Toen ik vijftien was, ging ik ervan uit dat er een dag zou komen waarop ik ‘af’ was. Uitgeleerd, uitgegroeid, uitontwikkeld. Een moment waarop ik precies zou weten wie ik was en wat ik wilde in het leven en nooit kinderachtig, destructief gedrag meer zou vertonen.
Onnodig te vermelden dat ik behoorlijk fout zat. De eerste keer dat ik besefte dat er nooit een moment komt dat je ‘volwassen’ bent, was in mijn puberteit. Mijn ouders hadden net aangekondigd te scheiden en vol verbazing zag ik twee mensen die tot die tijd altijd op een voetstuk hadden gestaan, daar keihard vanaf kletteren. Waar ik ergens altijd had gedacht dat mijn ouders, als volwassenen, een bepaalde wijsheid hadden die ik nog niet bereikt had, bleek uit hun gedrag destijds dat zij eigenlijk óók geen idee hadden wat ze aan het doen waren.
Theorie vs. praktijk
De tweede keer dat ik besefte dat nooit ‘af’ bent, was rond mijn vijfentwintigste. Ik ben opgegroeid in een milieu waarin zelfreflectie en nadenken over persoonlijke groei sterk wordt gestimuleerd. Zo rond mijn vijfentwintigste dacht ik het leven dus wel te hebben uitgevonden. Ik had stapels vol psychologieboeken verslonden, talloze gesprekken met therapeuten, coaches en psychologen gehad en schreef notabene als journalist over psyche en persoonlijke ontwikkeling. Kortom: hoe kon ik níet weten hoe het leven in elkaar zat?
Maar de praktijk haalde de theorie in. In tijden van stress of onzekerheid bleken al mijn geleerde lessen totaal niet te werken. Ik wist in theorie wel hoe ik van negatieve gedachten af moest komen, ik had er tenslotte eindeloos veel artikelen over geschreven, maar in de praktijk lukte het voor geen meter en voelde ik me een nog grotere loser (terwijl ik dus ook dondersgoed weet dat acceptatie dat ik niet perfect ben veel beter voor me zou zijn). Het is waarschijnlijk de reden dat zelfs de beste coaches ter wereld zelf ook een coach hebben.
Altijd blijven leren
Het is een vloek en een zegen ineen om dat te weten. Een vloek omdat het betekent dat je je hele leven lang zult blijven worstelen met bepaalde dingen, dat je ook op je zestigste nog puberaal gedrag kunt vertonen en dat er altijd momenten van zorg, twijfel en wanhoop zullen blijven bestaan. Een zegen omdat het betekent dat je niet stilstaat, dat je altijd zal blijven ontwikkelen en dat er altijd hoop is. Niets staat gebeiteld in steen in het leven, er is altijd een kans dat het mooier, beter en leuker wordt. Of gewoon anders, en dat is ook weer spannend. Wij mensen zijn nooit af en nooit uitgeleerd. Er zullen steeds weer nieuwe uitdagingen komen, positieve én negatieve. Zodra we dat ten volle beseffen en accepteren, wordt het leven (en het leren) pas echt leuk.
