Internetdaten is volgens Marnix meestal een door irreële romantische dromen of geiligheid gestuurde reeks handelingen, gebaseerd op oppervlakkige criteria en dubieuze wensen. En alhoewel hij dat best wist, of zelfs heel góed wist, ging hij toch weer voor de bijl.
En toen zat ik op tinder. Tja.
Kennelijk sprak het idee van daten me na een jaar alleenheid en contemplatie weer aan. Of het was gewoon een onbewuste opbouw van snoeiharde lust door alle zomerjurkjes en bruine benen die ik overal in Amsterdam had gezien. Hoe dan ook: het gebeurde. Maar niet helemaal zonder slag of stoot.
Ik heb jullie al vaker verteld over intuïtie en luisteren naar de boodschappen en suggesties van je ziel of het universum of waar ze dan ook vandaan komen. Die betekenisvolle, niet opdringerige maar essentiële hints. En dit was typisch een situatie waarin ik dat totaal niet heb gedaan. De aanmelding op de app ging namelijk vérre van soepel, en dat had me op z’n minst moeten waarschuwen. Ten eerste was ik verplicht weer een facebookaccount aan te maken (terwijl ik het platform verafschuw, dus dat was pure principiële verloochening). Ten tweede moest ik me aanmelden via mijn telefoonnummer, en zou ik direct een code krijgen om in te loggen. Maar dat gebeurde niet. Geen berichtje. Niks.
Ik heb die dag tien keer opnieuw een verzoek verzonden, maar het bleef akelig stil. Eigenlijk had dat al voldoende signaal moeten zijn dat ik er beter mee kon stoppen voor ik überhaupt begon, maar ik was ouderwets eigenwijs en het liet me niet los. Een paar dagen later dacht ik ineens aan mijn mislukte pogingen en probeerde ik het nog een keer (zonder enige verwachting). Toen kwam de code wél, en kon ik alsnog aan de bak.
In het verleden heb ik vaker op datingsites of -platforms rondgehangen, en het resultaat was eigenlijk altijd hetzelfde: ik vervlakte meestal binnen een week, en merkte dat ik al heel snel alleen nog maar mechanisch naar vrouwen kon kijken. Online contact -en vooral deze vorm van plat shoppen- maakt het simpelweg te makkelijk om onze menselijkheid te verliezen. Nou vind ik afgeven op digitaal daten nogal kinderachtig en onnodig (lid worden is immers niet verplicht), maar mijn ervaring is dat het me versuft en gedemotiveerd achterlaat. Alsof het m’n ziel leegzuigt. Ik snap echt wel dat het ook gewoon een snelle en efficiënte manier is om mensen te ontmoeten, en dat de supermarkt of de bar niet per se ‘beter’ is, maar tóch word ik er uiteindelijk niet vrolijk van.
En dat werd opnieuw bewezen.
Het grootste voordeel van datingsites is volgens mij de veiligheid (je hoeft nauwelijks iets te overwinnen of je kwetsbaar op te stellen) en de laagdrempeligheid: lid worden, profieltje invullen (mag marginaal en minimaal) en swipen en liken maar. En dat is natuurlijk ook meteen het grote nádeel: er is totaal geen emotionele betrokkenheid. Geen gevoelsinvestering. Het is meestal een door irreële romantische dromen of geiligheid gestuurde reeks handelingen, gebaseerd op oppervlakkige criteria en dubieuze wensen. En alhoewel ik dat best wist, of zelfs heel góed wist, ging ik toch weer voor de bijl.
Enfin, ik deed iets wat ik net zo goed niet had kunnen doen, zeker als je kijkt naar de moeizaamheid waarmee het allemaal verliep. Maar ik vind dat geklungel tóch heel waardevol. Want dat is juist een van de mooie dingen van het leven: dat je ook volop de mogelijkheid hebt om niet te luisteren naar je buikgevoel. Dat je de ruimte hebt om te weten wat de juiste richting is, en dat tóch keihard te negeren. Het feit dat je ook gewoon kunt ingaan op je oppervlakkige impulsen in plaats van je hart, dat je uit de bocht kunt gieren en op je bek kunt gaan door je eigen beslissingen, is prachtig. Het betekent dat we enorm veel vrijheid hebben om te leren, en het maakt een constante herijking en verfijning van onze intuïtie mogelijk, zeker als je je bewust bent van dat hele spel.
Om nog even op mijn huidige status terug te komen: ik zoek geen liefdesrelatie voor altijd en wil ook niet ‘bouwen aan een toekomst’ met iemand anders. Het leven heeft me inmiddels geleerd dat ik een man ben voor relatief kortdurende verhoudingen, voor eindigheid, en dat ik vervolgens weer alleen verder ga. Kennelijk is het onderdeel van mijn rol in dit toneelstuk. Het is duidelijk dat ik heel veel ruimte nodig heb, ik reis vaker, (en kan dat op zich heel goed alleen), leef steeds impulsiever en vrijer, en mijn toekomst ligt meer open dan ooit. Dus dat hele harde zoeken is gewoon niks meer voor mij.
Maar voor een beetje intimiteit houd ik me aanbevolen. Dat dan weer wel.
