“Op de vloer van mijn kamer staat nog anderhalf treetje met zo’n veertig narcisbolletjes. Op ieder bloempotje een sticker met de vraag: Hoe zou een wereld van zorg en aandacht voor elkaar er uitzien?”. Iris Hertog deelde 160 bolletjes bloemen uit. Zomaar, aan vreemden.
“Op de vloer van mijn kamer staat nog anderhalf treetje met zo’n veertig narcisbolletjes. Op ieder bloempotje een sticker met de vraag: Hoe zou een wereld van zorg en aandacht voor elkaar er uitzien?”. Iris Hertog deelde 160 bolletjes bloemen uit. Zomaar, aan vreemden.
Waarom? Dat lees je hier:
Het voelt bijna onwerkelijk om te weten dat ik de afgelopen dagen de andere 160 bolletjes uitgedeeld heb. Zomaar, aan vreemden. Tientallen voordeuren, met daarachter evenveel verschillende werelden en mensen. Mijn openingszin: “Ik heb een bloemetje voor u.” En dan maar geduldig wachten tot hun initiële wantrouwen zou omslaan in verwondering en écht contact. Aan het einde van iedere dag was ik moe en voldaan.
Hoop is ergens voor werken omdat het goed is,
niet omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme;
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Het is de zekerheid dat iets zinvol is,
onafhankelijk van de afloop,
onafhankelijk van het resultaat.
Echt contact
Die dichtregels van Vaclav Havel hebben een bijzonder plaatsje in mijn hart. Als je een fietskar vol bloemen laadt en die uitdeelt langs de route waar je iedere dag langs fietst, kun je alleen maar hopen dat dat überhaupt zin heeft. Het is makkelijk om aan te tonen dat het naïef is om te denken dat “de mensen” door zo’n actie wat meer aandacht voor elkaar zullen krijgen. Maar toch… het deed wel iets. Uiteraard waren er ook mensen waar ik geen contact mee kreeg – mensen die mijn bloemen niet wilden aannemen omdat ze dachten dat er iets achter zat, en mensen die ze bijna hebberig uit mijn handen gristen zonder de tijd te nemen om zich te verwonderen. Maar dat waren uitzonderingen. De meeste mensen bij wie ik aanbelde, kon ik – eventjes – uit de sleur van de dag halen. Deze mensen waren verrast, verwonderd, soms zelfs ontroerd of overvallen door mijn simpele gebaar van een bloemetje geven. Zoiets menselijks – dat verwacht je blijkbaar niet als er een vreemde aanbelt…
Kaartjes met reacties op de actie van Iris
Vertrouwen
Langs de route van mijn kamer naar de campus gaf ik iedereen die opendeed steeds twee potjes bloemen: één voor de persoon zelf en één om door te geven. Als er verbinding was, vroeg ik de mensen ook om op een kaartje te schrijven wat voor hen belangrijk is in het leven, zodat ik daar later een tentoonstelling mee kan maken. Ik vond het boeiend om te ervaren hoe menselijk al deze mensen dan eigenlijk zijn. Het is makkelijk om allerlei algemene uitspraken te doen over verruwing / egoïsme / gemakzucht / onverschilligheid / concurrentie / (vul maar aan…) in de maatschappij. Maar tegelijkertijd bestaat die maatschappij uit mensen, en die blijken niet alleen maar ruw, egoïstisch, gemakzuchtig, onverschillig en competitief te zijn, maar ook nog zo menselijk dat ze ontroerd kunnen raken als ze een bloemetje krijgen. Bovendien vinden al die mensen wel degelijk andere dingen belangrijk dan geld, carrière en status – in mijn stapel kaartjes komen gezondheid, vriendschap, familie, warmte, respect, liefde, geloof, samenhorigheid en verdraagzaamheid vaak terug. Die menselijkheid – uiteindelijk wil iedereen ook gewoon maar gelukkig worden – geeft mij weer vertrouwen in de mensheid!
Doe je mee, en geef je ook een bosje aan een vreemde? Ook al verwacht je er niets voor terug, je zult zien dat de reacties je verrassen.
Iris Hertog
