Vlak nadat mijn relatie met de vader van mijn kinderen eindigde, bespraken we in een sessie met een mediator hoe we het zouden gaan doen met de kinderen.
Ik hoorde de meest bizarre voorstellen aan en keek vragend naar de mediator. Deze zei alleen maar: ‘Dit is jouw wereld en dat is zijn wereld en die zijn hier beide evenveel waard.’ Ik vroeg: ‘Dus als een ouder beweert dat het goed zou zijn om de kinderen te verdelen per even en oneven jaren in verschillende landen, dan wijs je die ouder niet terecht?’ In principe niet, was het antwoord. De rede, het logische verstand, was hier volledig de deur uit gebonjourd. Het bleef bij die ene sessie, dat zul je begrijpen.
Op sommige momenten heb ik het gevoel dat ik me weer in die mediationsessie bevind: ‘Dit is jouw waarheid, dat is de mijne en alles is even waar’. Er is geen ruimte voor argumenten, tegenwerpingen en nuanceringen, want dat betekent dat je andermans gevoelens niet respecteert. Laat je denken thuis. Het hoofd heeft hier geen plaats, alleen het hart mag hier naar binnen.
Tussen intellect en emotie hoef je geen keuze te maken
Het rationele, het intellectuele, is in sommige kringen verdacht geworden. Het mag niet eens náást het intuïtieve en gevoelsmatige staan en een duit in het zakje doen, maar moet helemaal wegwezen. Dat anti-intellectualisme uit zich meestal in het weigeren op inhoudelijke argumenten in te gaan, alles ‘een mening’ noemen en helaas ook het heilig verklaren van emoties uit de onderbuik die weinig te maken hebben met zuiver gevoel en intuïtie.
Het verstand alleen is niet toereikend, dat is een ding wat zeker is. En ook dat de ratio in onze samenleving doorgaans veel te veel plek inneemt. Maar soms vraagt een kwestie om niet alleen doorvoeld te worden, maar óók kritisch bevraagd en doordacht. Het vraagt om kennis vergaren en argumenten afwegen.
Tussen intellect en emotie hoef je geen keuze te maken; het is beide behulpzaam op een andere manier en verdient een plek aan tafel.
