Hij weet dat het naïef is om zich te laten meeslepen door de mierzoete filmbeelden en popsongs. Maar toch laat Marnix Pauwels zich maar al te graag verleiden en misleiden.
Vlak voor het vliegtuig vertrekt en de blonde grondstewardess bij de gate gedecideerd een elegant tasje pakt en haar plek verlaat, kijkt hij nog één keer vertwijfeld de vertrekhal in. Leeg. Even later, als de wielen loskomen van de startbaan en hydraulisch in het ruim verdwijnen, als de kist gestaag klimt en lui wegdraait van de stad, staart hij verdrietig naar de lichtjes beneden hem, waar zij ergens bezig is met alles behalve hem.
En zelfs wíj, gelouterde kijkers, twijfelen nu. Het zál toch niet..
Tot er ineens een zwoele stem klinkt, vanaf de stoel direct achter hem, en zij HUN zinnetje door het ruim laat rollen: ‘Je had altijd al mijn lievelingshoofd’. Hij staat bruusk op en draait zich om, zij doet zonnebril en sjaal af en valt in zijn armen, en iedereen in het vliegtuig begint te applaudisseren.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
En daar gaan we hoor, suckers voor romantiek, die betaald hebben voor een hoge mate van voorspelbaarheid. We smelten door de aftiteling heen, met een hopeloos ouderwetse maar zoetzwoele Frank Sinatra-song. We vegen snel de tranen weg die deze sneltrein (of dit vliegtuig) vol clichés ons wist te ontfutselen. En blijven nog minstens een uur met een brede glimlach rondlopen, nagloeiend van wang tot wang.
Romcom’s. Ik haat ze. Dat wil zeggen: ik kijk er graag naar (Love Actually heb ik nét iets minder vaak gezien dan Groundhog Day, en daarvan ben ik de tel kwijt), maar ze verpesten ons beeld van de liefde genadeloos. En dat geldt ook voor liedjes over dat onderwerp. Want de liefde die bejubeld wordt in doorsnee romantische films en kleverige popsongs lijkt net zoveel op de realiteit als spa rood op grappa.
Die naïeve discrepantie zie je ook terug in de romantiek van ons dagelijkse bestaan. Terwijl om je heen nét iets minder dan de helft van alle getrouwde stellen in scheiding ligt (en een flink deel van je vrienden vreemdgaat bij het leven), investeren we nog steeds hardnekkig in het huwelijk, in eeuwigdurende romantiek. Het is natuurlijk de schuld van Hollywood en de muziekindustrie. Het is te wijten aan al die duizenden kilo’s verlatingsangst die we via onze ogen en oren gevoerd hebben gekregen. Het is er eindeloos ingestampt, de teksten als ‘I will always love you’, ‘Life means nothing since you’re gone’ of ‘You make me feel complete’. Bah. We zijn heilig gaan geloven in de ware, the one and only, de zielenmaatjes, het idee van ‘Toen we elkaar voor het eerst aankeken met de intercity naar Leeuwarden tussen ons in, wist ik het meteen…’.
Dát willen we. De zwijmelige magie. De serendipiteit. We smachten naar het vuurwerk, de bijna break-up, en de heerlijke obligate vliegveldscène. Want we zijn het waard, het verhaal waarin wij de hoofdrol spelen, het zoenen in de fontein tijdens de aftiteling. En als het éven kan de sequel die bijna alsnog fout afloopt, maar de liefde alleen nog maar meer verdiept. In gedachten staan we al stralend op de filmposter. Het is een hardnekkige naïviteit die we onszelf gunnen. De mierzoete geestelijke guilty pleasure waar niemand je om veroordeelt, zelfs jij jezelf niet.
Maar het is vooral ook dé set-up voor de onvermijdelijke breuken die als grillige barsten door ons leven lopen, langzaam helend door de lijm der tijd. Want geloven in de romantiek uit films en liedjes is kiezen voor uitgestelde pijn. Alsof je door een dikke deken van suikerspin snoeihard tegen een muur loopt waarvan je stiekem altijd al wist dat hij er was. Het is het kansloze effect van een levenslange confrontatie met ‘ik houd van jou en ik blijf je trouw’-variaties.
Treurig, pijnlijk, onhandig. Totaal niet reëel.
Maar ik ben er weer helemaal klaar voor.
