Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Beknot:
Dag lieve Dot,
Ik zit met een levensdilemma en hoor graag je visie.
Ik heb al 16 jaar een relatie waaruit twee prachtige kindjes zijn gekomen. Zeven jaar geleden gebeurde iets heel ingrijpends: ik werd heel sterk aangetrokken tot iemand, en voelde dat hij mijn ’tweelingziel’ was. Die persoon kwam in mijn leven na een periode van zwanger zijn, borstvoeding geven en focus op de kinderen. Het was alsof ik uit een tunnel kwam, ik had lang geen sociale contacten meer gehad, en weinig tijd voor zelfontplooiing en ontspanning. Die persoon werd plots mijn alles: een vriend, een heel diepe liefde, een harde levensles… Hij bracht inzicht in wat ik wil in mijn leven en hoe ik verder wil. Mijn partner zag ondertussen af van zijn wens voor een derde kindje. Ik had nog liefde over voor hem en voor thuis, maar zodra ik jaloezie of angst voel, is mijn eerste reactie meer afstand te nemen.
Mijn tweelingziel is inmiddels niet meer mijn vriend, omdat hij heeft gekozen voor zijn vrouw die geen derde persoon in een relatie duldt. Maar een jaar later ben ik toch intiem met hem geweest. Iets dat ik nooit ontkende, maar ook nooit toegaf omdat mijn partner altijd zei ‘als je het toegeeft, dan vlieg je eruit’. Het bleef wel wringen. Eigenlijk wilde ik een open relatie voorstellen: ik geloof eigenlijk in polyamorie en open communiceren.
Mijn partner weet nu van dit intieme contact, en daarna zijn we een tweede hoofdstuk in onze relatie begonnen. Daarin komen we wel wat problemen tegen: mijn partner heeft nu zelf een lief gevonden en wil die relatie uitdiepen en beleven. Het verschil tussen deze relatie en die die ik had met mijn tweelingziel is dat hij nu ook niet meer weet of hij echt met mij verder wil. Dit creëert bij mij angst voor het verlies van mijn gezin. Ik probeer die angst te vervangen door aandacht aan mezelf, aan anderen, maar merk dat ik hierdoor ook stilaan meer afstand neem van mijn partner.
Mijn partner wil eigenlijk eenzijdig tijdelijk een open relatie. Hij is nu aan de beurt, en ik moet me koest houden want ik heb dit al gehad. Ik begrijp wel dat hij ook het gevoel wil hebben te leven, maar de beperking over ‘jij koest’ maakt het lastiger om deze periode door te komen. Ik zoek energie buiten mijn gezin. Mijn ‘partner’ is afstandelijker en onverschilliger geworden. De kleine intieme momenten die we samen hadden zijn weg. Die aandacht gaat nu naar zijn lief (een zoen bij thuiskomen, een echte knuffel… ) en ik heb geen glazen bol waar ik in kan kijken om te zien of zijn affectie ooit terug kan komen.
Het komt er nu op neer dat ik een jaar de tijd om een besluit te nemen. Mijn partner wil zijn lief zeker een jaar blijven zien, en wil dan besluiten of ik het huis moet verlaten en een andere partner moet gaan zoeken, of dat we samen blijven wonen en wachten tot de pijn bij hem is gezakt.
Ondertussen ventileren mijn ouders en schoonouders ook hun mening. Zij begrijpen niet waarom wij nu geen beslissing nemen. De ene dag denk ik: ‘Heb geduld, het zal een jaar duren voor de rust is wedergekeerd.’ Maar de andere dag als er weer afstand en weinig affectie van mijn partner was, dan denk ik ‘zou het niet beter zijn om iemand te zoeken en opnieuw te beginnen?’ Wetende dat iemand anders ook sterke en zwakke punten zal hebben.
Ergens ‘weet’ ik dat ik moet wachten, maar daaronder zit die twijfel omdat ik diep van binnen nog steeds denk dat ik ooit een spirituele opener relatie zal kunnen hebben met deze partner, waar ik nog steeds van houd als hij me niet het gevoel geeft de baas over me te willen zijn of me te beknotten in mijn vrijheid. Is de open relatie een vorm van toegeven dat wij niet echt een koppel zijn maar twee individuen met kinderen? Wat me tegenhoudt is dat ik onze kinderen dan met vier ouders opzadel. Ook hebben we net een nieuw huis laten bouwen en wil ik hier liever blijven wonen. Daarnaast is mijn huidige partner wel degelijk een match veel vlakken, al hebben we niet veel passie in onze relatie.
Ik hoor graag hoe jij hierover denkt.
Liefs,
Beknot
__________________________
Lieve Beknot,
Zowel Dot als Dot’s lief besloten ooit, ongeveer in eenzelfde seizoen, zonder goedkeuring van de ander, seks te hebben met anderen. Mijn herinneringen aan deze periode zijn als een aan flarden gescheurde dweil, zo’n grijze, vieze, met gaten erin van het gebruik, die je eigenlijk niet meer aan wilt raken.
Mijn razernij gonsde door het huis, brak alles wat me lief was, mijn lievelingsmok, plant en het liefst ook mijn lief zelf, die zich steeds verder terugtrok in een eigen, nieuwe wereld. De mijne verkruimelde ik in mijn handen. Ik weet nog goed hoe de weg terug naar hoe we waren, en wie we waren onder steeds meer puin bedolven raakte. De vraag hoe ver is te ver zwierf als een raadsel door de gaten van mijn vieze dweil-dagen rond. Op die vraag leek trouwens iedereen een unaniem antwoord te hebben, behalve ik zelf, en een van de dingen die ik leerde van mijn imperfecte dip in polyamorie was dat ik werkelijk niets had aan wat anderen hierover dachten. Het bleek één van die momenten in mijn leven dat ik radicaal op mijn eigen ervaring en inschattingsvermogen moest vertrouwen. Dat duurde even, trouwens.
