Het is goed om af en toe zo’n dag met sneeuw te hebben. Zodat je weer voelt dat de wereld zo simpel en duidelijk niet is, maar een onbegrijpelijk wonder.
Ik schrijf deze column op een dag met sneeuw. De achtertuin, waar ik op uitkijk, is wit. Toen ik net naar huis fietste bewoog alles vertraagd: de auto’s, de fietsers, de voetgangers. Vlokken bedekten mijn hele jas, mijn haar, mijn handschoenen. De wereld onder een witte deken gelegd.
Hoe anders alles dan ineens lijkt. Het doet iets met ons. We voelen het in ons hart. Het komt, denk ik, omdat we intuïtief weten dat de werkelijkheid diffuus is, en ergens zelfs illusionair. Dat de werkelijkheid evengoed bestaat omdat wij ernaar kijken, en dus niet bestaat zonder ons, vast van vorm, duidelijk en volstrekt kenbaar.
Het web van de wereld
Dat is lastig voor ons. De wereld zoals we die kennen, zoals we hem noemen, zoals we hem zien, hebben we nodig. Alleen in een gedeelde werkelijkheid kun je een maatschappij hebben, kun je elkaar verstaan en afspraken met elkaar maken. Dit is het Noorden, dat is een boom, dit is een klokhuisje. Het probleem is dat we er soms echt in gaan geloven, dat de dingen hun namen zijn, dat er daadwerkelijk duidelijke grenzen en kaders bestaan buiten ons bewustzijn. Voor je het weet zit je daarin vast. Het web van Maya, de boeddhistische bedrieger en verleider.
De diepe intuïtie in jezelf
Een wereld van sneeuw wekt die diepe intuïtie in ons tot leven. Ineens zien we dat de wereld verschillende dingen kan zijn. De tijd lijkt te vertragen, de stilte lijkt bijna tastbaar, zeker wanneer we de vlokken onder onze voeten horen knapperen. En dus voelen we ineens dat het allemaal relatief is. Dat massa niet zonder vorm kan, en vorm niet zonder massa, en dat massa in feite leeg is. Zoom steeds verder in en ieder deeltje bestaat uit andere deeltjes, tot je bij het laatste deeltje komt en ziet dat er helemaal geen deeltje meer ís.
De gedachten van Watts
Alan Watts zegt dit mooi. Watts was een denker, bekend in de jaren zestig. Hij zei dat je patronen ziet op een soort canvas. En het canvas is alles, is overal, tot en met het laatste sterrenstelsel aan toe. In feite is dus niets werkelijk van elkaar gescheiden. Het is eenheid. Maar wij zien patronen op die eenheid, alsof we naar een caleidoscoop kijken. Het vervormt, en verandert, en vergaat, en hernieuwt, maar wij zien een wolk, een huis of een leeuw, en we zien de ander. We denken dat het allemaal los van elkaar bestaat, zonder enige inter-relationele afhankelijkheid, terwijl niets kan bestaan zonder al het andere, omdat het allemaal golven zijn op één en dezelfde oceaan.
Het is goed om af en toe zo’n dag met sneeuw te hebben. Zodat je weer voelt dat de wereld zo simpel en duidelijk niet is, maar een onbegrijpelijk wonder.
Tekst: Henk van Straten
Meer lezen over de winter?
Dit zijn de fijnste kristallen om je ondersteunen in de winter.
