Er bestaat een foto van de Amerikaanse voetbalster Megan Rapinoe die na een gewonnen wedstrijd (met twee doelpunten van haar) met haar armen triomfantelijk wijd uitgespreid en een overwinnaarsblik op haar gezicht de tribune in kijkt – zoals duizenden mannelijke voetballers nadat ze scoren. De foto ging rond op sociale media. ‘Ze vindt zichzelf wel erg geweldig,’ luidde het commentaar.
Een vrouw die ruimte inneemt, ook letterlijk met haar armen gespreid, die haar prestatie met trots beziet en daar ook best applaus voor wil ontvangen; dat zijn we niet gewend. Behalve strijden op het veld, durfde ze het op te nemen tegen de Trump-regering door te melden dat ze na het behalen van de wereldtitel Trump niet zou bezoeken, omdat hij niet steunt waar haar elftal voor staat (zoals vrouwen- en homorechten).
Krachtig voorbeeld
Rapinoe is met haar 34 jaar eigenlijk nog een jonkie, maar ze maakt zichzelf geen centimeter kleiner dan ze is en dat is een krachtig voorbeeld voor onze dochters, nichtjes en buurmeisjes. Meestal doet een vrouw daar langer over – in elk geval langer dan de meeste mannen. Een broekie zal nog even bescheiden moeten blijven, maar zo tegen de dertig kan hij op zijn prestaties wijzen, een hogere beloning opeisen, zichzelf vooruitschuiven en zo nodig bluffen zonder dat iemand zal zeggen ‘hij vindt zichzelf wel erg geweldig’.
Ook ik heb behoorlijk veel tijd genomen om mijn veren op te durven zetten. Ik ervaar ouder worden (ik ben nu 45) als steeds minder huiveren om ruimte in te nemen als vrouw. Elk jaar dat ik bij mijn leeftijd mag optellen, maakt me minder bang voor mijn eigen kracht – of beter gezegd: om haar te tonen. Ik geef mezelf toestemming om hoekiger en scherper te zijn en niet alleen omdat er iets in mij aan het veranderen is. Ook de buitenwereld staat het me meer toe.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
-
Over de wijsheid van leven in het nu
-
12 oefeningen voor ultieme ontspanning
-
En meer
Ruimte innemen is een zegen
Onderschat worden beschouwde ik altijd als een voordeel. Niemand let op je in de schaduw en je kunt jezelf ongemerkt ontplooien. Onderschat worden verkies ik nog steeds boven overschat worden en bang zijn dat er iemand door je bluf heen prikt en je door de mand valt, maar ik ben er nu wel klaar mee.
Kennelijk waren er levensjaren en rimpels voor nodig om onomwonden te zeggen wat ik wil en kan. Je kracht en eigenzinnigheid ten volle tonen vereist dat het je niet meer zoveel kan schelen of anderen er aanstoot aan nemen of zich erdoor bedreigd voelen. Ik bevind me in een levensfase waarin ik het mezelf gun om niets meer te doen wat niet bij me past, onder mijn kunnen ligt of te slecht beloond wordt. Het voelt als een zegen. Als het aan mij ligt groei ik langzaam uit tot een onaangepaste, excentrieke oude vrouw met kaftans en grote kettingen en een mond als een bootwerker.
Meer lezen?
- Dé 13 dingen die sterke vrouwen niet doen
- Dit is een brief die elke vrouw zou moeten lezen
- Waarom je als vrouw op z’n minst één keer in je leven alleen moet reizen
Voor alle powervrouwen
