Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Gevoelsmens:
Lieve Dot,
Ik ben 26 jaar en ik ga door een hele heftige periode in mijn leven. Doordat ik overspannen raakte ben ik erachter gekomen dat ik absoluut niet op mijn plek zat op mijn werk en dat ik met mijn ratio altijd mijn enorme gevoelswereld heb geprobeerd te onderdrukken. Ik heb besloten alles om te gooien en ik ben mezelf (gelukkig met begeleiding) aan het herontdekken.
In deze periode waarin alles verandert, ik vrienden verlies en nieuwe vrienden maak, op zoek ben naar een andere baan en nog ga verhuizen ook, heb ik enorme behoefte aan steun van de mensen die altijd al in mijn leven zijn; mijn ouders. Praktische steun krijg ik absoluut van ze, maar eigenlijk heb ik nog meer behoefte aan emotionele steun en liefde, en het lukt ze niet om me dat te geven. Ik denk dat ze het wel zouden willen, maar dat ze niet weten hoe of dat het te eng voor ze is.
In mijn puberteit ben ik nooit rebels of irrationeel geweest. Eigenlijk heb ik nooit echt gepuberd, want ik had al gezien hoe mijn zus mijn ouders kwetste met haar harde uitspraken en opstandige gedrag. Altijd heb ik rekening gehouden met hun gevoelens en daarom hield ik vaak mijn mond en probeerde ik mijn problemen in mijn eentje uit te vogelen. Natuurlijk besprak ik wel eens zaken met ze, maar als ik dan emotioneel werd konden ze daar niks mee en gingen ze vaak met me in discussie, zodat ik me wel weer sterk en rationeel moest opstellen.
Nu ik door deze fase ga, heb ik een enorme behoefte om me af en toe níet sterk te hoeven opstellen, om gewoon klein en irrationeel te mogen zijn, om te mogen huilen en getroost te worden. Ik heb geprobeerd dit bij mijn ouders te vinden en aan ze uit te leggen wat ik nodig heb, maar het zorgde weer voor een discussie. Mijn moeder schoot gelijk in de verdediging en begon over die ene keer, drie maanden geleden, dat ze me toen toch had gesteund. Mijn vader voelde zich ook aangevallen, zei dat hij het ook nooit goed kon doen en daardoor niet meer wist wat hij moest zeggen. Ik heb hem letterlijk verteld welke woorden mij helpen in zo’n situatie (wij geloven in je, we houden van je en we zullen er voor je zijn, enz.), maar het lukt hem niet om ze te gebruiken.
Zal ik nog een keer proberen aan ze uit te leggen hoe ze me kunnen helpen, of moet ik ze accepteren zoals ze zijn en emotionele steun bij andere mensen zoeken?
Liefs,
Gevoelsmens
_____________
Lief Gevoelsmens,
Om gelijk je vraag te beantwoorden: ik denk dat de steun die je zoekt niet bij je ouders te vinden is, en ook niet bij andere mensen. Ondersteuning wel. En dat krijg je bij je ouders, begrijp ik, en zeker ook bij anderen. Maar de emotionele steun en goedkeuring die je volgens mij zoekt is een veel fundamentelere, die maar één persoon je kan geven. En ik denk dat wel dat je weet wie ik daarmee bedoel. Jijzelf. En het zou me niet verbazen dat jouw huidige innerlijke revolutie hierom draait: het leren vertrouwen van je hele zelf – woest gevoelsleven en al.
Je ouders zijn er wel voor je; alleen niet zoals jij wilt. Dat ze je praktisch volop bijstaan is niet alleen al heel wat, ook zou je je kunnen afvragen of dit niet de manier is van jouw ouders om jou de emotionele steun te geven die je zoekt. Ik denk namelijk van wel. Het is de universele vertaling van ik hou van je om plankjes op de komen hangen, een extra portie soep te koken of je achter je vodden te zitten. Je ouders maken zich, net als alle ouders, zorgen om je. Zeker als het voor hen onbekend terrein is waar je je op begeeft.
Mijn vader nam me ooit een keer apart in hun tuin, vele zomers geleden, voor wat duidelijk ‘een serieus gesprek was’. Ik schrok me kapot want die keren zijn op een hand te tellen. Ik deed sinds een paar jaar intensief yoga, werkte bij de yogastudio en ontmoette daar veel nieuwe vrienden. ‘Yoga’ was toen, of gewoon voor mijn vader, nog best iets vaags. Na enig gedraai kwam het hoge woord eruit: mijn vader probeerde te polsen of ik niet in een soort sekte beland was. Ik moest mijn best doen hem serieus te nemen en niet in lachen uit te barsten. Hoe vanzelfsprekend onschuldig mijn verbinding met deze studio was; ik zag dat zijn zorgen oprecht waren. Het was zijn taak als ouder om zich zorgen te maken toen hij me in onbekende, in wierook geurende nevelen zag begeven.
Soms kunnen ouders al die innerlijke omwentelingen die hun kind maakt niet bijbenen. Sterker nog, het is hun taak om op een gegeven moment af te haken. Hoe kun je anders ooit volwassen worden? En met volwassen worden bedoel ik niet rationeel en sterk op de manier die ze jou zo goed hebben aangeleerd, maar volwassen in de zin dat je je ouders – of wie dan ook – ontslaat van de taak om verantwoordelijk te zijn voor jouw leven.
In je brief geef je aan een enorme innerlijke omslag door te maken. Je vertelt dat je altijd je enorme gevoelswereld hebt onderdrukt en nu niet meer. Dat je besloten hebt alles om te gooien en jezelf aan het herontdekken bent. Als jij jezelf nog moet herontdekken dan is het toch eigenlijk niet meer dan begrijpelijk dat je ouders ook jou weer moeten herontdekken, toch? Je vader geeft het zelf al aan; hij weet niet hoe hij het goed moet doen. Geef ze tijd. Dop eerst je eigen boontjes.
Er zijn meerdere manieren om volwassen te worden, niet alleen door heftig te puberen zoals je zus deed. Je wordt volwassen op het moment dat je niet meer kan steunen op het systeem waar je uit voortkomt en je echt op eigen innerlijke benen moet staan. Het klinkt alsof jij op dat punt staat, lief Gevoelsmens. Je uitgangspunt is in zekere zin ideaal: je hebt ouders die je volop praktisch steunen, én ze gaan – of kunnen, of willen- (nog) niet mee in dit volgende deel van je innerlijke reis. Nu móet je wel iets in jezelf aanboren.
In zekere zin doen je ouders je een plezier. Jij kunt nu testen of jouw nieuwe weg het vertrouwen waard is. Jij mag jezelf toestemming geven om niet sterk te hoeven zijn, te mogen huilen en getroost te worden. Je ouders mogen soep koken, je helpen verhuizen en plankjes ophangen terwijl je dit doet. Is dat niet geweldig? Ik heb er alle vertrouwen in dat dit je lukt.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
