We leven in een tijd dat zoeken naar (individueel) geluk hoog in het vaandel staat. We zijn veranderd in gelukszoekers, en we maken het uit met onze partner als we denken dat het beter kan. Dat levert samengestelde gezinnen op, die soms bewogen en opvliegend, maar zeker nooit saai zijn.
Ik was gevraagd om aan te schuiven bij Hollandse Zaken in een uitzending over samengestelde gezinnen, maar ik ging niet. In de zomer heb ik nooit zo’n zin om rijk en beroemd te worden – bovendien is het de vraag hoe rijk of beroemd je wordt van zo’n uitzending. Ik had best kunnen gaan en vertellen dat het bij ons allemaal heel goed gaat. Want ik geloof niet zo in denken-in-problemen. Ieder gezin heeft z’n eigenaardigheden, iedere ouder heeft zijn hoofdpijn. Ieder kind heeft wel eens een moeilijke bui. Of je ouders nou samen zijn of niet. Bovendien: steeds meer kinderen groeien op in gezinnen die niet uit één vader en één moeder bestaan – maar bijvoorbeeld twee moeders. Of één moeder. Of één moeder en twee vaders. Dat zeg ik niet omdat het bij ons zo is, of om iets goed te praten, dat blijkt uit cijfers van het CBS. En als iets zo is, kun je er maar beter vrede mee hebben.
We zijn allemaal gelukszoekers geworden
We leven in een tijd dat zoeken naar (individueel) geluk zo hoog in het vaandel staat bij de meeste mensen dat het gezin niet meer de hoeksteen is. Dus mensen zoeken, we zijn allemaal veranderd in gelukszoekers, en we maken het uit met onze partner als we denken dat het beter kan.
Bij mij thuis gaat het gevolg daarvan heel goed. De kinderen zijn allemaal dol op hun eigen vader, en ook op hun stiefvader en tweede stiefvader. De kinderen hebben drie verschillende vaders maar ze zien elkaar als broertjes en zusjes, niets is ‘half’. De vaders drinken biertjes samen. Op verjaardagen zijn we er allemaal. We wonen bij elkaar in de buurt. Hun nieuwe vriendinnen zijn ook mijn vriendinnen geworden (als in echt, vriendinnen, waarmee je roddelt en wijn drinkt en kleren deelt). Er is zelden onenigheid of discussie. Dit wilde ik allemaal zeggen op televisie.
Knallende ruzie op het strand
De dag nadat ze hadden gebeld, waren we op het strand. Mijn kinderen, mijn vriend en ik. Het was een mooie dag, een van de laatste warme van het jaar, maar het ging stroef. De kinderen klaagden. Op een gegeven moment klaagde iedereen en toen kregen we knallende ruzie. Over ondankbaarheid. Soms moet ik er weer even aan herinnerd worden dat stiefvader zijn nogal een ondankbare functie is. Dat het helemaal niet zo makkelijk is als ik het graag schets. Dat mijn nieuwe vriend moeite en aandacht stopt in een bodemloze put die hem nooit vader zal gaan noemen, en dat hij daar meestal niet over zeurt maar soms, ineens, heel erg. En dat ik er altijd tussenin sta, me altijd schuldig en verantwoordelijk tegelijk voel. Net voordat de ruzie uitbrak, de storm die de hemel donker maakte en de stranddag verziekte, maakten we een foto.
Liefde voor de chaos
Als ik nu naar die foto kijk, houd ik zo ontzettend veel van dat gezin. Van mijn gezin. Niet omdat het makkelijk is. Maar omdat we het allemaal toch maar doen, de stiefvader, de kinderen ook, en ik – een samengesteld gezin zijn. Met allerlei gevoelens en emoties die we helemaal niet altijd onder controle hebben. Met moed, met plezier, met ruzie. Met liefde en met het volste vertrouwen dat het goed is of anders zeker wel weer een keer goed komt. Ik hoop dat we voor altijd zo’n bewogen en soms chaotisch of opvliegend maar nooit saai en daarom misschien juist bijzonder goed gelukt samengesteld gezin kunnen zijn.
