‘Buikpijn komt soms niet omdat je iets verkeerds hebt gegeten, maar omdat je buik je iets toefluistert’, zegt de kindercoach tegen een van mijn kinderen.
‘Je buik zegt: “Ho, wacht eens even, er gaat iets mis. Hier moet je even bij stil staan, want er valt iets te voelen.” Als je niet luistert omdat het handiger is om gewoon door te gaan alsof er niets aan de hand is, kan het gefluister van je buik een hard geroep worden. Je buik schreeuwt om je aandacht, om gewoon te voelen wat je eigenlijk echt voelt en er niet van weg te vluchten en te doen alsof alles oké is. Je buik roept je terug naar de waarheid.’
Pijnlijke gevoelens mogen er ook zijn
De basishouding van mijn kind is opgewekt en enthousiast, maar als hij overdreven vrolijk gaat doen, dan weet ik dat het mis is. Dan is de buikpijn erg. Na jarenlang alles lichamelijk gecheckt te hebben, in de reguliere en alternatieve gezondheidszorg, zitten we nu sinds een paar maanden bij een kindercoach. Elke keer zie ik hoe mijn zesjarige naar haar luistert, hoe de buikpijn daarna langzaam afneemt en bedenk ik me wat een zegen het is dat hij deze les op deze leeftijd al mag leren. Hoe lang heb ik erover gedaan om te leren dat ook pijnlijke gevoelens een plek verdienen en dat ze die anders wel opeisen met hoofdpijn, knopen in je buik, verstarde spieren en een knagend gevoel dat je ergens aan voorbij gaat? Een jaar of dertig, gok ik. En op mijn eenenveertigste leerde ik het pas echt.
Winning team
‘Je lichaam is eigenlijk een soort geweldige auto,’ gaat de kindercoach verder en ik zie hoe ze nu zijn volledige aandacht heeft, ‘en jij – wie je bent, je levenskracht – bent de bestuurder.’ Hij begint te stralen. ‘Het is de enige auto die je ooit zult hebben, het is je kostbaarste bezit, met al het geld van de wereld nog niet te koop. De bestuurder en de auto zijn altijd nauwkeurig op elkaar afgesteld. Jouw auto past precies bij jou en wat je in je leven te doen hebt. En weet je wat? Niemand anders kan die auto voor je besturen; je moeder niet, je juf niet, je vriendjes niet. Zij kunnen alleen hun eigen auto’s besturen. Alleen jij kunt het leren. Als dat gebeurt, zijn jullie een winning team. Een gouden combinatie.’
Gouden sleutel
‘Als je iets pijnlijks of lastigs niet wilt voelen, stap je als het ware uit de auto en loop je een eindje weg. De auto roept: “Hé, waar ga jij nou heen? Kom terug, want zonder jou kan ik niet rijden!”’ Hij knikt. Dat is inderdaad niet zo handig, zie ik hem denken. ‘Zodra je van jezelf alles mag voelen, blijf je in de auto zitten. Soms voel je je misschien niet zo geweldig, maar dat is dan maar even zo. Je kunt in elk geval gewoon samen blijven rijden naar waar je naartoe wilt.’
‘Heb je de autosleutel eigenlijk al?’ vraagt de kindercoach. Hij schudt van nee. ‘Hier is ‘ie,’ zegt ze terwijl ze een onzichtbare sleutel pakt en voor hem houdt, ‘het is een gouden sleutel, alleen bedoeld voor jouw auto.’ Hij kijkt naar haar hand en neemt de sleutel glunderend van trots van haar aan.
Meer Happinez?
- Zo wordt je kind een kleine blije boeddha
- Hoe opruimen de balans in je leven kan opmaken
- Thuiswerken: zo kom je tot rust na een drukke dag
