Toen Sophie Sabbage het bericht kreeg dat ze uitgezaaide longkanker had, besloot ze haar crisis om te vormen tot een reis. Op die reis sloot ze vrede met haar ziekte, en leerde ze haar angst los te laten. Sophie, deelt in haar boek de oefening ‘Het opruimproces’. Probeer ‘m maar eens, hij kan je helpen om ruimte te maken in je hoofd en je hart.
Het opruimproces
- Herbeleef een levensschok, bijvoorbeeld een relatie die uitging of kanker krijgen, en ervaar je gevoelens daarbij.
- Wat komt er in je op, wat zegt je innerlijke stem? Schrijf het ‘geklets’ in je hoofd op.
- Bepaal voor elke opmerking of die ‘waar’ is, ‘niet waar’, of zet erachter: ‘ik weet het niet’.
- Schrijf achter elke uitspraak die je hebt gelabeld als ‘niet waar’ of ‘ik weet het niet’ een vervangende uitspraak op die wél waar is.
- Kies wat je wilt doen (bijvoorbeeld iemand een brief schrijven of je eetpatroon veranderen), welke keuzes je vanaf nu wilt maken en hoe je wilt zijn.
- Visualiseer dat je dat doet en dat je zo bent.
‘Het opruimproces’ komt uit Sophie Sabbage’s boek ‘Dansen met verdriet’, en is vrij naar Dr. Bradford Brown, een psychotherapeut en theoloog van wie Sophie Sabbage naar eigen zeggen veel geleerd heeft.
Voor Happinez – Veerkracht (2017) sprak Catelijne Elzes met Sophie, onder meer over haar boek ‘Dansen met verdriet’. Daarin beschrijft ze hoe ze de crisis na haar diagnose uitgezaaide longkanker wist om te vormen naar een reis.
Je werd ziek en wilde zoveel mogelijk tijd met je geliefden doorbrengen. Toch schreef je dit boek. Waarom?
‘Toen ik mijn diagnose kreeg, werden er allerlei folders in mijn handen gedrukt. ‘Hoe om te gaan met chemotherapie?’, ‘Wat is bestraling?’, ‘Waar kun je parkeren als invalide?’ Maar niemand vertelt je hoe om te gaan met de paniek die je overvalt, de neiging je kop in het zand te steken, de angst. Als coach had ik hier wel ervaring mee, ik heb honderden mensen begeleid die geconfronteerd werden met schijnbaar onoverkomelijke tegenslag. Ik heb ze zien transformeren, in hun kracht zien komen. Ik wist dat ik mijn angst bij de kladden moest grijpen, voordat die mij in zijn greep zou krijgen.
Daarnaast vind ik het ongelofelijk dat er in de medische wereld zo weinig aandacht en ruimte is voor verdriet. Ik weet nog dat ik in de wachtkamer van de afdeling radiotherapie zat, zes weken nadat mijn arts me had verteld dat ik ‘ongeneeslijk’ ziek was. Ik zou bestraald worden omdat een tumor pijnlijk op een zenuw drukte. Mijn man John was bij me en terwijl ik zat te wachten, kreeg ik een lief sms’je van een vriend. Ik huilde. De verpleegkundige kwam aansnellen en vroeg of het ging. Ze wilde me laten stoppen met huilen, alsof mijn tranen slecht voor me waren, alsof ik andere patiënten zou aansteken. Haar bezorgdheid voelde verstikkend in plaats van steunend. Dit is toch echt hét moment om te huilen. Wanneer zou er een beter moment zijn om te rouwen over de toekomst die me uit handen werd genomen? Ik realiseerde me dat de tijd was gekomen om me niet langer in te houden, maar om alles juist volledig te voelen. Niet ontkennen, niet verdoven, maar wakker blijven, alert en bij de les. Had iemand me maar een boek of folder gegeven waar dát in stond.’
