Het thema voorouderwerk gaat vaak over het helen van transgenerationeel of overgeërfd trauma, of over ondersteunende kwaliteiten die op genetisch en energetisch niveau zijn doorgegeven.
Waarschijnlijk ben je je niet eens bewust van ze, zo volkomen natuurlijk neem je ze in gebruik. Maar er is nog iets anders: een krachtveld dat moeilijk onder woorden te brengen is en alleen ontvangen kan worden als je je er bewust voor openstelt. Susan Smit schreef over haar ervaring.
In ander licht
Laatst mocht ik het voor het eerst ervaren. Al het voorouderwerk dat ik ervoor had verricht, kwam in een ander licht te staan. Eerder heb ik rijen voorouders achter me zien staan, hen in ceremonies uitgenodigd en geëerd. In systeemopstellingen ving ik boodschappen van hen op. Op Samhain (voor de Christenen Allerzielen) brand ik kaarsjes voor hen en zeg mijn woorden van dank. Wat er nu in diepe meditatie gebeurde, was van een andere orde.
Een lijn van vrouwen
Ik werd me bewust van iets achter me en stelde me er bewust voor open. Ik zag een rij vrouwen achter me staan en mijn dochter voor me. Ik voelde me deel van een lijn; een stukje van een slingerplant die verder groeit of een schakel in een ketting. De eerste vrouwen achter me herkende ik als mijn moeder, grootmoeder en overgrootmoeder over wie ik eens een boek heb geschreven. Daarachter, rechts achter mij, stonden nog veel meer vrouwen in een rij waarvan ik het einde niet kon zien. Er is me ooit geleerd dat je voormoeders linksachter je staan, maar ik wantrouw mijn eigen beelden in meditatie nooit.
Zuivere oerkracht
Ik bleef ontvankelijk en open en wachtte. Er begon iets te trillen uit de verte, als een rollende donder, die mijn kant opkwam. Van een punt dat buiten mijn zicht lag rolde er een energie naar mij toe. Het valt niet anders te omschrijven dan als kracht. Zuivere, vitale oerkracht, even fijnzinnig als robuust, even aards als hemels. Het kwam mijn lichaam binnen als een soort bliksem en straalde als vanzelf via mij door naar mijn dochter. Zij gaf het weer door aan de ruimte voor haar, naar dat wat zich nog mocht gaan vormen.
Onbewust wantrouwen
Naderhand verwonderde ik me over wat me was overkomen en hoe belangrijk het was dat ik me had opengesteld. Er is ons geleerd om te wantrouwen wat van achteren komt, zei een vriendin en ik bedacht me hoe waar dat was. Je kunt het niet zien, het zou een aanval in de rug kunnen zijn. In thrillers wordt vaak gebruikgemaakt van dit gegeven. Kan het zijn dat we ons daardoor onbewust afsluiten van de krachten die ons van achteren willen bereiken? Zelfs in meditatie of ceremonie, als we ons met beschermende energieën omringen, is er een onderliggende alertheid bij alles wat van achteren komt – of van beneden, nog zo’n richting die is gedemoniseerd.
Een ongeopend geschenk
Mijn les was, naast het cadeau van kracht dat ik had gekregen, om zorgvuldig en zonder wantrouwen te kijken naar wat van achteren tot me wil komen. Meer dan vijftig jaar had ik dit geschenk ongeopend gelaten, voordat ik het aandurfde deze voorouderlijn te ontginnen. Hoeveel kracht ligt er te verstoffen voor ons? Hoeveel vruchten worden niet geoogst? Voorouders willen niets liever dan hun geschenk beschikbaar voor je maken. Van achteren tikken ze je op de schouder en fluisteren: vertrouw ons en neem het alsjeblieft aan.
