Maar al te gemakkelijk wordt mensen geadviseerd om iets ‘los te laten’ en meestal wordt er dan gedoeld op een emotie of gebeurtenis uit het verleden die een grote invloed heeft op het heden. Goedbeschouwd is iets ‘loslaten’ niet mogelijk.
Ja, dat lees je goed. Wat je kunt loslaten is je gehechtheid aan iets, de beperkende overtuigingen en patronen die je rondom een pijnlijke ervaring hebt opgebouwd of de vastzittende, opgesloten energie van iets wat je hebt weggestopt. Maar de pijnlijke ervaring zelf of de herinnering eraan kun je niet loslaten. Sterker nog, de heling daarvan zit in het tegenovergestelde: je zult deze bewust en ten volle moeten integreren.
Verdringing met een spiritueel jasje aan
In veel gevallen hebben mensen die denken dat ze iets hebben losgelaten, dat helemaal niet gedaan. Ze hebben er slechts afstand van genomen. Ze hebben het geparkeerd, ontkracht en verdrongen naar het onderbewustzijn waar het zijn ondermijnende en belemmerende werk kan blijven doen. Ze wilden de zware lading kwijt en schoven die onder het mom van ‘loslaten’, al dan niet met een mooi ritueel of verheven klinkende spreuk, onder het tapijt. In wezen is dat verdringing met een spiritueel jasje aan. Ik weet waar ik het over heb, want ikzelf heb dat meermaals gedaan, bij voorkeur door dingen in de fik te steken in mijn keteltje en er dramatische uitbannende gebaren bij te maken. Klaar. Weg ermee. Tot het opnieuw in mijn gedachten of dromen verscheen en ik er toch weer mee aan de slag moest.
Acceptatie
Het modieuze loslaten staat het helende integratieproces in de weg, durf ik te beweren. We moeten ervan af. We moeten het loslaten loslaten. Beter zou zijn, wil ik hier opperen, om loslaten te vervangen voor ‘achter je laten’. Daar zit een subtiel verschil. Als je iets achter je laat, accepteer je dat het bij je verleden en dus bij jou hoort. Je doet er geen afstand van, voelt niet het verlangen om je ervan te ontdoen, maar je hebt het wel voldoende begrepen en verwerkt om het niet meer het huidige moment te laten overheersen. Het vormt onderdeel van je leven, je accepteert je eigenaarschap ervan. Maar het ligt achter je.
Oude paniek
De ziel wil levens volledig integreren, naar het bewustzijn brengen. Iets integreren is werk. Het is een proces. Soms is het ‘a hell of a job’ en soms gaat het razendsnel. Het vereist er met je aandacht naartoe gaan, het onderzoeken en doorvoelen.
Ikzelf worstel nog teleurstellend vaak met oude paniek (onevenredig groot, een echo van dat eerste jaar na de scheiding en misschien wel van een vorig leven) als ik mijn kinderen niet bij me heb en moet dit elke keer weer accepteren en integreren als een realiteit. Het slaat op mijn keel, ik leg er mijn hand op en adem erdoorheen tot het minder wordt. Andere keren zit ik ontspannen in bad of op mijn meditatiekussen, krijg een pijnlijk beeld uit mijn jeugd, kan het ineens volledig plaatsen, doorzien hoe het me heeft vervormd en verstoord, kan aanwijzen waar in mijn lichaam het zat opgeslagen, voel er wat lichte emotie bij en merk dat het, floep, op de juiste plek schiet. De vastzittende, geïsoleerde energie eromheen komt vrij en ik voel dat alles daar weer stroomt.
Het hoeft niet weg, maar het houdt me niet gevangen, het definieert me niet. Ik laat het niet los, maar ik houd het ook niet angstvallig vast. Ik draag het. Ik ben er eigenaar van.
Meer lezen over loslaten?
Dit is de kunst van loslaten volgens het boeddhisme.
