Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Beide Kanten Voeler:
Lieve Dot,
Ik heb een belangrijke beslissing te maken; of ik door ga met mijn relatie of niet. Voor beide kanten voel ik in mijn hart voor- en nadelen, waardoor ik niet weet welke keuze ik moet maken.
Negen maanden geleden heb ik mijn vriend ontmoet in Nieuw Zeeland; hij komt uit Frankrijk en is tien jaar jonger dan ik (21). Na drie maanden samen te hebben gewoond en (gedeeltelijk) gewerkt in een klein plaatsje omgeven door prachtige natuur, hebben we samen over het Zuidereiland gereisd. Daarna hebben we tijdelijk afscheid genomen om elkaar in Europa weer te ontmoeten. Ik ging nog voor een aantal weken naar een ander land voordat ik terug vloog.
Toen ik weer thuis was (na ook nog twee weken bij hem in Frankrijk te hebben doorgebracht), voelde ik me ontheemd en gaf mijn hele systeem aan dat ik niet meer terug moest gaan naar mijn oude leven, oude stad, oude appartement. Vanuit praktische redenen heb ik dat genegeerd; het was immers niet duidelijk waar ik dan wél heen zou gaan en vooral ook niet hoe.
Na een paar weken is hij mij naar Nederland gevolgd om samen te kunnen zijn. We hadden niet echt een plan; voor nu konden we in mijn appartement terecht en zijn Engels was goed genoeg om in Nederland aan het werk te gaan. We zouden later wel zien wat we zouden gaan doen; hier blijven, naar Frankrijk, weer samen reizen…?
Na een paar weken begon de spanning wat op te lopen; we zaten beiden niet lekker in ons vel. Ik twijfelde aan het hier zijn en het duurde een aantal maanden voordat ik werk vond. Hij moest erg wennen aan het andere land, de cultuur, andere werkwaarden en vooral het wonen in een stad met weinig ongerepte natuur om in het weekend te gaan ontdekken. We konden beiden niet goed voelen waar we nou precies wilden zijn. Wel gaf hij aan dat hij geen járen in Nederland wilde blijven, wat ik vanuit zijn oogpunt heel goed begrijp.
Omdat ik als persoon graag een soort stip op de horizon in mijn leven zie, had ik wel sterke behoefte om samen als team in ieder geval richting te kiezen. Hij was alleen zo ontwricht van alles wat hem bekend was, dat dit hem niet lukte. Omdat ik hem de ruimte wilde geven en niets wilde afdwingen, ben ik soort van in de wachtstand gegaan, wat eigenlijk niet goed bij me past. Maar soms moet je compromissen sluiten in een relatie, toch?
Het was dus duidelijk dat we samen wilden zijn, maar hoe, wat en waar bleef vaag. Langzaam begon dit irritaties op te leveren en vervloog de energie in onze relatie. Wat ons eerder zo verbond leek ons nu in de weg te staan. Zijn ‘vrijbuiterschap’ botste met mijn geordende manier van leven. Mijn behoefte aan introspectie en zelfonderzoek botste met zijn simpele manier van in het leven staan. Terwijl we dit eerder juist als aanvulling en mogelijkheid om van elkaar te leren ervoeren.
Hoewel dit zo nog maanden en zelfs jaren door had kunnen gaan, hebben we kort geleden toch besloten dat het zo niet goed genoeg werkte voor ons beiden.
En juist toen we dat besloten hadden, bloeide onze relatie weer op; we konden we onze verschillen weer als aanvulling op elkaar zien en keerden we terug naar het gevoel dat we een uitstekende match voor elkaar zijn en kregen we weer zin om samen een leven op te bouwen. Onze normen en waarden komen overeen, we hebben eenzelfde beeld van de toekomst (we weten alleen niet wáár die toekomst zich dan zou afspelen) en we houden enorm veel van elkaar, om wie we zijn.
Mijn dilemma: luister ik naar mijn hart dat zegt dat in de juiste omgeving onze relatie weer tot leven kan komen als een bloeiende rozenstruik met de prachtigste kleuren, geuren en sterke takken en doornen die de wereld aankunnen? Of luister ik naar de andere kant van mijn hart dat zegt dat het misschien wel goed is elkaar los te laten en onze relatie te koesteren voor het geweldige avontuur dat het was? Dit was na acht jaar de tweede persoon bij wie ik écht voelde dat ik oud met hem zou kunnen en willen worden. Zo’n zeldzaam iets is toch iets om naar te luisteren?
Ik lees graag jouw gedachten over dit verhaal.
Lieve groet,
Beide Kanten Voeler
_____
Lieve Beide Kanten Voeler,
Ik denk dat het simpel is. Je blijft beide kanten voelen totdat er één de overhand neemt. Ik geloof sterk in het principe dat je weet wat je moet weten wanneer je het weet. En geen seconde eerder. En jij, lieve Beide-Kanten-Voeler, weet het nog niet. Je dilemma is dus niet of je doorgaat met je relatie; je dilemma is dat je een beslissing van jezelf eist waarvan de tijd nog niet gekomen is. En of dat nu nog een dag, maand of decennium duurt voordat je het weet: vertrouw erop dat je de juiste beslissing herkent als die voor je deur staat.
Het is ook wat zinloos voor mij om alle voor- en tegens op een rijtje te gaan zetten. Dat kan – en doe – je zelf al genoeg. Zoals je hebt gemerkt zijn dit zaken van het hart. En dat hart doet wat het wil. Heeft zijn eigen tijd en metrisch systeem. Daar kan geen hoeveelheid analyseren en afwegen tegenop.
Natuurlijk heb je een hele rits van traditionele relatie-beren op de weg: terugkeren naar je oude leven na een lange reis, idyllische vakantieliefde omzetten naar huis-tuin-en keuken niveau, een lange afstandsrelatie en cultuurverschillen. Het zou niet vreemd zijn als het niet lukt. En tegelijkertijd kan het natuurlijk net zo goed wel lukken. Met geduld, toewijding en bakken liefde.
Het is goed jezelf eraan te herinneren dat er geen één juiste of onjuiste, goede of slechte keuze is – totdat die er wel is. En op dat moment weet je dat. Tot die tijd mag je de kunst oefenen van liefhebben in onzekerheid. Niet weten zonder in te houden. Twijfelen en beminnen met overgave. Wat sowieso geen slechte vaardigheden zijn om te ontwikkelen. Zeker in de wereld nu.
Je bent waar je moet zijn, lieve Beide-Kanten-Voeler. Voel beide kanten. Leer elke hoek, kamer en kransslagader kennen en vertrouw dat een antwoord door je bloedbaan zal worden gepompt wanneer de tijd rijp is.
Alle goeds,
Liefs Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
