Er is altijd wel meer te bereiken, meer te ervaren… Maar wanneer je alsmaar streeft naar meer en beter, vergeet je het leven te leven. De echte rijkdom vind je in wat je al wél doet – en dat is meer dan genoeg.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn afgelopen jaar was overvol. Er waren kinderen op te voeden, mooie verhalen te schrijven, een geliefde om lief te hebben, boeken te bespreken, reizen te maken. En al die tijd klonk er op de achtergrond een bestraffend stemmetje omdat het me niet lukte te beginnen aan een volgende roman. Bovendien, vond het stemmetje, ging ik te weinig naar yoga. En die ene vriendin die ik buiten de stad zou opzoeken wachtte al veel te lang.
Nu het jaar ten einde loopt, zie ik terugkijkend hoe vol en rijk het was, en snoer ik het stemmetje de mond. Het was meer dan genoeg. Sterker nog, het was goedbeschouwd een wonder dat ik het allemaal voor elkaar kreeg. Helaas komt dat inzicht jammerlijk laat, want het gevoel tekort te schieten heeft al die tijd zijn vervelende werk gedaan.
Als je een beetje ambitieus bent, is er altijd een puntje dat op de ‘to do’-lijst blijft staan, iemand die je niet op tijd terugbelt en iets dat je gewoon straal bent vergeten. We stellen onszelf doelen, jagen dromen na en reiken hoger om onszelf te ontwikkelen. Want met klein denken houd je je leven klein, nietwaar? Toch is het juist mijn voornemen om kleiner te gaan denken. Om lager te tasten. Om niet naar dingen te streven, maar het leven te leven.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
-
Over de wijsheid van leven in het nu
-
12 oefeningen voor ultieme ontspanning
-
En meer
Er valt absoluut meer te bereiken en ervaren dan ik nu doe, maar dat is niet per se hoger en verder te vinden. Het ligt in wat ik wel doe, niet in wat ik eigenlijk ook nog had moeten doen. Als ik vertraag en mijn volle aandacht geef aan wat ik uitvoer, krijgt het vanzelf glans en gewicht. Dan rekt de tijd zich uit, val ik door een diepere laag, en bevind ik me plots op een plek waar allerlei schatten begraven liggen en onvermoed geluk te vinden is.
Die rijkdom ligt zelfs in de dagelijkse sleur, zo heb ik de laatste jaren al gemerkt. Voor ik moeder werd vond ik de praktische kant van het leven een hinderlijke onderbreking van het, nou ja, leven. Koken, van a naar b fietsen, inkopen doen waren banaliteiten die me van belangrijker en waardevoller zaken weerhielden. Kleine kinderen helpen je van dat idee af; elk bloemetje op weg naar de supermarkt is het waard om uitgebreid bekeken te worden en boodschappen doen is een klein wonder – dus daar kun je maar beter wat tijd voor uittrekken.
Kinderen krijgen helpt. Een huisdier hebben helpt. Oudere mensen om je heen hebben ook. Zij laten je zien dat je compleet tevreden en voldaan ‘in je leven kunt zakken’. Doodnormale dingen die je zonder haast doet, ontvouwen zich namelijk als bloemen die zon krijgen. Het hoeft niet groots en onvergetelijk, het hoeft niet méér en verder. Het is zo al meer dan genoeg. Samen een tekening maken, knuffelen, lekker rommelen in pyjama, zelf broodjes bakken. Het zijn wondertjes.
Of ik in 2018 aan die roman ga beginnen? Waarschijnlijk wel, want mijn vingers jeuken. Het enige dat ik hoef te doen is andere dingen schrappen. Lager tasten. Vertragen. Kleiner denken. En zo de verdieping in tuimelen.
