Ik rijd in een grote, oude benzine auto heel vaak per week heen en weer tussen Rotterdam en Amsterdam. Volgens milieu websites zijn grote, oude benzine auto’s ongeveer de slechtste soort auto’s die je kunt hebben – op een paar dingen na.
Soms, als ik een heel langzame file heb gehad of niet vier kinderen en een hond bij me, neem ik liever de trein. Maar dat is dus voornamelijk uit eigen comfort, ik houd niet van files.
De trein valt dan tegen want het is best duur, rijdt soms niet, of het is zo druk op dit traject dat ik de hele weg moet staan. Verder wonen wij nog een flink stuk fietsen of lopen samen met metrohaltes van het station vandaan. Dan besluit ik volgende keer weer met de auto te gaan omdat het toch sneller gaat en tijd ook rijkdom is.
De auto brengt me dagelijks naar het bos, naar het strand, naar alle plekken waar ik graag wil zijn buiten de stad. Naar ontspanning, naar wandelingen, naar de ondergaande zon.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
-
Over de wijsheid van leven in het nu
-
12 oefeningen voor ultieme ontspanning
-
En meer
Zand en kleine plastic dingetjes
Onze auto zit altijd vol met spullen. Luiers, een hond, een bbq, een step. Flessen water, een handdoek, een frisbee, ballen, billendoekjes. Een schroevendraaier (niemand weet waarom), touw, verfrommelde tekeningen, kleine onduidelijke plastic dingetjes. Verder altijd aanwezig maar niet per se gewild: etensresten, kilo’s zand en takken en stenen die de kinderen naar de auto dragen en nooit meer er uit. De auto is immer vies maar bijna dagelijks bedenk ik hoe handig het is, dat hij er is.
Als ik het betalen kon, zou ik voor een elektrische kiezen. De enige mensen die ik ken die elektrisch rijden, zijn mensen die dat gesponsord krijgen. Als er een autobedrijf mij wil sponsoren, mijn mailadres is gemakkelijk te vinden online. Ik sta zou er dolblij mee zijn want het zou beter passen bij mijn filosofie, dat we voor de aarde moeten zorgen in plaats van haar opmaken.
Heel grote milieuzone
We hebben ook een camper, een oude Mercedes-bus, die op Diesel rijdt en veel verbruikt. Net zo oud als ik, mag milieuzones niet in en dat zegt eigenlijk al genoeg over wat hij achterlaat in de lucht. Het enige wat die oude bus goed doet, is dat hij geen vliegtuig is. En dat we automatisch op kleine voet en dicht-bij-de-natuur leven als we erin bivakkeren, want je kunt niet echt anders op 12 vierkante meter.
Vooral in files, peins ik over dit onderwerp. De lange rijen vervuilende blikken met verveelde mensen er in. Het kan nooit goed zijn, voor niks eigenlijk, en het is bizar dat we onze wereld zo hebben ingericht dat dit normaal is. De olie raakt op, de lucht vervuild. Ze kunnen in kinderhersenen het effect van fijnstof aantonen, hoorde ik laatst. Het kan niet voor altijd zo doorgaan, maar ik weet nog geen oplossing. Meer verdienen zodat ik elektrisch kan gaan rijden? Het hele leven omgooien? Een oliecrisis? Wellicht komt de oplossing vanzelf. Tot die tijd geniet ik stiekem van autorijden, van de gedwongen uren rust, van het gevoel dat alles bereikbaar is. Totdat ze van heel de wereld een milieuzone maken, een milieuzone met strenge eisen. Dat zou niet eens zo’n gek idee zijn.
