We leiden allemaal een beetje aan het ‘alles moet leuk zijn’ syndroom. Maar gaan we niet ten onder aan al die leukheid?
‘Dat wil ik niet,’ roept mijn jongste zoon van vier, ‘dat vind ik niet leu-eu-euk!’ Ogenschijnlijk kalm pak ik zijn hand en breng hem terug naar de plek waar hij eerder zijn complete kist met Lego heeft omgekieperd. ‘Niet alles in het leven hoeft leuk te zijn,’ doceer ik. ‘Spelen is leuk en opruimen is misschien minder leuk, maar het hoort er beiden bij.’
Als ik hem, mopperend en niet al te zachtzinnig, hoor opruimen, bedenk ik me dat volwassen mensen net zo goed last hebben van het ‘alles moet leuk zijn’-syndroom. Want wij verdienen het toch om te feesten en ons te amuseren? Op social media plaatsen we foto’s waarop we op alle mogelijke manieren #genieten. Kennelijk verhoogt het onze status om te laten zien dat we plezier hebben, zowel in ons leven (#lovemylife) als ons werk (#lovemyjob).
Liedjes bij het tandenpoetsen
Ik realiseer me ook, met enige gêne, dat ik als ouder eigenlijk best vaak overdreven bezig ben met of mijn kinderen school, zwemles, uitjes, familiebezoek en maaltijden wel ‘leuk’ vinden. Ik verzin liedjes bij het tandenpoetsen, trakteer op taart bij museumbezoek en ga me te buiten aan knutsel- en bakspullen om een druilerig weekend door te komen.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
-
Over de wijsheid van leven in het nu
-
12 oefeningen voor ultieme ontspanning
-
En meer
We gaan nog eens ten onder aan al die leukheid.
Nog niet zo lang in de geschiedenis is het grootste doel in het leven genieten. Eerder gold het uitgangspunt dat de mens leeft om Gods wil uit te voeren, later was de gedachte dat we hier zijn om te leren. Nu jezelf amuseren een levensbestemming is geworden, nemen levensgenieters de voorbeeldrol van wijze, ervaren mensen over. We adoreren types die het breed laten hangen en aldoor bucketlistwaardige dingen doen. Wie er om een of andere reden niet vaak genoeg in slaagt om plezier uit te stralen en vorm te geven, is mislukt en sneu.
Overprikkelde kleuter
De druk om te genieten zorgt voor een steeds grotere behoefte aan consumeren en geamuseerd worden. Als je niet oppast, verword je tot een overprikkelde kleuter die op zijn verjaarspartijtje na de taart, de clown en het achtste cadeautje niet eens meer ziet wat hij uitpakt. Teveel genieten is kermis in de hel.
Zonder verdieping, inspanning, verveling en nut als tegenhangers geeft genieten geen vervulling, geen voldoening en al helemaal geen tevredenheid. De thee en kachel zijn nooit zo warm als na een straffe wandeling. Het wijntje smaakt nooit zo goed dan wanneer je een klus geklaard hebt. De ochtend is nooit zo fris en beloftevol dan na een avond met nostalgie en grote vragen.
Het laatste Legostuk wordt door mijn zoontje met een luide knal in de kist gegooid. Met een vrolijke blik staat hij voor me en zegt: ‘Wat zullen we nú gaan doen?’
