Er bestaat een andere wereld en die is niet ergens anders, maar gewoon hier. Deze werkelijkheid stroomt door de onze als stoom uit een ketel kokend water; fijntjes, subtiel, onnavolgbaar.
Tijdens een creatief proces lukt het mij het beste om toegang tot die wereld te krijgen. Bij elke roman die ik schrijf horen andere gidsen, entiteiten, zielen van mensen die ooit geleefd hebben en waar ik soms personages op baseer. Ze zijn er op de achtergrond van mijn bewustzijn en reiken me dingen aan – nooit opdringerig, altijd vrijblijvend en speels. Een deel van het schrijfproces is mentaal, maar een ander deel is uiterst mystiek. Het is ontvankelijk zijn voor sferen, openstaan voor ingevingen, toelaten van woorden die vanuit het onbewuste bovenkomen, je hele hebben en houwen verplaatsen in een personage. Soms, als je geluk hebt, wellen er beelden in je op die je met je toetsenbord bijna niet kunt bijhouden.
Een andere kant op
Terwijl ik aan mijn laatste roman ‘De heks van Limbricht’ werkte, over een vrouw met de naam Entgen Luijten die ruim 350 jaar geleden geleefd heeft, kon ik mijn hoofdpersonage soms schuin achter me voelen staan. Ze spoorde me aan of stuurde me zachtjes een andere kant op. Vaak genoeg schreef ik iets op wat ik later in mijn research bevestigd zag. Andere keren zat ze kalm en geduldig op een stoel te handwerken. We hadden hetzelfde doel: de waarheid rondom haar leven en heksenproces naar boven brengen.
Stukje bij beetje ontdekte ik dingen in het officiële procesdossier, vond een vergeten document dat als een puzzelstuk alles verklaarde, sprak met een plaatselijke historicus en ontmoette een nazaat. Elke nieuwe bevinding voelde als een bevrijding – alsof ik een belofte inloste, een taak volbracht. Alsof ik niet alleen Entgens naam zuiverde, maar ook die van alle vrouwelijke lotgenoten en die van mezelf, ooit. Alsof het nu wél kon, in dit leven.
Getraumatiseerd
Ik bezocht de plek waar het ooit allemaal gebeurde, in midden-Limburg, liep door het kasteel met de Grote Zaal waar de rechtszittingen hebben plaatsgevonden en de kerker waar ze drie maanden opgesloten zat. De historicus wist niet precies te vertellen welke van de kerkers het moest zijn, maar ik liep er in een rechte lijn naartoe. Ik had die rechthoekige vorm, die kleine hoge ramen en die lichtval al voor me gezien en beschreven. Zijzelf was er ook – het getraumatiseerde deel van haar ziel dat nog niet naar het licht was gegaan. Omdat er nog iets af te maken viel. Iets recht te zetten.
‘Het gaat niet over schaamte,’ laat ik Entgen in de roman zeggen, ‘niet over ijdelheid. Het gaat zelfs niet over mijn nagedachtenis. Het gaat om rechtvaardigheid. Om schuld te leggen waar hij hoort te liggen, en weg te nemen waar hij geen plaats heeft. Ik spreek me niet uit over straf en boete, daar ga ik niet over. Uit andermans boetekleed zal ik geen genoegdoening halen. Maar ik werp hem af, want hij past me niet.’
Het gaat erom alle bedrog uit de weg te ruimen, de feiten aan het licht te brengen en niets in het duister verborgen te laten blijven. Alleen de waarheid, uitgesproken met klaarheid en waardigheid, brengt genade, heelt en maakt vrij.
Meer Happinez?
- 5 tips voor (nog) meer tuinplezier én waarom tuinieren spiritueel is
- Genieten van groente en fruit uit je eigen tuin
- Moestuinieren met kinderen: zo wordt het een succes
