zomervakantie betekent: zes weken lang verlost van alle schoolmail, crèchemail, de klusouder-verzoekjes-groep, de luizen-moeders-whatsappgroep, de whatsappgroep van de klas van kind 1, de whatsappgroep van de klas van kind 2, de andere whatsappgroep van de klas van kind 2, de voetbalteam-whatsappgroep – en dan heb ik ze nog niet eens allemaal.
Er zijn dagen dat de bovenste tien whatsappgesprekken in mijn telefoon gaan over de kinderen. Op die dagen vraag ik me wel eens af waar mijn eigen leven gebleven is.
Gisteren las ik dat mensen die geboren zijn vòòr 1985 nog weten hoe het leven was zonder internet, daar hoor ik net bij. Mijn ouders kregen af en toe een papieren brief met summier wat schoolinformatie. We hadden een telefoonboom die werd gebruikt voor noodgevallen die er nooit waren. Verder wisten zij het grootste gedeelte van de tijd niet wat wij uitspookten. We zijn wel eens naar school gefietst om er daar achter te komen dat het studiedag was.
Ik vraag me af of het een voordeel of een nadeel is, dat ik op ieder moment van de dag precies van ieder kind weet wat er op hun programma staat. Waar ik als ouder nodig ben, wat ze aantrekken met Sint Michaëls, dat er weer waterpokken heerst, dat de juf ziek is of dat de moeder van Lize te laat is.
Nu staan de drukste app-groepen wel op mute maar omdat ik alle blauwe en rode meldingen tóch altijd even snel wil bekijken (heeft niet iedereen dat? Hebben ze die meldingen niet expres zo ontworpen dat je klikt? Wat nu, als er tussen de 68 nieuwe berichten één belangrijke staat?) lees ik alles, en ik word er bijna dagelijks onrustig van. Het leidt af van werk, en het leidt af van de momenten dat je heel even niet in die digitale wereld zit maar in de echte. Uit de groep stappen is geen optie: “de moeder van Alek heeft de groep verlaten”, klinkt bijna als “de moeder van Alek heeft haar ouderschap opgegeven”. De handdoek in de ring gegooid. Dit hoort er kennelijk bij, en ik moet het accepteren, ermee leren leven. Op een dag zijn ze allemaal groot, en misschien, heel misschien, mis ik die app-groepen dan zelfs. De constante ruis in mijn berichtenscherm.
Speel maar kinderen, de zon schijnt. Alles komt goed. Let niet op mama, die kijkt nog even op haar telefoon.
