Susan Smit over de mysterieuze kracht van de maan

In het weekendmagazine van een krant onderzocht een journalist wat nou de zin en onzin is van die mysterieuze kracht van de maan. Ze ging daarvoor te rade bij een astronoom, die natuurlijk zei dat er geen bewijzen zijn dat het hemellichaam enige invloed op ons heeft. Naar de effecten van de maan op ons lichaam, onze geest en ziel vragen bij een astronoom is hetzelfde als bij een breinchirurg nagaan of het fenomeen ‘melancholie’ wel bestaat: het is niet zijn terrein.

Ikzelf ben niet het type dat kappers- en tandartsafspraken aan de hand van de maankalender boekt (daarvoor heeft de komst van elektrisch licht te veel effect en bovendien zijn er nog zoveel meer omstandigheden die hun invloed hebben), maar een groot feest geef ik bijvoorbeeld het liefst in de drie nachten rond volle maan, als iedereen naar buiten wil en zin heeft in vertier.

Spiegel

Ik kan je precies vertellen wanneer het nieuwe, wassende, volle, afnemende en donkere maan is, maar niet omdat ik denk dat dit hemellichaam betoverd of heilig is (of in elk geval niet heiliger dan al het andere wat leeft). De maan is voor mij een zichtbare vorm van de circulaire beweging die in alle levensprocessen bestaat. Een spiegel. Zij toont en belichaamt op de mooiste, meest poëtische manier die ik kan bedenken de cyclische, vernieuwende aard van alles wat leeft: alles kent een zeker ritme en als we aan het einde zijn, beginnen we weer van voren af aan, maar dan nèt anders.

Hergeboorte

Dingen bewegen op en neer, voor- en achteruit, in en uit, maar ze draaien ook cirkels en spiralen, zoals golven in de zee miljoen individuele waterdruppels bevatten die zich in cirkels bewegen. En zoals ademhaling zich in en uit, in een cyclisch proces voltrekt. In deze tijd van lineair en definitief denken waarin begin en einde niet met elkaar verbonden zijn, is ons een vrees aangepraat voor de duisternis, voor het niets, voor de dood die niets dan leegte, een absoluut einde betekent. Dood is dood en dat was dat. Of, in vroegere eeuwen: hel, hemel of vagevuur. Voor natuurvolkeren stond de periode van de donkere maan voor het allergrootste mysterie; dat van dood en wedergeboorte. De drie donkere, maanloze nachten symboliseerden het einde van leven, maar in de vierde nacht werd de maan opnieuw geboren.

Online training Leef met de maan

• Ontdek wat de kracht van de maan voor jou kan doen

• Tijdelijk cadeau: Moon Journal

• Met 8 lessen — één voor elke maanfase + 4 bonuslessen

• Meer dan 5.900 trainees gingen je voor

Naar de training

of volg een gratis proefles

Donkere manen

Ook in ons persoonlijke leven ervaren we de eindigheid van dingen en relaties, die gepaard gaat met verdriet, rouw en neerslachtigheid, en perioden waarop er niets uit onze handen lijkt te komen. Je zou dat de ‘donkere manen’ in ons leven kunnen noemen. Als je die perioden beschouwt als negatief, iets om te vermijden en bang voor te zijn, dan geeft dat gejaagdheid, overprikkeling en onevenwichtigheid. Je mist dan mogelijkheden om te herstellen, tot rust te komen, je vrij te maken van het oude en ruimte te maken om te vernieuwen. Je kunt dan minder goed een volgende spiraal van ontplooiing binnengaan, omdat je nog van alles met je meesleept.

Geen astronoom kan het aantonen, maar een dichter kan het ons misschien wel uitleggen: de maan toont ons met haar eeuwige cyclus dat elk begin en einde met elkaar verbonden zijn. De maan is de stralende belichaming van het principe van schepping, groei, verval, vernietiging en hergeboorte, fasen die allemaal even waardevol en ondersteunend zijn.

Over auteur

Susan Smit

Spiritualiteit en literatuur zijn de grootste passies van onze ‘huisheks’ Susan Smit. Ze was een van de eerste columnisten van Happinez, maakt de boekenrubriek in het blad en schrijft op deze site columns waarin ze deelt wat ze meemaakt en leert.

Meer lezen over de maan?

Dit zijn 10 redenen om met de maan te leven.