Na meer dan tien jaar moederen valt me eindelijk iets op wat zo overduidelijk is: je wil je kinderen van alles geven en bieden, maar vooral dat wat jijzelf niet hebt ontvangen.
Wat het ook is waar je van verstoken was, onverdeelde aandacht, ruimte om fouten te maken of sociale vaardigheden; het heeft een gloed van belangrijkheid gekregen. In jouw ogen is dat het essentieelste, omdat je het niet ongemerkt meekreeg maar zelf hebt moeten verwerven.
Eerst lijkt het te lukken om het missende element in je eigen opvoeding over te dragen op je kinderen, alleen na een tijdje begint je de krampachtigheid waarmee je het doet op te vallen. Je bent bezig iets te bewijzen naar jezelf toe, en dat doet een mens zelden op een ontspannen manier. Dus is de volgende taak die je jezelf stelt het afschudden van het fanatisme. Ikzelf ben daarin nog maar een eindje op weg.
Onbewust wil je jezelf helen
De grap is dat je kinderen dat ene ding dat jij ze zo graag wilt geven misschien helemaal niet als zo wezenlijk ervaren. Je doet het dan ook misschien het meeste voor jezelf: onbewust wil je jezelf helen door het zelf, in de volgende ronde, wel te doen, nu jíj de controle hebt. Via je arme kinderen.
Het meest kwetsbare deel van ons
Tegelijk met jouw invulling van het ouderschap hebben je ouders als grootouders nog steeds gewoon hun manier – inclusief de hiaten die jou een doorn in het oog zijn. En dat mag niet! Het moet nu op de nieuwe manier! Er mag niets van jouw trauma, geen flintertje, op je kinderen overgebracht worden. De kinderen zien waarschijnlijk zelf het probleem niet, alleen jouw overdreven reactie. Jij bent degene die het groot maakt.
Zodra we kinderen krijgen is ons ouderschap het meest kwetsbare deel van ons. We verdragen nauwelijks kritiek op dat vlak en durven die ook nauwelijks aan onze eigen ouders te uiten, wetende hoe pijn zoiets doet. Het lijkt bij kritiek op opvoeding immers alsof al het andere dat wel goed was van tafel geveegd wordt en er geen waardering is voor alle moeite en liefde die een ouder in staat was te geven. En ach, ouders hoeven het commentaar niet eens expliciet te horen. Ze kunnen gewoon later toekijken hoe hun eigen kinderen bij hun eigen kroost iets nadrukkelijk proberen bij te brengen wat zijzelf nagelaten hebben te geven. Want hoe je je best ook doet, je kunt er zeker van zijn dat dat zo is.
Meer lezen van Susan Smit?
Als de angst je in z’n greep heeft: lees dan dit advies van Susan Smit.
