Lief mens in tijden van corona,
Ik weet hoe je je voelt, want ik voel het zelf ook. Ons leven is op z’n kop gezet door een virus. Stukje bij beetje perkt het onze vrijheid in, bezet het onze gedachten en zorgen voor onze dierbaren, medemensen en onszelf, en doet onze verwachtingen over de nabije toekomst kantelen. Alles is anders geworden. En niemand weet hoe we er aan de andere kant uitkomen.
Waarschijnlijk is de eerste verontwaardiging om het diepe ingrijpen in je persoonlijke leven weggeëbd en zul je (in welke verhouding dan ook) aanvaarding en angst voelen. Misschien voel je ook een wonderlijk soort vertrouwen en kalmte. Alle onzin die je normaal zo bezighoudt is weggevallen en wat er overblijft is het wezenlijke: liefde. Verbinding. Van nut willen zijn voor de wereld.
Het ‘wij’ blijft over
Lief mens die zich huiverig en onveilig voelt, voel je ook de saamhorigheid? De gemeenschapszin? Zie je de humor en creativiteit om je heen? Richt je daarop als je in donkere gedachten dreigt te verzanden. Richt je op de goedheid van de mens die zich juist in deze tijd zo duidelijk opdringt. Ja, we hamsteren en daar wordt schande van gesproken, maar we houden er vast snel mee op als we zien dat de voorraden gewoon worden aangevuld. Onze eerste zorg ligt nu eenmaal bij het voeden van ons gezin. Als je meer babyvoeding hebt ingeslagen dan normaal, geneer je je misschien een beetje, maar je volgt slechts een oerinstinct: wat er ook gebeurt, mijn kind moet blijven leven.
Je zult in meer of mindere mate inkomsten derven, belangrijke en leuke dingen missen en kansen mislopen. Maar merk je hoe niemand het daar eigenlijk over heeft? Er is één schuitje en daar zitten we allemaal in. Praten over je eigen hachje voelt onzinnig, niet ter zake. We voelen het grotere belang dat speelt: de gezondheid van kwetsbaren. We dragen samen de ellende en daardoor valt het ‘zij’ weg en blijft het ‘wij’ over.
Ineens zit je thuis. Ineens voelt zelfs boodschappen doen als een hachelijke onderneming. Misschien zijn je kinderen ineens thuis van school. Misschien kun je je ouders, die al ouder zijn, niet meer bezoeken. Er is stilte. Leegte. Een uitgestrektheid aan tijd die je ineens anders moet invullen. Je vertraagt. En daarin zit een kans. Je krijgt een cadeau: een mogelijkheid om je keuzes te heroverwegen. Nieuwe prioriteiten te stellen. Het harnas van druk, druk, druk af te leggen en jezelf de ruimte te gunnen om bewuster en aandachtiger te leven. Wat ga je doen met deze zee van tijd, lief mens?
Als het virus is uitgedoofd
Hoe erg deze pandemie ook kan uitpakken voor het individu – en daar wil ik niets op afdingen –, er is ook een groter plaatje. Ik zou je willen vragen om met me mee te dromen. Kan het zijn dat deze ramp een eerste zetje is om corrupte en destructieve systemen te doen omvallen? Om de overproductie en overconsumptie van goederen een halt toe te brengen? Om de aarde de kans te geven te herstellen en onszelf de kans te geven om op adem te komen en ons te bezinnen?
Als het virus is uitgedoofd, hoeven we niet verder te gaan met wat we al deden. We kunnen ook opnieuw beginnen – met de liefde voorop, het ‘wij’ in onze harten, rust in onze tred en een diepe waardering voor deze prachtige aarde waarop we in alle vrijheid mogen rondlopen.
Met liefde en respect voor hoe je je in deze tijden staande houdt en een bijdrage levert,
Susan
Lees ook
- Leren van moeilijke tijden: drie boeddhistische inzichten die helpen
- Deze yogahoudingen verminderen spanning en stress
