Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Hulpzoekend:
Hallo Dot,
Zoals je al schreef zit het leven vol vragen, dilemma’s en drempels. Mijn drempel is dat ik een burn-out heb en me alleen voel. Ik woon sinds kort in mijn eentje, mijn relatie is uitgegaan, ik heb geen ouders meer en contact met vrienden en familie is moeizaam.
Ik heb het gevoel dat ik meer praktische hulp en emotionele steun nodig heb dan ik momenteel ontvang. Ik heb de afgelopen tijd wel veel hulp gekregen afgelopen tijd en daar ben ik dankbaar voor. Maar ik heb meer nodig. Maar het komt vaak voor dat als ik om hulp vraag, mensen geen tijd hebben of geen begrip voor mijn situatie. Ik probeer het daarom zelf op te lossen, maar dat gaat langzaam en er lijkt steeds meer ellende bij te komen – bijvoorbeeld de herinrichting van mijn huis, het opruimen van oude spullen, het huishouden en administratie. Ik kan ondanks mijn ziekte dingen zelf doen, maar met hulp en steun van anderen zou het makkelijker gaan.
Zegt het universum dat ik meer kan dan ik denk? Dat het niet de bedoeling is dat ik (alle) steun krijg die ik nodig heb? Of maak ik mezelf dat wijs? Met praktische dingen red ik het vaak niet, vanwege mijn ziekte. En is het niet normaal dat je steun mist als je veel hebt meegemaakt en je alleen voelt?
Zal ik nou toegeven aan mijn hulpbehoefte of moet ik het opgeven en het zo goed mogelijk alleen proberen?
Hulpzoekend
___________________________________________________
Lieve Hulpzoekend,
Mijn vader is al een tijd ziek. In die periode is me iets opgevallen waar ik al vaker over had gehoord, namelijk dat in tijden van nood steun uit onbekende hoek kan komen – en dat deze steun uit de hoeken waarvan je het verwacht, zich laat afweten. Plat gezegd heb ik het gevoel dat sommige vrienden me een beetje aan mijn lot hebben overgelaten. Niet bewust waarschijnlijk – iedereen is druk met hun eigen leven – maar onontkoombaar pijnlijk.
Twee keer had ik de tegenwoordigheid van geest om tijdens een vlaag van zelfmedelijden kritisch naar mezelf en de situatie te kijken. Dit is wat ik signaleerde. Ten eerste zag ik dat ik zélf niet het gedrag vertoonde wat ik wel verwachtte van mijn vrienden. Dat ik ook niet belde om te vragen hoe het met ze ging. Dat ik geen interesse toonde in het conflict met hun zus, de gezondheid van hun moeder of hun afbrokkelende relatie. Toen ik wat graafwerk verrichtte, stuitte ik een modderige en muurvaste overtuiging dat ik een groter recht op mededogen had dan zij. Dat zij mij moesten bellen -en niet andersom. Mijn wrok naar mijn “mooi-weer vrienden” smolt toen ik besefte dat ik iets van ze vroeg wat ik zelf niet eens deed. Misschien niet als sneeuw voor de zon, maar toch een heel eind.
Het tweede inzicht had ik toen een vriendin bij me thuis verbleef, en ik vond dat ze niet genoeg interesse toonde in wat ik en mijn familie doormaakten. Ik nam haar kwalijk dat ze mijn behoeftes niet kon aanvoelen – tot het moment dat ik doorhad dat ik zélf niet eens wist wat die behoeftes waren! Vanuit dat haast gênante besef ging ik zitten achter mijn bureau, en schreef op wat ik op dat moment nodig had. Wat bleek? In vrijwel al mijn behoeftes kon ik op dat moment zelf voorzien. En die enkele waar ik mijn vriendin, of een ander voor nodig had, kon ik zonder onderhuidse sistoon communiceren. Mijn vriendin, met andere woorden, was ineens ontslagen van de taak om ‘mij aan te voelen’ of in mijn behoeftes te voorzien.
