Je hoort wel eens mensen zeggen ‘Ik kan beter met dieren overweg dan met mensen’. Maar echt proberen een dier te zijn, en de wereld waar te nemen zoals een dier dat doet?
De Britse Charles Foster probeerde het uit – en leerde uiteindelijk veel over hoe hij contact maakt met mensen. Maar daarover later meer, eerst even wat hij precies deed: hij ging leven als de dieren, letterlijk. Hij zwom als een otter ’s nachts door de rivieren. Als stadse vos rommelde hij in Londense vuilnisbakken. En als das sliep hij in een hol in het bos en kroop hij door het gras op zoek naar eten. Klinkt raar? Wacht tot je leest hoe Charles Foster het beschrijft in zijn fascinerende boek ‘Leven als een beest’.
Leven als een das. Of een otter.
Als je als een das door het bos kruipt, is het bijvoorbeeld een totaal ander bos dan wanneer je er als mens doorheen loopt. Gras en varens strijken je in het gezicht, als je een nieuw pad baant, ‘is elke stap net een geboorte’. ‘Je neemt de wereld niet alleen in je op, je maakt haar.’ Dassen hangen met de neus pal boven de grond, ze ruiken de citrusachtige lucht van woelmuizenpis, de vaag zilte geur van een slakkenspoor, de lucht van geplette laurier van een kikker, de muskuslucht van een wezel. Ze ruiken de aarde.’ Het bos is veel intiemer dan wanneer je er als mens doorheen loopt.
Leven als een otter is weer een heel andere ervaring: alsof je op speed leeft. ‘Zoiets als een paar nachten opblijven, elk uur dubbele espresso achterover slaan, een koud bad, sushi, dutje, en dan weer door. Een otter moet ongelofelijk veel eten om de stofwisseling op peil te houden, en slaapt driekwart van de dag – het is de equivalent van elke 4 minuten een Big Mac naar binnen werken… Het is geen wonder dat otters er niet uitzien alsof ze ooit de tijd nemen om na te denken.’
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Wat sjamanen doen op een spirituele manier (echt een dier wórden) probeert Charles Foster in de praktijk. Intussen leer je ongelofelijk veel over dieren, bijvoorbeeld over hoe vossen magnetisme gebruiken om hun plaats te bepalen. Ik vond dit een fantastisch boek dat me echt aan het denken zette.
Drie redenen
1. Je wereld wordt groter
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik zal zelf uiteindelijk toch niet zo snel in een hol in het bos gaan slapen, of (alleen de woorden opschrijven doet me griezelen) een worm opeten. Maar doordat Charles Foster het heeft gedaan en zo meeslepend beschrijft, kan ik me toch voorstellen hoe het is. Ergens in je comfort zone gaat een raam open waardoor je naar buiten kunt kijken.
2. Je gaat anders naar dieren kijken
Sinds ik Leven als een beest heb gelezen, betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik veel aandachtiger naar dieren kijk. Een merel die door het gras hipt, een hond die door het bos rent – als je ernaar kijkt en probeert je te verplaatsen in dat dier, is dat is niet alleen een moment van mindfulness, maar ook een erg leuk gedachtenexperiment, dat zorgt dat je heel anders naar je omgeving gaat kijken.
3. Je voelt je meer verbonden met mensen
Het lijkt raar dat een boek over dieren je iets kan leren over mensen. Toch is dat wat er gebeurt. Foster beschrijft aan het eind van het boek hoe hij zich wel eens zorgen maakt dat hij alleen op de wereld is. Dat het niet mogelijk is om werkelijk contact te maken met andere mensen, zelfs niet met zijn eigen kinderen. Dat alle gesprekken uiteindelijk langs elkaar heen gaan. ‘Dat ik niemand begrijp en niemand mij begrijpt.’
Dat is een gevoel van vervreemding dat zo herkenbaar is. En als je je zo voelt, is je verplaatsen in een dier een oefening die soelaas kan bieden. Met dieren is het soms gemakkelijker om je te verbonden te voelen, omdat de relatie niet vertroebeld wordt door emoties. Maar tegelijkertijd leven dieren in zo’n totaal andere wereld, dat het daarna weer veel gemakkelijker is om je in andere ménsen te verplaatsen. En om te geloven dat anderen zich ook in jóu kunnen verplaatsen, als je je ervaringen met hen deelt. Dat je anderen wel degelijk begrijpt, en dat zij jou begrijpen.
De troost van de natuur
Wonderlijk toch: dat gevoel dat je je onbegrepen voelt, wordt waarschijnlijk juist door iedereen onmiddellijk begrepen. En worden de mensen je soms toch even teveel, geef dan gehoor aan de oproep van Charles Foster om vaker de natuur in te gaan. Je hoeft echt niet in een hol te gaan leven of ’s nachts uren in een koude rivier te zwemmen. Gewoon een lange strandwandeling maken, een half uurtje in het bos naar de vogels luisteren, of op je blote voeten in een stroompje poedelen, is ook al goed. Soms is aandachtig kijken naar een dier genoeg om je verbonden te voelen met de wereld om je heen.
Het zijn ervaringen waar je op kunt terugvallen als je in situaties of op plekken bent ‘vol stress en uitstoot en ambitie’, schrijft Foster. Want juist op dat soort hectische plekken (denk: in de file, in een drukke winkel, tijdens een lange vergadering) ‘is het een steun om te weten dat de dassen liggen te slapen in een Welshe heuvel, dat een otter in een rivier bij Rockford tussen de kieren en gaten van de bedding snuffelt, dat een vos tegen dezelfde zon in kijkt als die mij doet transpireren in mijn tweedjas…’
En als je je zo verbonden kunt voelen met dieren, dan kun je het ook met mensen. Of niet?
Meer weten?
Charles Foster, ‘Leven als een beest’
Meer lezen over verbinding?
Hunker je naar meer en beter contact met anderen? Lees wat Dominique Haijtema schrijft over wat er onmisbaar is voor een goed gesprek (je leert het niet op een cursus!).
