Dominique was jaren op zoek naar goeroes die antwoorden zouden geven hoe zij moest leven. Tot zij erachter komt dat de beste leraren niet met zichzelf bezig zijn, maar met hun studenten. Die in ons geloven en ons potentieel aanwakkeren. Tijd om op eigen benen te staan.
‘When the student is ready the teacher appears.’ Deze uitdrukking hoorde ik onlangs weer. Er klopt niets van. Het impliceert dat we eerst iets moeten doen of zijn voordat we de juiste leraar tegen het lijf lopen. En zo zoeken we ons een ongeluk in het oerwoud van cursussen en seminars.
Ik ben geen uitzondering. Onder het mom van journalistiek werk las ik talloze boeken die verlichting beloven, luisterde ik naar mensen die het allemaal wel begrepen en mij naar het juiste pad zouden leiden. De een na de andere goeroe interviewde ik. Grote namen die bestsellers schrijven. Hopelijk zou er iets van hun succes op mij neerdalen. Vertel me alsjeblieft hoe ik moet leven, want ik begrijp er niets van.
Het nieuwe wondermiddel
Sinds mijn diagnose epilepsie ben ik kwetsbaarder dan ooit en vatbaar voor de talloze suggesties en adviezen die beschikbaar zijn. Wietolie is het nieuwe wondermiddel. Op naar de drogist en voor veel geld de olie inslaan. Om later weer op tv te horen dat het weinig zin heeft om dit te gebruiken. Er zit meestal te weinig wiet in de olie.
Een leraar kijkt me tijdens een andere afspraak ernstig aan. Wist ik wel zeker dat de epilepsie geen spiritueel ontwaken was? Ik knipperde met mijn ogen, maar zag niets speciaals. Ook dat nog, ik faalde als epilepsie patiënt. Ik was vast de enige die bleef steken op de ladder naar verlichting.
De juiste vragen stellen
Leraar zijn is het mooiste beroep dat er bestaat. Het is zo waardevol om kennis en liefde voor je vak over te brengen. Maar als ik een ding heb geleerd de laatste jaren is dat de beste leraren niet met zichzelf bezig zijn of hun specifieke methode. Ze kijken naar de studenten.
De leraren die mij het meest hebben geholpen zijn de leraren die in mij geloofden toen ik dat zelf niet deed. Die potentieel in mij zagen en dat vervolgens aanwakkerden. Die aanwezig waren. Die de helpende hand uitstaken maar mij nooit een kant opduwden. Die geen oplossingen boden, maar mij leerden de juiste vragen te stellen. Die niet bang waren dat hun studenten beter waren of werden dan zij.
De een na de andere goeroe viel bij nadere kennismaking van zijn voetstuk. Ze doen vaak niet wat zij prediken. Zijn soms ronduit onaardig tegen mensen die lager in de hiërarchie staan. Dat vind ik meestal een goede indicatie van het karakter van iemand. Ik heb zelf ook meegemaakt dat ik anders werd benaderd als ik invloed of een hoge positie had. Maar ik vergeet nooit wie er voor mij was toen ik niets voorstelde.
Klein maken
De waarheid is dat het niets over de goeroes zegt als zij tegenvallen, maar alles over ons. Waarom plaatsen we andere mensen op een voetstuk? Maken we ons kleiner dan we zijn? Betalen we goud geld aan mensen die verliefd zijn op zichzelf? En niet op hun vak of de studenten? Het vak van leraar wordt ondertussen ondergewaardeerd, die verdienen veel te weinig.
Een goede leraar is ook een student. Die vertelt anderen niet wat ze moeten doen, maar blijft zelf leren. Toen ik revalideerde in Portugal had ik het grote geluk twee van de beste leraren te ontmoeten: Jenny en Igor. Toen ik informeerde naar hun lesprogramma, keek Igor me meewarig aan en zei: ‘wat zoek je precies?’. Dat wist ik natuurlijk niet. Elke les keken zij wat er nodig was in de groep. Zij weigerden elke vorm van projectie. Zij waren niet beter dan hun studenten. Zij worstelden ook met de belangrijke kwesties in het leven.
Ik was ontredderd toen ik terugmoest naar Nederland. Hoe moest het nu verder zonder hen? Jenny zei meteen: ‘oh nee. Je hebt ons niet nodig. Jij hebt alles al in jezelf. It takes one to know one.’
Het is tijd voor een nieuwe slogan. ‘When the teacher is ready, the student appears.’