Misschien herken je iets in mijn voorbeelden, lieve Hulpzoekend, en misschien ook niet. Dat ik niet probeer van een ander te verwachten wat ik zélf ook niet doe, en dat ik eerst helder moet krijgen wat mijn behoeftes precies zijn voordat ik ze op het bord van een ander leg, maakt mijn leven een stuk aangenamer. Ik kan niet anders zeggen. Vergelijk het met eerst in je eigen keukenkastjes kijken wanneer je honger hebt. Misschien heb je dat wat je zoekt al in huis. Als dat niet het geval is maak je een lijstje met wat je nodig hebt, zodat je niet bij de bakker staat terwijl je een bos bloemen nodig hebt. Of bij je beste vriendin terwijl je bij je boekhouder had moeten zijn. Bij je zus terwijl je beter bij een therapeut had kunnen aankloppen.
Dit betekent trouwens niet dat ik niet met vlagen baal, en het gevoel heb er alleen voor te staan. Net als jij, lieve Hulpzoekend, zou ik soms graag meer steun ontvangen dan ik nu krijg. Maar je moet roeien met de riemen die je hebt. En soms is dat een kano met acht man erin die ritmisch voortbeweegt, en soms is dat een aftands bootje waar je met je handen moet peddelen. En dat laatste klinkt een beetje als jouw situatie.
Dat brengt me dan ook bij de andere kant van de steun-zool; de onverwachte hoek waar ik het in het begin al over had. Op het moment dat je ervaart dat je niet genoeg steun krijgt betekent het vaak dat je niet de steun krijgt die je wilt. Dat is een subtiel maar essentieel verschil. Als je je vastomlijnde ideeën over hoe die steun eruit moet zien even loslaat en gewoon doorpeddelt, kun je ineens zien wat er wél is. Misschien voel je de waterplanten wel tussen je vingers. Of, omdat alles zo langzaam gaat wanneer je in je eentje peddelt, zie je dieren en insecten aan de waterkant die je nooit eerder zag. Misschien verbaas je jezelf wel met je eigen vermogen om gestaag vooruit te komen. Of waardeer je het feit dat de rivier waarop je zit stroomafwaarts gaat. Krijg je onverwachts gezelschap van een libel op de rand van je bootje.
Wanneer je je eenzaam voelt is het makkelijk je blind te staren op wie er niet is en wat er allemaal niet gaat zoals je wilt. Het is makkelijk om voorbij te gaan aan de ongelofelijke goedheid van Alles Wat er Wel Is. De rijkdom om te zijn wie je bent. Om op te kunnen staan en een eierkoek met roomboter te kunnen eten. De goedheid van een mus in lentehysterie te kunnen horen. De rijkdom om een lichaam te hebben dat je laat voelen wat burn-out is. De volheid van verlies. Het genot een diepe ademhaling te kunnen nemen tussen twee verliezen in.
Er zijn zoveel vormen van steun, lieve Hulpzoekend. Zelfs als je denkt geen steun te ontvangen zijn er duizenden onzichtbare manieren waarop je dat wel krijgt. Soms is géén steun de beste steun die er is – omdat het je uitnodigt de kracht van je eigen peddels te ervaren. Een rijkdom aan te boren die veel dichterbij is dan je denkt. Dit is de steun uit onverwachtse hoek – en is die niet altijd het beste?
Vul je eigen beker, lieve Hulpzoekend. Niet door ‘het op te geven en het alleen te proberen’ maar door te beginnen die dozen die onuitgepakt in je huis en in je hart staan uit te pakken, en eerst te zien wat je allang hebt. Door je rechtomlijnde verwachting naar steun uit je omgeving even in de koelkast te zetten en heel helder te worden over waar je precies behoefte aan hebt, en bij wie je daar het beste voor kunt aankloppen – jijzelf incluis.
Want dat is het verschil tussen leunen en steunen, lieve Hulpzoekend. Leunen heeft een gebrek aan eigen gewicht en verantwoordelijkheid. Als je steunt, ken je je eigen middelpunt, waarvan uit je versterkt kunt worden – en waarvan uit je ook een ander kunt steunen. Vind dat midden, lieve Hulpzoekend. Open je keukenkastjes. Open de ramen en deuren. Kijk wat je allemaal hebt – en vertrek van daaruit. Je zult verbaasd staan.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
