Iedereen die wel eens een huisdier heeft verloren, weet hoe overrompelend de rouw daarover kan zijn. Net als bij de dood van een dierbaar mens laveer je van schok en ontkenning naar golven van verdriet en acceptatie en weer terug.
Een huisdier is een huisgenoot en de momenten op een dag dat je geconfronteerd wordt met zijn of haar afwezigheid zijn ontelbaar; van het moment dat je ontwaakt en er geen dier is om te knuffelen en tegen te babbelen totdat je gaat slapen. Vanuit je ooghoek denk je de hond te zien langslopen, het vogeltje te zien langs vliegen of de kat op de bank te zien liggen. Je bent een vriend verloren en voor deze diepe rouw is niet altijd begrip.
Een kalme wijze kater
Een tijd geleden stierf mijn kat Whoopi van het ene op het andere ogenblik, door een hartstilstand. Zes jaar was hij nog maar. Ondanks zijn frivole naam was Whoopi een kalme, wijze kater. Hij kon me met een enkele blik laten voelen dat ik op het goede of het verkeerde spoor zat. Ik geloof dat een huisdier bij je komt om een poosje met je mee te lopen op je levenspad, met precies de karaktereigenschappen om je te begeleiden en met de issues waar jij hem of haar weer mee kunt helpen. Het is een uitwisseling; geen enkel levend wezen staat boven een ander levend wezen.
Energetisch begeleider
Heksen noemen hun huisdier – meestal katten – een ‘familiar’, een energetisch begeleider of beschermer. Beschermen deed hij. Als er een vreemde binnenkwam, ging hij deze persoon ‘scannen’. Vervolgens ging hij tussen de ander en mij in zitten, van een afstandje zitten kijken, soms gaf hij kopjes en een enkele keer een haal. Daaruit kon ik veel aflezen. Als ik verdriet had, ging hij op mijn buik liggen om me aan te moedigen: voel die pijn maar, het is veilig, ik ben erbij. Als ik me ergens over zat op te winden sprong hij weg, want in boosheid zag hij geen heil.
Eerste confrontatie met de dood
Voor kinderen is het overgaan van een huisdier vaak de eerste confrontatie met de dood. De eerste dag hebben we hem opgebaard met kristallen, bloemen en kaarsjes om zijn lichaam heen en ze vertelden dat het voelde alsof ‘de echte Whoopi’ ergens anders was. Ze leerden dat je in een rouwproces nooit bang hoeft te zijn voor je verdriet en je nooit schuldig hoeft te voelen als je even gewoon blij bent. Ze ervoeren dat leven en dood bij elkaar horen. Wat een mooi geschenk, deze voorbereiding op het verliezen van opa of oma.
Samenblijven
Vijf dagen na Whoopi’s dood werd ik midden in de nacht wakker van zijn typische schorre gemiauw, voelde hem naderen en, plof, daar sprong hij op het bed. Ik schrok ervan. Daarna viel ik, met hem tegen me aan, weer in slaap. Een paar dagen later raadpleegde ik een dichtbundel van Rumi bij wijze van orakel. ‘Nou Whoops, wat wil je me zeggen?’ vroeg ik. Ik liet het openvallen bij een gedicht dat eindigde met de zin ‘Mijn leven is afhankelijk van mijn sterven.’ Het een kan niet bestaan zonder het ander, beiden houden elkaar in evenwicht. Er was niets fout gegaan; deze zes jaar was de tijd die hij in dit leven op aarde had. We zouden samenblijven, maar op een andere manier.
Meer lezen van Susan Smit?
De invloed van scheppingskracht volgens Susan Smit
