Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Leef alsof het je laatste dag is.’‘Leef alsof het je laatste dag is’ Deze ‘Leef je beste leven’-quote kun je wekelijks voorbij zien komen op Instagram of Facebook in zwierige letters tegen een achtergrond van een vrouw die juichend van een duintop af rent, vanaf een houten steiger in een spiegelglad meer springt of vanaf de rug gezien een zonsondergang staat te bekijken. Doorgaans met de hashtags #lovemylife, #happy of #zinin erbij.
Terwijl: een mens zou niet moeten leven alsof zijn laatste uur geslagen is, maar alsof de eeuwigheid nog voor hem ligt. Alleen dan, zonder een spoor van gehaastheid of spoed, kun je een ervaring volledig absorberen – zorgeloos stil, geduldig en wijd, zonder angst dat er ooit een einde aan komt.
Misschien bestaan er wel geen meer of minder gelukkige mensen, denk ik wel eens, alleen mensen die de gewoonte hebben om elk glimp van geluk zodra het zich aandient bij de kladden te grijpen, elke druppel eruit te persen en voor altijd in het hart te bewaren en mensen die er gedachteloos aan voorbijgaan. Dat laatste type mens denkt vaak dat er ergens anders meer of beter geluk te halen valt en dat er haast geboden is om het allemaal te incasseren. In de begeerte verdampt de bevrediging en dus de gelukzaligheid. Geluk is voor de geduldigen.
Mijn laatste dag zou ik niet willen vullen met het afwerken van een bucketlist, maar met wandelen door een park, arm in arm met een goede vriend, mijn kinderen spelend om me heen, keuvelend over niets en genietend van alles.
