Onze Instagram-feeds zijn een aaneenschakeling van mooie fragmenten, die vaak sterk afsteken bij ons eigen chaotische leven. Pauline ziet in dat je van de chaos moet genieten. Want voor je het weet verlang je ernaar terug.
Zaterdag, 13:21 uur. Op Instagram zie ik een foto van een vrouw van mijn leeftijd die in zonlicht op het balkon kranten ligt te lezen, met de hond ernaast. En een glas thee.
Eerste gedachte: Wow, als je geen kinderen hebt kun je nu nog (stel dat de foto live is geplaatst) liggen met een krant, op zaterdagmiddag. De laatste keer dat ik zo lome weekenddag had, kan ik me niet eens meer herinneren. Ik heb nu, op dit tijdstip, al naar het voetbalveld gereden en terug, ik heb de kamer opgeruimd (terwijl Lily, nog sneller dan ik kon opruimen, troep maakte) het oud-papier weggebracht (allerlei ongelezen kranten), vijf wassen gedraaid (het waren er eerst vier maar één kind had in bed geplast), ik ben naar de markt geweest, ik heb ontbeten en geluncht en tussendoor Instagram op m’n telefoon doorgenomen en vluchtig het eerste verhaal van het magazine gelezen dat bij de krant zat en die dreumes drie keer verschoond. En nog een paar dingen.
Ik voel een steek van jaloezie bij de lome foto. Ik wil ook in de zon liggen, met een krant…. Maar dan komt gedachte twee: sjemig, wat ga ik de kinderen straks ongelooflijk missen. Mijn lome, kinderloze ochtenden waren lang geleden, in een vorig leven, en straks, over niet zo heel lang, komen ze weer terug. Met schrik bedenk ik soms dat mijn oudste zoon misschien al over zeven jaar het huis uit gaat. En de tweede snel erna. Er gaan nog heel veel ochtenden komen dat ik eindeloos de kranten kan gaan lezen, ochtendmeditaties doen en zelfs een hond nemen en dat ik niemands bed hoef te verschonen, niemands luier, niemand weg hoef te brengen naar voetbal, dat ik thee kan drinken tot ik erbij neerval en misschien niet eens weet waar de kinderen dan zijn.
Met schrik bedenk ik wel eens dat ik ze zó ongelooflijk ga missen.
De toekomst en het verleden zal ik vergeten. De digitale wereld waar mensen andere soort levens hebben, zal ik naast me neerleggen. Ik zal mijn zegeningen tellen. Genieten van iedere knuffel, ieder plakhandje, iedere ongelezen krant. Ik zal ze vasthouden en omarmen, vanaf nu omarm ik de chaos. En later, als het echte empty nest syndroom me overvalt, zal ik terugdenken aan dit moment.
