Soms ontmoet je iemand die probleemloos in je ziel kan kijken. Toch kunnen de omstandigheden ervoor zorgen dat er niets gebeurt, zodat je je altijd af zult blijven vragen: ‘wat nou als?’
Het was de laatste avond van een spontane vierdaagse solotrip naar Spanje, en ik lag tegenover haar op een zachte, reusachtige loungebank. Net terug van een massage, heerlijk loom, en compleet op m’n gemak in de schemering die bescheiden had ingezet. De sfeer was ongewoon intiem en veilig, haar ogen sprankelden ondeugend en verlegen tegelijk. De andere gasten lieten ons met rust, zo leek het. Ik herinner me krekels.
Ze kwam uit de VS, en was stomtoevallig met twee vriendinnen in ‘mijn’ sprookjesachtige bed and breakfast beland. Een rijk en boeiend leven, sinds een paar jaar weduwe, maar eindelijk weer terug in de wereld. Barstend van de dromen en bruisend van de plannen, ongeremd enthousiast en mede daardoor weergaloos aantrekkelijk. Op mijn beurt verhaalde ik over mijn bestaan, de jaren van ontbering en mislukking, maar vooral de onbetaalbare ontdekkingen. Het worstelen, de overgave, en de hernieuwde waardering voor wat ik had en kon. Ze vertelde ruimschoots terug (en ik luisterde). Over haar zoon die het zwaar had, zonder vader. Over toekomst en verleden, het bedrijf van haar man dat voelde als een mooie maar wat ongemakkelijke erfenis. Over toeval, doelen, veerkracht, en de absolute noodzaak om niets in het leven uit de weg te gaan. Het klikte enorm.
We praatten honderduit, en als we zwegen was het vanzelfsprekend en behaaglijk. Geen van beiden voelde zich genoodzaakt de leegte te vullen met grapjes of sociale stopverf. Onze schaamteloos directe blikken vulden de verhalen aan, maakten het nog intenser. Alles stroomde soepel en moeiteloos, en na een uur wist ik het zeker: ik wilde haar kussen. Heel lang en voorzichtig, met gesloten ogen, lippen op de tast, misschien een heel klein beetje tong. Toen ze verklapte dat ze een visioen had gehad over een specifieke vreemdeling die ze ooit zou ontmoeten, een verhalenverteller, een authentieke empathische geest, voelde dat als een high five met het lot. Zelfs aangenaam logisch. Want al een paar dagen had ik stiekem met de gedachte lopen spelen, de beelden voorzichtig uitgeprobeerd, haar mond alvast voorgeproefd. Zo perfect kan het soms lopen.
Meteen daarna vertelde ze over een man in haar woonplaats, en de omschrijving die vlak daarvoor zo genadeloos op mij van toepassing leek, bleek over een ander te gaan.
Even later stonden we op, en namen we afscheid. Ik keek diep in haar ogen, en heel even toonde ze me de bodem van haar ziel. Het was jammer, het was verwarrend, en zelfs een beetje cru. Ik liep peinzend naar mijn kamer, kleedde me langzaam uit en waste onder de douche de kleurrijke fantasie van me af. Glimlachend, hoofdschuddend, maar zonder enige frustratie. Hooguit wat melancholiek vanwege de herinnering die nooit tot leven was gekomen. Een prachtige belofte die uiteindelijk ruw uiteen spatte. Ik sliep onrustig.
De volgende ochtend landde ik op Schiphol. Tijdens het checken van m’n mail in het taxiënde vliegtuig, kwam ik een bericht van haar tegen (ik had mijn naam achtergelaten, en Google deed de rest). Ze schreef bloemrijk en prachtig, bijna teder, over onze ontmoeting, en vertelde dat ze mijn Engelse TED-talk over angst had gezien. Ze liet weten dat ze niet alleen mijn kwetsbaarheid waardeerde, maar ook de unieke ruimte die ze de avond ervoor had gevoeld om zich bloot te geven. Ze schreef hoe ze tijdens het typen van de mail in de tuin van ons prachtige verblijf zat, in haar eentje tussen de vele zonbeschenen vlinders die keer op keer voorzichtig fladderend het zwembad beroerden. En hoe ze zich sinds ons afscheid continu had afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ze niet vanuit een soort paniek over die andere man was begonnen. Uit angst om zomaar in een heel nieuw verhaal te stappen, op een sprookjesachtige avond in juni.
‘Want wat nou als jij het was, dat visioen?’ schreef ze.
We zullen het denk ik nooit weten.
