Bijna iedereen krijgt op een zeker punt in zijn leven te maken met de dood van een geliefde. In haar speech die Facebook’s COO Sheryl Sandberg hield aan de Universiteit van Berkely vertelde ze hoe zij omging met het overlijden van haar man, en wat ze daarvan leerde.
In haar speech haalt Sandberg het onderzoek van professor Martin Seligman aan, een van de belangrijkste voorlopers in onderzoek naar positieve psychologie.
In zijn onderzoek schrijft hij dat er zogeheten drie P’s van belang zijn als we omhoog proberen te krabbelen uit een dal: personalisation, pervasiveness en permanence.
Personalisation
In de eerste P proberen we de situatie op onszelf te betrekken. Het is onze schuld, onze fout. Als we anders hadden gehandeld, dan was de uitkomst ook anders geweest. Het heeft geen zin om jezelf de schuld te geven. Besef dat het universum onverschillig en hard kan zijn, en dat haar keuzes niets met die van jou te maken hebben. Het is zoals het is, en als je loslaat en de situatie accepteert, zul je zien dat je weer verder kunt.
Pervasiveness
Je zult in het begin opgeslokt worden door verdriet, en aan niets anders kunnen denken. Maar zodra je weer mee gaat doen in het dagelijks leven en bijvoorbeeld je baan weer oppakt, zullen er steeds meer momenten komen waarop je je rouw even vergeet. Waarop het leven weer even normaal is, voordat je privéleven compleet op zijn kop werd gezet. Als een aspect van je leven helemaal is vernietigd, betekent dat niet dat álles kapot is.
Permanence
Verandering is leven. Zo kun je nooit twee keer in dezelfde rivier stappen; die bestaat namelijk niet omdat ‘Alles stroomt’ (naar de uitspraak ‘Panta Rhei’ van Griekse filosoof Heraclitus). Je leven blijft niet altijd zo ellendig zoals je je voelt vlak na de dood van een geliefde. Ja, het verlies dat blijft. Maar het verandert mee en past zich aan aan je leven, net als de rivier die langzaam de stenen van de oever slijt.
Bekijk Sheryl’s hele speech hier:
