Schrijven over bewust ouderschap wil nog niet zeggen dat je het automatisch ook beoefent. Na stapels halfgelezen opvoedboeken, yogaklasjes en meditatie-oefeningen, is Happinez-redacteur Nicole nog steeds op zoek naar de ideale manier van opvoeden.
Je kind leren hoe hij zijn hart kan volgen: het is een van de bijzonderste taken die je hebt als grootbrenger. Leren hoe je luistert naar je gevoel, en hoe je kunt leren van je lichaam. Ik schreef er voor Happi.Kidz een dossier over. Vol tips over ademhalen, yoga en hartmeditaties. Heel mooi allemaal, maar tijdens het schrijven werd me pijnlijk duidelijk dat het me niet altijd lukt die ‘regels’ zelf na te leven. Ondanks mijn yogalessen, meditatie-momenten en dagelijkse Happinez-input, schiet ik regelmatig in oude patronen. Het stomste is dat ik wéét dat het gebeurt, maar op dat moment niet de rust/controle/moed vind om eruit te stappen. Lekker voorbeeld. Helemaal als je weet dat kinderen niet doen wat je zegt, maar doen wat je doet. Vooral in die ochtendspits: op je sokken vragen waarom ze in vredesnaam hun schoenen nog niet aanhebben…
We vergeten gewoon te ‘zijn’
Ik lees in een interview met Susan Bögels, mindfulness-specialist aan de UvA, dat veel ouders van nu in de do-modus terecht komen: ‘Ze rennen zichzelf voorbij en vergeten gewoon te zijn’. Dat ‘zijn’ noemt ze de being-modus, aandachtig in het nu zijn en zo verbondenheid en plezier ervaren. En je kind weer leren te zien voor wie het is, zonder de vertroebeling van oude gevoelens en patronen. En dat is te leren! In een, jawel, wéér een cursus: ‘Mindful parenting’.
Hmm, dat lijkt me wel wat. Mijn liefdevolle vriendelijkheid is soms ver te zoeken als mijn zoons (6 en 8) elkaar in de haren vliegen. Het juiste legopoppetje, de kleur van een ijsje, welk boek er voorgelezen moet worden: alles kan aanleiding zijn om besprongen te worden van achter een deur. Niks eerlijk delen en liefde voor iedereen. Heel vermoeiend af en toe.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
-
Over de wijsheid van leven in het nu
-
12 oefeningen voor ultieme ontspanning
-
En meer
Of mijn kind een diagnose heeft?
Na een stormachtige vakantie met mijn jongens bel ik naar UvA minds om te vragen of ze nog plek hebben bij de mindful parenting. Dat hebben ze… Of mijn kind een diagnose heeft? Nee zeg, dat probeer ik nou net te voorkomen. Jongens schijnen zich net zo te gedragen als vroeger, maar omdat ze er nu een label op kunnen plakken wordt dit gedrag opeens gezien als stoornis. Dus nee, dank je.
Of ik misschien een verwijzing van de huisarts heb voor een onderzoek en behandeling voor mezelf? Eh… nee. Ook niet. En waarom eigenlijk? Omdat ik stress ervaar bij het opvoeden? Doen we dat niet allemaal? (let maar eens op: als je eerlijk durft te zeggen wat je dwars zit, kampen er opeens heel veel ouders met precies dezelfde problemen.) Stress of een scheiding gelden niet meer als diagnose – dat komt te vaak voor. Ik moet echt een angststoornis of depressie onder de leden hebben, anders wordt het niet vergoed door de verzekering.
Dan lees ik het boek wel
Ik besluit het boek ‘Mindful opvoeden in een druk bestaan’ van Susan Bögels te kopen, dan doe ik het zo. Maar terwijl ik afreken weet ik al dat ook dit wellicht fantastische opvoedboek op mijn nachtkastje belandt, bovenop de stapel andere must-reads: ‘Boeddhistisch moederschap’, ‘How to talk to kids’, ‘De zeven eigenschappen van een succesvol gezin’. Een methode beklijft pas als je je erin oefent – en wel acht weken, de mindful-wetenschap heeft het zelf uitgezocht. En wat is nou echt belangrijk? Ok, dan betaal ik het zelf – scheelt weer een diagnose. Het enige waar ik nog mee zit is dat uur huiswerk per dag. Maar als ik in dat uur even kan stoppen met rennen en kan leren gewoon te ‘zijn’ valt dat misschien nog mee. En als ik dat uur nou eens plan in de ochtendspits…. Ik ben om!
