Gruwelen van de stiekeme beelden in slachthuizen en ‘s avonds in het restaurant toch kiezen voor een mals biefstukje. Wakker kunnen liggen van een documentaire over kinderarbeid en later toch dat voordelige bloesje meepakken. Een post op social media liken over de plastic soep in de oceanen en evengoed driedubbel verpakte avocado’s in je mandje gooien. Een vurig betoog houden over je ecologische footprint en een maand later het vliegtuig nemen naar Barcelona. Luid protesteren bij de torenhoge bonus van een bankier, maar niet de moeite nemen om van bank over te stappen wegens gedoe. Op een enkeling na doen we een van deze dingen allemaal wel eens.
De macht van begeerte
Iets met je hele hart afwijzen en er toch aan meewerken. Op de een of andere manier kunnen we de ruwe werkelijkheid achter iets verafschuwen en er bij onze dagelijkse keuzes ineens geen rekening meer mee houden. Hoe is dat nou mogelijk? Kennelijk kunnen we het begeerde product voor onze neus los zien van de nare werkelijkheid erachter. De biefstuk op ons bord is ineens geen dood dier dat heeft geleden, maar een lekker stukje vlees. De goedkope bloes met dat leuke printje brengen we niet meer in verband met kinderhanden in een fabriek, maar staat ons goed. En dat ene pak avocado’s in ons mandje zal ook het verschil niet maken in de vervuilde oceanen. De industrie wéét dat – en rekent erop dat we ondanks voortschrijdend bewustzijn gewoon op de oude voet blijven consumeren.
Merkwaardig mechanisme
Ik moest aan dit merkwaardige mechanisme denken toen ik dit weekend in een krantenmagazine het interview met de Rotterdamse kunstenares Tinkerbell las – je weet wel, die vrouw die van het vachtje van haar kat een tas maakte en heel Nederland over zich heen kreeg. Ze zei: ‘Ik hack het beschermingsmechanisme van mensen. De beschermlaag waardoor we in de krant kunnen lezen over de gruwelijkste dingen in Syrië en daarna weer gewoon iets gezelligs gaan doen.’
Ineens snapte ik het activisme achter haar kunst. Als alles in ons in opstand komt als we lezen hoe zij haar kat doodde en er een tas van maakte, moeten we onszelf achter de oren krabben als we tegelijkertijd een bontkraag dragen of vlees eten. Ergens is het onwaarschijnlijk hypocriet en inconsequent. Je eigen kat slachten zou gelijk moeten staan aan een slavink bestellen.
Maar dat staat het niet.
Stukje bij beetje
Want we zijn mensen en mensen maken ellende en misstanden waar ze niet bij zijn geweest abstract en kunnen er niet hetzelfde gevoel voor opbrengen. We hebben zo makkelijk iets over voor wat dichtbij is en zo moeilijk voor wat uit het zicht is.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Het enige dat we kunnen doen is proberen het licht van onze kennis en bewustzijn te richten op de vierkante centimeter van ons eigen leventje. Op wat er op ons bord ligt, wat we aantrekken, waar we ons geld aan uitgeven, wie we helpen. We hoeven niet al die terreinen tegelijk aan te pakken, maar gewoon, stukje bij beetje, zonder elkaar de maat te nemen en met de wetenschap dat we de perfectie nooit zullen bereiken.
