Verhuizen is lastig, zeker als je gehecht bent aan de plek die je verlaat. Maar iedere stap is een nieuw avontuur. Iedereen zegt welkom.
‘Je weet toch wel dat verhuizen ná het overlijden van een naaste de meeste traumatische levensgebeurtenis is?’ vroeg mijn vader. Hij liep rondjes door onze nieuwe tuin. Ik vroeg me af of de buren zijn vaderlijke bijdrage aan mijn verdriet konden horen, en wat ze ervan zouden denken. ‘Verwend nest’, misschien. Heb je zo’n mooi huis gekocht, zit je een potje te grienen. Ik zag de zon door mijn tranen heen op de druivenstruik schijnen.
Het komt niet door het huis.
Mijn hart is alleen gebroken. Ik ga weg uit Amsterdam. Daar ben ik niet geboren, maar daar heb ik tien jaar gewoond. Ik heb me nooit een echte Amsterdammer gevoeld, maar ik ben ontzettend veel van de stad gaan houden. Ze was altijd goed voor me. Vanaf de eerste dag zei ze ‘Welkom’, overal waar ik kwam. Soms zei ze: ‘Fijn dat je hier bent!’. Dat zei ze echt. Ik bleef altijd een gast, maar ik laafde me aan haar schoonheid en gastvrijheid, aan haar tomeloze energie. Het was de stad waar alles was, waar alles kon. Alles wat ertoe deed in mijn leven, is hier geboren, gegroeid, gebeurd, gemaakt, gekocht of gebroken. Alles is hier ontstaan. Zo lijkt het nu. Tien jaar is langer dan ik me kan herinneren. Als ik terugdenk aan de jaren, waren zij zo kleurrijk. Zo vol. Zo glanzend en spannend. Als ik terugdenk, kan ik niet stoppen met huilen.
Een gebroken hart vol met herinneringen draag ik mee naar een nieuw huis, een nieuwe plek in een andere stad. Een ouwe bekende. Maar toch. Ik vraag me serieus af of dit minder, evenveel of meer pijn doet dan een gebroken hart van een relatie.
Ik denk meer.
En dan gebeurt er iets. Vlakbij ons nieuwe huis zit een kinderboekenwinkel. Ik ga erheen omdat ik een cadeau moet uitzoeken voor mijn neefje. Ze vragen waar de verf op mijn kleren vandaan komt, ik antwoord dat ik nieuw ben in de straat. En nog een beetje moet wennen. De tranen heb ik maar weggeveegd. ‘Welkom!’ zegt de vrouw achter de toonbank. Ze lacht. ‘Fijn dat je hier bent!’
Ook in deze stad zeggen mensen welkom. Misschien, heel misschien zijn hier ook wel kleurrijke jaren mogelijk. Het leven is niet gestopt maar het gaat door, besef ik. Opnieuw en opnieuw. Het raast en het beweegt en kolkt zwierig om je heen, waar je bent maakt niet zo gek veel uit, het blijft spannend. Een groot avontuur. En de meeste mensen zeggen welkom.