Hoe ver is te ver bleek een vraag zonder einde. Steeds als ik dacht dit is te ver viel er een nieuwe bodem uit onder het kader waarin ik mezelf en mijn relatie had geplaatst. Dat we over elkaars grenzen heen konden gaan – en niet één keer maar in naargeestige herhaling – en toch bij elkaar bleven was vreemd, angstaanjagend en totaal bevrijdend tegelijkertijd. Ik had aan alles wat ik had geleerd uit boeken, van Oprah en uit films – inclusief het advies van goedbedoelde anderen – ineens bar weinig. En alhoewel jouw situatie op meerdere punten verschilt van die van mij toen, kan ik me voorstellen dat dit wel een van de overeenkomsten is: aan alle kanten wordt jullie ‘normaal’ opgerekt. Vreemd, angstaanjagend en misschien ook een tikkeltje bevrijdend.
Terwijl ik geen cent meer gaf om mijn relatie die op een oorlogszone begon te lijken, gebeurde er iets wonderlijks. Op het moment dat ik geen uitweg meer zag voor ons – geen weg terug maar ook geen vooruit – zat ik als het ware zo klem, dat er nog maar één weg over was. Namelijk – en ik kan dit niet zeggen zonder verschrikkelijk afgezaagd te klinken – de weg naar binnen. Haast van het ene moment op het andere besefte ik dat mijn lief een persoon was. Iemand met een eigen leven, een eigen pad, eigen wensen, verlangens en angsten. Waarvan ik niet in de hand heb wat ze doen of laten. En dat aan míj de keuze was of ik met die persoon wil zijn. Zonder die persoon ze te veranderen. Die jackpotachtig realisatie dat mijn lief een persoon was, klinkt misschien nauwelijks als een inzicht, en het was ook iets wat ik allang wist in mijn gedachtewereld, maar ineens Besefte ik het. Ik Voelde het. Het Drong Door. Er zou een naam moeten zijn voor die momenten waarop je iets wat je allang weet, ineens Weet.
De consequentie van mijn lief als zelfstandig, autonoom persoon, liet nog maar één ander over om de schuld te geven, of het heft in handen te nemen. Namelijk moi. De wereld lag misschien nog wel overhoop, maar alles was een stuk simpeler. Omdat er door dit simpele inzicht niets meer te verdedigen was of te verwijten, was er ruimte voor eerlijkheid en tussen de voegen van die eerlijkheid welde onze liefde onverminderd omhoog. Met andere woorden; op het moment dat ik ophield mijn lief verantwoordelijk te maken voor hoe ik me voelde, veranderde alles.
Wat ik hiermee wil zeggen, lieve Beknot, is niet dat je koste wat kost deze rit moet uitrijden en dat eind goed al goed jullie te wachten staat. Wat ik ermee wil zeggen is dat je eind goed al goed grotendeels in jouw eigen handen ligt -onafhankelijk van hoe jullie toekomst uitpakt. Het eerste wat je kunt opgeven is denken voor jouw partner. Zijn lief tolereren omdat je denkt dat hij zo ‘de pijn moet compenseren van jouw relatie met zijn tweelingziel’ is wat omslachtig. Je tolereert het of niet. Of hij zich aan de merkwaardige tijdlimiet van een jaar gaat houden met deze affaire weet je niet. Of het tot een ‘dubbelzijdige open relatie’ zal komen – en of dat überhaupt iets voor je is – weet eigenlijk je ook niet.
Wat je wel weet, en wat ik je aanraad te vertrouwen is wat er nú nog is tussen jullie twee. En van buitenaf ziet dat nu er enigszins voorwaardelijk uit voor jou. Het klinkt alsof, onder het mom van schuldopeising, je man een affaire uitleeft, zonder uitzicht op een relatie-constructie die ook voor jou werkt. En ik kan me voorstellen dat zo’n ‘afrekeningcircuit’ niet de ideale sfeer is voor de belangrijkste relatie in je leven. Hoe belangrijk een nieuw huis en kinderen ook zijn; iets wat voor jou niet goed is, kan voor je gezin ook niet écht goed zijn.
Wat ik graag je kant opblaas is het licht schurende zand van eerlijkheid. Een niets-te-verliezen soort eerlijkheid waarin je deelt met je partner hoe je je voelt. Wat wringt en waarom. Wat werkt en wat niet. Niet om iets teweeg te brengen of af te dwingen, maar om de enige ruimte te heroveren waarin jullie relatie een toekomst heeft, namelijk de ruimte van eerlijkheid en wederzijds respect. Niet omdat dit zo’n spiritueel verheven uitgangspunt is, maar omdat dit de enige realistische basis is van elke relatie. Jij bent een compleet persoon, en hij is een compleet persoon. Aan het einde van de dag moeten jullie beiden een basaal gevoel hebben jullie leven samen op te willen lopen, inclusief elkaars nukken, wonden, talenten en verleden.
En of dat erin zit ontdek je alleen maar als jullie bereid zijn de schuldvraag te parkeren, en te kijken wat er nog ís in plaats van wat er was -of hoe het zou moeten zijn. Als jullie bereid zijn elkaar opnieuw te ontmoeten en je voor te nemen dat te blijven doen, zolang jullie samen zijn. Dat vereist de moed van een vrije val -en is zeker niet voor iedereen. Maar wat het je zal opleveren -of jullie nu bij elkaar blijven of niet- is een onbeknotte zelf. En dat is het enige, meest geweldige en liefdevolle wat je ooit kunt doen, lieve Beknot.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
