Kinderen verrijken je leven, maar zorgen tegelijkertijd voor enorme puinhopen in huis en hoofd. Ervaringsdeskundige Pauline Bijster (vier kinderen in de leeftijd van 10, 8, 3 en 1) vertelt hoe zij het aanpakt.
Krishnamurti op de crèche
Ik weet niet of het je wel eens is opgevallen, maar altijd als serieuze krantenjournalisten iets willen omschrijven als zweverig, niet wetenschappelijk bewezen of een plek waar kruidenthee wordt gedronken, noemen ze het ‘typisch Happinez’. Dat kan klinken als een belediging, maar ik weet zeker dat de kinderen van die NRC- of Volkskrant-journalisten precies weten wat mindfulness is – en daar zelfs grapjes over maken op hun schoolplein – omdat hun ouders zelf óók op yoga zitten of anders wel een smartphonevrije periode hebben ingelast omdat ze niet meer in het ‘nu’ aanwezig waren, ook al noemden ze het misschien anders. De meeste serieuze krantenjournalisten drinken ook gewoon kruidenthee, al is het maar voor hun slanke lijn, en ze eten allemaal vegetarisch (echt: bijna iedere journalist is vegetariër).
Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen: we zijn inmiddels bijna allemaal ‘typisch Happinez’ – zelfs de mensen die het heel graag niet willen zijn.
Het beste merk je dit aan kinderen. Niet alleen omdat kinderen van nu allemaal ADD, kleurstofallergie en glutenintolerantie hebben – met andere woorden: gevoelig zijn voor de moderne drukte in het leven en voor de moderne troep in het eten. Maar volgens mij weet ieder kind wat ‘aura’ betekent en wie de Boeddha was, en als ze dat niet van hun ouders leerden, krijgen ze het tijdens filosofieles op school. Mijn zoon en zijn vriendjes hebben het over ‘karma’, in de juiste betekenis van het woord. Volgens mij zijn er nog maar heel weinig kinderen die nooit hebben gemediteerd en in kinderseries worden grapjes gemaakt over Zen en over het nu.
Op het prikbord op ons kinderdagverblijf hangen dagelijkse beslommeringen van de leidsters en kinderen. Laatst hing er een uitspraak van Krishnamurti tussen, over dat je beter niet kunt oordelen. Ik ben grootgebracht met uitspraken van onder andere Krishnamurti, maar mijn ouders waren nu eenmaal gekke ouwe hippies, die ook naar India gingen en macrobiotisch aten ver voordat dat hip was. Op school vond ik nooit zoveel herkenning en daarom voelde ik me door die spirituele hobby’s van mijn ouders wel eens eenzaam, of ‘anders’. Ik nam me toen voor om mijn eigen kinderen op te voeden op een manier zodat ze gemakkelijk mee konden komen met de rest van de maatschappij. De cirkel is weer rond. Tegenwoordig houdt kinderen voorbereiden op de maatschappij in: aan de eettafel met ze praten over reïncarnatie, Vipassana en hun gevoelswereld.
