Laatst sloeg ik een oud notitieboekje open. Het dateerde van een aantal jaar geleden nadat ik net de bons had gekregen. Ik las zoveel zelfkritiek dat het me pijn deed.
In mijn paniek, ongeloof en onzekerheid dacht ik dat ik wel een onbeminbaar monster moest zijn als hij mij in de steek liet en ons prachtige gezin verscheurde. Ik was een complete freak, ontoereikend, ongeschikt voor de liefde – niet eens voor zíjn liefde, maar meteen voor de liefde in het algemeen. Ik zou waarschijnlijk de rest van mijn leven alleen blijven. Of veroordeeld tot korte, onbevredigende affaires die duurden totdat de geliefden in kwestie mij ‘doorkregen’ en ik door de mand viel.
Wilde zelfhaat
Gedumpt worden is een grote aanslag op je eigenwaarde. In de ogen van degene die jij meer dan wie ook lief hebt, voldoe je niet langer. Je voelt je afgewezen. Je bent zo klein geworden als een verdwaald kaboutervrouwtje zonder muts. Je ego heeft een enorme optater gekregen. Je eigen aandeel onder ogen zien en eens kritisch op jezelf en je handelen reflecteren is gezond, maar bij de wilde zelfhaat waar ik het nu over heb slaat het door. Niet erg. Mag. Moet je doorheen. Maar blijf er niet in hangen.
‘Ik houd niet meer van je’
Je bent zo gewend het oordeel van je partner mee te wegen in alles wat je doet en vindt en beslist, dat je ook dit oordeel (want ‘ik houd niet meer van je’ voelt als een oordeel) bovenmatig veel gewicht toekent. Bovendien: je ex-geliefde kent je als geen ander, dus als hij of zij niet meer van je houdt, ben je misschien ook niet heel veel liefde waard. Argumenten daarvoor zijn ineens ook overvloedig te vinden en misschien heeft de ander je, bij het opsommen van de redenen waarom hij of zij je verlaat, daar al een beetje bij geholpen.
Daar ga je dan. Je graaft in je herinnering, kijkt in de spiegel en het lijstje wordt almaar langer. Die keer dat je een belangrijke borrel op zijn werk vergeten was, je neiging om vlak na de seks in slaap te vallen, je eindeloze monologen over bij nader inzien best stomme onderwerpen, je felheid bij onbenullige ruzies, je donkerbruine ochtendhumeur boven de yoghurt met muesli. Bij ‘aantrekkelijk’, ‘grappig’, ‘slim’ en ‘sexy’ kun je al helemaal niet meer komen. Je ziet jezelf door zijn of haar ogen die, zoals je nu weet, genoeg van jou hebben en wat je ziet is niet fraai.
Geen wonder dat je geliefde bij je weg wilde.
Besef je dit…
Ik weet nog dat ik in die sfeer van duistere zelfafwijzing in een yogaklasje op de mat kroop en minutenlang in een houding moest liggen waarin de pijn van de afwijzing helemaal naar boven kwam (zal wel iets met chakra’s te maken hebben die aangezwengeld worden). Aan het einde van de les, in meditatie, zag ik een beeld van mijn ex in een verder lege ruimte. Hij werd steeds kleiner en kleiner, tot hij een heel klein mannetje, niet meer dan een puntje, was in een enorme lichte, lege plek.
Ik besefte: het is maar één enkel persoon die dit besluit, die dit vindt en voelt. Mijn ex kreeg, net als zijn oordeel en afwijzing, zijn natuurlijke omvang weer terug. En vanaf dat moment begon mijn eigenwaarde weer te groeien.
Beeld: fotografie door Violaine Chapallaz, styling door Sandra Kissels
Meer lezen over verbroken relaties?
Dit is waarom je al je vervelende exen moet bedanken.
