Als je op latere leeftijd de ware tegenkomt, fantaseer je soms dat je de tijd kon terugdraaien om zo de verloren jaren in te halen. Susan weet inmiddels dat je relaties niet moet overhaasten. Want hoewel tijd de liefde kan versterken, is het ook haar grootste bedreiging.
Als je na je veertigste weer verliefd wordt dan is er nogal wat verleden dat doorsijpelt in het heden: een stad die je al eens met een eerdere geliefde hebt bezocht, eerste keren die met anderen zijn gedeeld, conversaties waarin almaar exen opduiken. Soms is al die geschiedenis hinderlijk. Jaloezie kan ook naar achteren reiken, ook al weet je dat je geen enkele aanspraak kunt maken op dingen ‘voor jouw tijd’.
Hoe opwindend ik het ook vind om nog zoveel van mijn geliefde te kunnen ontdekken, dingen uit te wisselen en in mezelf nieuwe dingen tegen te komen in reactie op hem, toch kan ik verlangend kijken naar mensen die al tientallen jaren bij elkaar zijn, in goede en slechte tijden. Een getuige van elkaars leven zijn; daar spreekt zo’n geruststelling uit.
Misschien dat we daarom zo gretig lagen maken, als de jaarringen van een boom, om onze liefde de stevigheid te geven als die van een dikke boomstam die in staat is nu eens weelderige bladeren te dragen en dan weer kale boomtakken. Er is haast om eigen herinneringen te maken en nieuwe grond te betreden. Ben je daar wel eens geweest? Heb je dit ooit eerder gedaan?
En er is, zoals bij veel stellen, de fantasie dat we elkaar eerder waren tegen gekomen. Hadden we dan samen kinderen gehad en hoe zouden die eruit hebben gezien? Ik kom altijd weer uit bij de gedachte dat we elkaar precies op het juiste tijdstip hebben getroffen (geholpen door een hogere macht, zoals verliefden nu eenmaal plegen te denken). We zijn op elkaar gevallen om wie we nu zijn, inclusief onze verworvenheden en kwetsuren, om wat we hebben meegemaakt, mede gevormd door anderen. Dus dankzij de anderen zijn we samen.
Nu we een jaar bij elkaar zijn, kunnen we voor het eerst zeggen: weet je nog vorig jaar toen je jarig was? Toen de lente losbarstte? De weemoed die we gemeen hebben kunnen we nu eens doen gelden op onze eigen liefde. En nog steeds hebben we haast.
Het is merkwaardig dat geliefden de tijd willen voortjagen om de relatie te bestendigen, om het gevaar dat het voorbijgaat te doen wijken, terwijl tijd de grootste vijand van de liefde is. Door tijd samen door te brengen kan de liefde verdiepen, maar door de eroserende werking van diezelfde tijd kan de liefde ook weer afvlakken en oplossen. Waar het kantelpunt is, dat kun je alleen achteraf bepalen. Als het te laat is.
Maar deze keer is het voor altijd. Deze keer zullen we de tijd te slim af zijn.
