Zie je op tegen ouder worden? Jawel, van een jong uiterlijk en een overvloed aan energie moet je afscheid nemen. Maar wat de wereld ons ook wil doen geloven, ouder worden (en er ook zo uitzien) is geen probleem om aan te pakken. Er wachten juist vruchten om te plukken, als je ze maar ziet.
Daarom een lijstje van de zegeningen van het ouder worden die ikzelf (als 48-jarige die voor de poort van de overgang staat de drentelen) ervaar en die ik om me heen hoor van nog iets oudere vrouwen en mannen. Kijk hiernaar uit als je jonger bent en sta er eens feestelijk bij stil als je ook rond de vijftig of ouder bent.
Je rekent af met de angst om ouder te worden
Ouder worden gebeurt vanzelf en het blijkt niet zo erg als gedacht, dus die angst ebt weg. Misschien vond je de leeftijd die je nu hebt vroeger stokoud en dacht je dat het vanbinnen zou voelen alsof je alles al weet en niets je meer kan verbazen. Niet waar; het leven blijft interessant. Het getal van je leeftijd kan steeds vreemder voelen om uit te spreken, dat wel, dus oefen maar flink. Ik begon al een aantal jaren geleden met ‘ik ben bijna vijftig’ en dat helpt enorm.
Je hebt vrede met verkeerd ingeschat worden
Mensen hebben last van onbewuste vooroordelen, jijzelf ook, dat is na al die jaren wel duidelijk geworden. Waar het om gaat is of we die verkeerde aannames gaandeweg opzijschuiven. Je vertrouwt erop dat, zodra je je mond opendoet, vooroordelen plaats zullen maken voor een juistere indruk.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
- Over de wijsheid van leven in het nu
- 12 oefeningen voor ultieme ontspanning
- En meer
Je hebt vrede met verkeerd begrepen worden
Vroeger vond je het onverdraaglijk als jouw bedoelingen niet op waarde werden geschat en je woorden verkeerd geïnterpreteerd. Een ouder wordend mens weet: niet iedereen kan mij horen en verstaan. Er zit altijd ruis op de lijn. En bovendien hebben mensen verschillende realiteiten. Zo lang jij maar weet hoe het zit.
Je ouders zijn mensen geworden
Je verlangt er niet meer naar dat je ouders jouw behoeften vervullen of hadden vervuld. Zij hadden hun eigen imperfecte jeugd en hebben daarna hun eigen stappen gemaakt om daarin te groeien. Ze zorgden vroeger voor jou naar wat in hun vermogen lag en komen in het contact dat ze nu met je hebben (als ze nog leven) zo ver als ze maar kunnen. Niet meer en niet minder.
Je geliefde is een mens geworden
Ook je geliefde, indien aanwezig, is niet langer een wezen dat jou compleet moet maken en te alle tijden jouw verlangens moet vervullen, maar is een mens geworden. De liefde stroomt heen en weer, maar je hebt als mens je eigen last te dragen.
Veranderdrang verlaat je
Je voelt niet meer het verlangen om de ander (een geliefde, een familielid of wie dan ook) te veranderen. Inmiddels is je behoorlijk duidelijk geworden dat elke inspanning in die richting nutteloos is. En naarmate de jaren zich opvolgen zie je steeds dezelfde issues in relaties, vriendschappen en familiebanden en begin je een patroon te ontwaren. Liever dan op de ander, richt je je blik op jezelf.
Je pauzeert voor je reageert
Je leert dat de dingen die je, bevangen door je eerste emoties, zegt, mailt, appt of doet doorgaans niet behulpzaam zijn. Bij het ouder worden voel je helaas nog steeds dezelfde, vaak hoogst kinderachtige, emoties, maar je hebt ze beter leren verdragen. Je wacht tot ze aan kracht verliezen voor je reageert. Je weet: je eerste reactie zegt iets over je verwonde innerlijke kind en je tweede reactie zegt iets over de groei die je als volwassene hebt doorgemaakt.
Je kunt om jezelf lachen
Je bent een imperfect mens met een imperfect leven. Elke illusie van maakbaarheid en jezelf tot verlichte, serene boeddha kunnen kneden is hardhandig doorgeprikt. Dingen gaan anders dan verwacht, je handelde anders dan gehoopt en je bent toch weer in die oude valkuil gestapt. Best komisch, eigenlijk, dat gestuntel van jou.
Je krijgt waardering voor je jas
Zo kritisch als je als jong mens over je gezicht en je lichaam was, zo mild begin je er bij het ouder worden naar te kijken – juist als het verval heeft toegeslagen. Misschien dat je zo rond je vijfendertigste nog de strijd aangaat, maar een paar decennia later wordt toch echt van je gevraagd om onhoudbare eisen los te laten. Dat geeft een onverwachte bevrijding en tevredenheid. Je krijgt waardering voor je lieve lichaam dat jou al die jaren heeft gedragen. Het is het huis waarin je woont.
