Sta je ook wel eens te staren naar de zee, vol ontzag over haar woestheid en levenskracht?
Er is zo veel dat we kunnen leren van de zee, van haar aard, haar wildheid en het repeterende spel van haar getijden. Mijn vader, die een strandpaviljoen runde en windschermen verhuurde, leerde me alles over de zee.
Niets staat op zichzelf
Hij vertelde over het samenspel van de zee en diens kleur, het type wolken, het gedrag van de vogels, het getij en de maancyclus die ermee in verbinding staat. Niets staat op zichzelf, alles is deel van een raderwerk dat in elkaar grijpt. Hij wees me op de herhaling van ‘hoog water’ en ‘laag water’, zoals hij het noemt. Alles stroomt, in en uit, alle dingen rijzen en dalen, en die beweging handhaaft het evenwicht. Mijn ideeën over het ritme van het leven, dat moet ebben en vloeden, komen daaruit voort.
De zee is niet te beteugelen
De aard van de zee is onbegrensd, eeuwig in beweging en nooit hetzelfde. De zee is niet te beteugelen. Van al wat onbeheersbaar is, word ik kalm. En onbeheersbaar is, als je erbij nadenkt, nagenoeg alles in het leven. Alleen doen de meeste mensen de hele tijd of dat niet zo is. Tegen wat de zee wil en doet valt niets te beginnen, en hetzelfde geldt voor het bestaan. Als je niets denkt te kunnen beheersen, ben je vrij. Je kunt dan je verliezen accepteren en een plek geven, je kunt plannen maken en vooraf al weten dat het anders zal lopen.
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
- Over de wijsheid van leven in het nu
- 12 oefeningen voor ultieme ontspanning
- En meer
De zee is een natuurkracht
Als meisje bracht ik eindeloze zomers aan haar voeten door. De onbeheersbare kracht van de zee was een vertrouwde ondertoon in mijn leven, zonder dat ik er bang voor was. De zee is geen landschap, zo begreep ik, maar een natuurkracht. ‘Zwemmen in de zee’ werd door mijn vader gezien als een teken van gebrek aan respect voor dit natuurelement; je kunt er hoogstens in baden. Hij heeft heel wat dagjesmensen uit het water moeten halen die waren meegesleurd door muien (gevaarlijke onderliggende stromingen).
Wij zijn onderworpen aan de elementen, aan natuurkrachten die groter dan onszelf zijn. Kijk naar de zeeën en oceanen, de vulkanen en rotspartijen, moerassen en oerwouden en besef dat wij mensen te gast zijn op deze planeet, nergens boven staan en alles wat leeft respect verschuldigd zijn.
Je hoort er thuis
Tegelijk kunnen de elementen aanvoelen als een koesterende bedding, als een thuis dat naar je uitreikt en je welkom heet. Aan zee houden de elementen je gezelschap; de aarde die je draagt en als zand tussen je tenen schuurt, de wind die je aanraakt, de zon die je verwarmt, het water van de zee dat je vergezelt als een levend organisme. Die krachten kunnen je het gevoel geven geborgen, beschermd, bewaakt te zijn.
Een mens kan zich onmogelijk méér aards voelen dan wanneer hij in zee baadt. In het water ben je onmiskenbaar levend en voelend, maar tegelijk ga je op in de ruimte van horizon, lucht en diepte, het eindeloze. Je bent deel van de wiegende watermassa. Je hoort hier thuis en je bent onderdeel van al wat leeft.
Je blijft nooit met lege handen achter
Ook het ritme van de zee draagt lessen in zich. Er is een weldadige voorspelbare herhaalbaarheid te vinden in eb en vloed, de opmars en aftocht van het zeewater. Met daarbinnen de ademhaling van het water dat zich van de vloedlijn terugtrekt, bijeenraapt en opricht tot een golf die met hernieuwde kracht en brutaliteit het vaste land op komt rollen. Ook in jouw leven zullen dingen eindigen, waarna er weer iets anders zal ontstaan. Je blijft nooit met lege handen achter, je kunt erop vertrouwen. Als een golf zichzelf kan voltooien, zal hij een nieuwe golf voortbrengen. Er is iets afgelopen en daardoor staat er iets op het punt te beginnen. Beweeg maar mee, houdt nergens krampachtig aan vast, blijf vloeiend.
We stromen allen in dezelfde bron
Voor mij is de zee een metafoor voor het mystieke: hoe we als zielen een aards leven aangaan, doorlopen en eindigen, om terug naar het licht te gaan, waarna we op een zeker moment weer een volgend leven beginnen. Het is dezelfde zee die over de aardbol stroomt en die door alle tijden heen stroomt. Het water verdampte, werd wolk, werd regen, werd zee en verdampte opnieuw. We stromen allen in dezelfde bron, maken ons los en vloeien weer terug, in een eindeloze beweging.
