Even rust nemen, is het plan. Na drie boeken vlak achter elkaar geschreven te hebben, voel ik me niet lichamelijke of geestelijk, maar wel creatief uitgeput. Alsof de stroom van binnen naar buiten is stilgevallen omdat de creatieve bron is opgedroogd.
Er valt even niets meer te creëren. Dus heb ik me voorgenomen om mijn tanden voorlopig niet in een nieuw, groots meeslepend creatief project te zetten, maar alleen nog kleine schrijfopdrachten aan te nemen om de schoorsteen te laten roken en het brein draaiende te houden.
Soms moet je op de rem stappen
Dat niet-scheppen klinkt misschien als vakantie, maar voor iemand die twintig jaar niets anders heeft gedaan dan dat, blijkt het nog niet zo makkelijk. Een vriendin, ook schrijfster, waarschuwde me al toen ik verheugd begon te vertellen over de wandelingen die ik zou gaan maken, zomaar midden op de dag, en de films waar ik eindelijk tijd voor zou hebben: ‘Kijk maar niet vreemd op als je een flinke dip krijgt’.
Soms voel je in je leven dat je op de rem moet stappen, dat je lichaam en je geest vragen om rust, maar de berg beklimmen is nu eenmaal leuker dan de berg afdalen. Bij het afdalen wacht je geen avontuurlijke afloop, geen groots uitzicht, geen voldaan gevoel. Als je niet ergens naartoe werkt, kun je je stuurloos en richtingloos voelen.
Een hoger doel geeft alles een gloed
Ik kan de betekenis even niet vinden; de zin van mijn dagen. Een hoger doel – in mijn geval het vertellen van een verhaal, voor anderen een ander project dat de wereld hopelijk ietsje mooier maakt – geeft alles een gloed van zin. Ook als je niet aan je project werkt leef je ermee en als je tussendoor uitrust, weet je dat je krachten opdoet om er weer mee verder te gaan. Je staat in dienst van iets wat groter is dan jij en daardoor krijgt elke stap die je in de richting van het resultaat zet gewicht. Alles is geladen met een verrukkelijke waarde en betekenis.
Zonder leegte en stilte kan er geen regeneratie volgen
Samen met het idealisme, de heilige roeping en het enthousiasme voel ik de positiviteit uit me wegebben. Er is dezer dagen niet veel dat me weet te kietelen en prikkelen. Ik weet dat ik me begeef in de fase vóór een nieuw begin, zoals de donkere maan aan de nieuwe maan voorafgaat en de donkerste dagen van het jaar aan de dag dat de zon weer aan kracht zal winnen en de dagen zullen lengen. Alles líjkt kaal en hopeloos, maar onder de grond liggen zaden te wachten en rusten om tot ontkieming te komen. Zonder leegte en stilte kan er geen regeneratie volgen.
Maar nu is er dus dat: leegte. Ik kom langzaam tot stilstand en voel van alles wat, zo besef ik, al een tijdje zat te dringen. Restjes oude pijn komen naar de oppervlakte. Was ik daar niet allang overheen? Nee, dus. Nieuwe dingen die niet lekker zitten, maar waar ik mijn blik nog niet goed op had laten vallen, hengelen naar aandacht.
Stuurloos zijn is geen comfortabele toestand. De dag zal komen dat ik weer weet waar ik naartoe wil varen, dat ik de zeilen hijs en met hernieuwde vreugde en inspiratie naar nieuwe kustlijnen vaar. Maar tot die tijd dobber ik hier gewoon maar even verder.
