Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Ik ken hem uit een vorig leven.’
Laten we het hebben over de romantische liefde: de bedwelmende cocktail van verleiding, lusthormonen, illusie en projectie. Doe daar een snufje bovennatuurlijkheid bij en de cocktail kan giftig worden: de illusie wordt zo groot en sterk dat we geen oog meer hebben voor de werkelijkheid. En voor wat goed voor ons is.
Zodra iemand (meestal een vrouw) zegt dat ze haar amant ‘uit een vorig leven kent’ dan denkt ze er heimelijk achteraan: ‘dus het moet liefde zijn’. Waarschijnlijk is de goede man ook nog haar tweelingziel. Of zielenvlam. Of weet ik veel hoe dat allemaal onderverdeeld is. Als de reïncarnatietheorie klopt (en ik geloof net als de meerderheid van de wereldbevolking dat hij klopt) dan incarneren we in zielengroepen en komen we elkaar keer op keer tegen. Dus als je met iedereen uit een vorig leven een liefdesrelatie moet aanknopen, dan krijg je het druk.
We verwarren ‘we hebben samen iets uit te zoeken’ met ‘ik moet bij hem blijven, tegen de klippen op, tot het me helemaal uitholt, want het is De Bedoeling dat we samen zijn.’ Iets samen uitwerken kan in een avondje gebeurd zijn; je kunt even tegen elkaar aanbotsen, een ervaring delen, en er is karmisch iets veranderd. Maar echt. Wij doen er heel hoogdravend en zwaarwichtig over, maar in ons leven lopen ‘oude bekenden’ voortdurend in en uit, en in het volgende leven weer, in steeds andere gedaantes en verhoudingen.
Dus zodra de relatie met je ‘tweelingzielenvlam’ pijn doet of knelt, werk er in godsnaam aan en kijk of het een kans heeft, maar blijf je niet tegen beter weten in vastklampen omdat je denkt dat het je heilige opdracht in het leven is om het te laten slagen en miserabel te zijn.
